A Way To Your Heart (Street Series #5)

Epilogue

A Way To Your Heart: Epilogue

Brandean Eduard Castro

"I need to find the right way to come home," I muttered to myself in the middle of the cold night here in New York.

Nakapatong ang braso ko sa noo habang nakapikit nang mariin at maya't maya ang paglunok.

"Then why don't you come home tomorrow?" si Almond na gising pa pala.

I give out a huge sigh. "You think so? Pero dalawang taon ang nasa kontrata,"

"Alam ko naman na hindi ka papapigil at uuwi ka talaga gayong nalaman mo na ang nangyayari sa kaniya. So talk to them tomorrow then go home, Brandean. Tingin ko rin kailangan ka niya ngayon," he added and his persuasion made my decision stronger.

I should really go home. I need to find a right way just to come back to him... to my one and only love. Who I only love this way.

"Are you really sure about this? I mean, you can go home. Pero sa susunod, madadagdagan ng isang taon ang trabaho mo rito. Next shift you'll work here for three years, Brandean. Is that okay with you?"

Tumango ako. "Yes, sir." I answered firmly.

Sa likod ko ay si Red Villegas at Almond Esguerra na naging kasa-kasama ko sa trabaho. Nagustuhan ng kumpanya ang trabaho namin so they decided to get us once again when their future projects started. Ako ulit ang engineer, si Almond and architect at si Red ang interior designer.

Dalawang taon lang sana ulit 'yon pero dinagdagan dahil mapapaaga ang pag-uwi ko, taliwas sa kontrata.

"Then, see you soon. Marami ka naman nagawa at may kaya namang sumalo sa trabaho mo since hindi na masyadong mabigat,"

I nodded and we shake hands. "Thank you so much, Sir. I promise I'll do my best next project,"

Tumango ito. "I'm rooting for you, Brandean Castro."

Hinatid pa ako ng dalawa sa airport. Sa totoo lang, hindi naging madali para sa aming tatlo ang trabaho dito pero kinaya namin. We shared perspectives and we listened to it eagerly kaya sa huli, naging maayos pa rin naman.

"Ingat ka, Dean." si Red at Almond.

"Yes. Kayo din dito. Keep doing your best at work and..." may idudugtong pa sana ako but that's too personal for them so I smiled and hugged them instead.

Sa eroplano, hindi ako makatulog kahit anong pilit ko. Patuloy pa rin ang pag-aalala ko at hindi ako matatahimik hangga't hindi siya nakikita.

Our inception was'nt that great but those arguments, mocking each other, and me kept pestering and teasing him were all the way on the threshold of his heart.

"Teka," napahawak ako sa labi, nag-iisip. Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa.

He's a good-looking guy who obviously from Manila. Medyo singkit ang mga mata, mataas at matangos na ilong, hindi manipis pero hindi rin makapal na mapulang labi. His hair is an 80's trend hairstyle which really suits to his handsome features. Sa kilay at sa tingin niya sa akin, mukha ng basag ulo at tarantado.

A type of person that I hated so much.

"Ikaw ba si Parrish? Yung nagbibigay ng sakit ng ulo kay Tito Rico and Tita Leonides?" I then smirked.

"And who the fuck are you?" nagsalubong ang kilay niya.

Hindi niya man sagutin ang tanong ko, parang alam ko na nga ang sagot. Hindi kalakihan ang boses niya pero malakas at yung boses talaga ng mga taong mahilig sa away. Siyang siya talaga ang panganay ni Tito Rico at Tita Leonides na lagi nilang kinukuwento sa akin.