HER ESCAPE (SB19 Fan Fiction #2) [COMPLETED]

KABANATA 54

Paula

Hindi ko alam kung bakit ba ko nagmamadaling pumunta sa mall na 'yon. Nakakainis. Bakit kasi pumunta pa siya.

Kung hindi ko lang siya kilala, hindi ako susugod ro'n. Alam kong maghihintay 'yon kahit pa abutin ng bukas.

The usual John Paulo Nase

Mabuti na lang naka-motor ako, hindi ako nahirapan kahit traffic. Madaling sumingit sa kalsada.

Dumating ako sa parking lot. Agad akong nag-alis ng helmet ko.

Damn it! Hindi ko alam kung saan ko siya hahanapin. Where can I find that fucking restaurant. Sana naisip niya na hindi ako familiar sa mga restaurants dito sa Pinas.

Isinabit ko ang helmet ko sa motor at papasok na sana 'ko sa mall, pero hindi ko na pala kailangan. Hesy already here, standing in front of me. Nakasandal siya sa isang sasakyan.

Kinabahan ako nang seryoso niya 'kong nilapitan. "You should have worn your protective gear. Damn it! Do you usually do that?! Ride your motor without protection?!"

Shit this feeling! Bakit ba 'ko kinakabahan tuwing seryoso na siya.

"I was in a hurry, don't you see? Nawala na sa isip ko!" katwiran ko.

Totoo naman. Nagmamadali ako. But, I don't get it. Why do I have to so this?

Ngumisi siya. "So nagmamadali ka just to see me?"

Damn it! "Yes! I mean no! Baka kasi maghintay ka!"

Lalong lumapat ang ngiti niya. "You don't want me to wait then, baby?"

"Shut up, Pau!" pigil ko sa kaniya.

Ngumisi siya. Napaatras ako nang lumapit pa siyang lalo. This is shit!

"You lose, then, baby," bulong niya sa akin bago niya ko sinuutan ng helmet na hindi ko alam kung pa'no niya nakuha.

"T-Teka, para saan 'to?" tanong ko.

Tumawa siya. "Protection?"

Siraulo! Alam ko namang protection 'to. Kaso ang point ko, what for? Hay.

"Idiot! I mean, what for? Are we going in with this?" iritable kong sabi.

Tumawa siya. Isa sa pinakamagandang bagay na nakita ko sa mundo, 'yong ngiti at tawa niya. "Wala na sila. Nauna na."

"So, susunod tayo sa kanila?" tanong ko.

Inayos niya muna ang helmet ko. Sinigurong nakakabit nang maayos."We're going somewhere. Give me your keys."

Wala kang motor?

"Why?" Hindi ko ipinapagamit ang motor ko sa iba. Ayoko.

"I'll drive. Gusto mo ba ikaw? I won't allow you. I should be the one in charge in here, baby," bulong pa niya.

Napairap ako. "Wala ka bang motor?"

"Wala. Nakisakay lang ako. Alam ko namang magdadala ka," nakangiti niyang sabi habang nakalahad ang kamay.

"Damn it! Pa'no pala kung nag-commute ako?" inis kong sabi.

"I know you won't do that. You're so stubborn. Hindi mo gustong mag-commute," sabi niya habang nakangiti pa rin.

Padabog kong inabot 'yong susi. "Be careful. Mas mahal ko pa sa'yo 'yan."

"That hurts. Pero does it mean mahal mo pa rin ako?" sabi niya bago sumakay sa motor ko at isinusi 'yon.

In-offer niya 'yong kamay niya para alalayan akong makasakay. "Thanks. What about you? Wala kang helmet?"

"You're safety is more important that my safety, baby. As long as you're with me, I feel safe," aniya bago pinaandar ang motor ko.