A Way To Your Heart (Street Series #5)

Chapter 6

Chapter 6: Catch

Nagkibit balikat ako roon dahil sino ba naman ang nakakaalam ng bukas. Hindi naman siya diyos. Pero hindi ko naman sinasabi na lalaki akong tarantado na hindi nagbabago. I just want to trust the process, that's all. I don't like daydreaming   and hoping so hard 'cause I don't want to meet disappointment.

I'm aware that I made people around me disappointed but to feel dissapointed to myself is not my thing to endure. It's painful.

Tinignan ko si Brandean. His presence is like a straight guy, so boyish, and yes cool. Noong una ay iniisip ko na biro lang ang kasarian niya pero pinapatunayan niya naman na totoo na ganoon siya. Hindi lang talaga nag-sink in sa akin ngayong kabaligtaran sa stereotype ko. Usually kasi, mahahalata mo na sa kilos at presensya pero iba siya.

His face is so innocent yet handsome and like a good looking angel from heaven. He's tall and there's something with his stance and demeanor which make you feel so... safe and peace.

Iyon lang ang pananaw ko sa kaniya pero hindi pa rin nagbabago ang tingin ko. I'm still mad and I resent him. Wala lang talaga akong magagawa gayong sumusunod lang siya sa utos ng magulang ko at dahil may 'paninindigan' siya.

At yung pagdaldal ko kanina, nadala lang talaga ako sa usapan namin kaya ko nasabi ang mga 'yun. Pero ang totoo, may inaalagaan pa rin akong galit na para sa kaniya.

"Gusto mo bang kumain? Ngayon ko lang naalala na hindi pa pala tayo kumakain," aniya matapos ang mahabang katahimikan.

Hawak ko ang cellphone, ka-chat ang mga iilang natirang kaibigan sa Maynila.

"Parrish," he called with deep voice.

Napatay ko agad ang cellphone kasi yung pagtawag niya ay parang pagsaway ng matanda sa malalim na boses dahilan ng pagkasindak ko.

"Hindi na. Busog ako---" napatingin kaming pareho sa tiyan ko nang kumalam ang sikmura ko.

He bit his lip and smirked. "Mag drive thru nalang tayo,"

Kaya huminto muna ang sasakyan namin para kumain dito sa sasakyan. Nakita niyang binuhos ko ang gravy sa kanin ko kaya binigay niya na rin ang kaniya na kinuha ko naman agad. Nagkatinginan kami at nakita ko ang ngisi na hindi na nawala sa labi niya.

Dumating na ang unang linggo ng Hunyo. Parang wala lang sa akin ang nalalapit na pasukan dahil papasok lang naman ako at mag-aaral. Anong exciting doon?

"Want to come with me? Sa office ng daddy mo sa Maynila. I just want to surprise him 'cause the movie that they produced has been nominated abroad!" balita ni Mommy nang dumalaw muli sa Casa Poblacion, isang simple at maaraw na umaga.

Like usual, I'm eating my breakfast lazily but when I heard the word 'Manila' I looked at my mother who's now smiling.

"Really?" I grinned.

She nodded as she sipped on his coffee. "Yup. Napansin ko rin na ever since, hindi ka sumasama sa celebration? You were very busy with your life and friends, Parrish. Ngayon na wala ka naman ginagawa dito gaya ng lagi mong nirereklamo, isasama na kita."

Napayuko ako roon. I felt guilty and if my mother didn't told me that, hindi ko maiisip. I'm a self-centered boy, enjoying everything in life. I'm aware of that.

My parents are also aware of my apathy so they chose not to invite me dahil alam nilang tatanggi ako.

"Sige po. Sasama ako,"

Sa sumunod na araw ay ganoon nga ang nangyari. Nasa loob na ng sasakyan si Mommy, ako nalang ang hinihintay. Matagal kasi ako mag-ayos ngayong sa Maynila pa kami pupunta.