A Way To Your Heart (Street Series #5)

Chapter 18

Chapter 18: Greet

Kinuha ko ang nilahad niyang bottled water at ininom ito. Umupo naman siya sa tabi ko at siyaka suminghap.

"Trust me, you made us so proud, Parrish. Kaya ngumiti ka na riyan at makihalubilo na sa kanila..." he tried to soothe me and I don't really know if comforting me by someone I hated will help.

Ang alam ko nga ay galit siya sa akin. Patuloy niya pa rin akong hindi pinansin na hindi ko na nga alam ang dahilan bakit ganoon katagal niya akong hindi pinansin. Since the year started, he used to gave me a cold glance and serious face that I always asking myself if I did something wrong that made him so pissed and cold.

Here we go again, thinking where did I go wrong like he's someone I treasure. Tinigilan ko na ang pag-iisip pa, pareho naman kaming walang pakialam sa isa't isa kaya hindi na dapat ako nagtataka kung minsan ay hindi niya ako kinakausap. We know each other but there's no string between us so I should care less more.

"Noong nakarating ka sa finish line, I saw how your face turned into something like disappointment or not satisfied look. But to be honest, I really think you did your best and you've won. Lahat ay masaya at nagdiriwang kasi hindi basta basta ang first placer. You still bring a huge honor to CHS so smile and be alright," salaysay niya na nag iwan ng marka sa isipan ko.

Mukha lang akong hindi nakikinig dito sa tabi niya dahil nakayuko ako at nakatingin sa damo. But really, what he said surfaced on my mind and at some point, it enlighten me.

"Minsan, hindi naman talaga natin magagawa ang ilan sa sinet nating goals. You know what's important? You gave it a try and did your best. Ang pangit ay yung nag-set ka lang ng goals pero hindi ka kumilos para tuparin ang mga 'yun. Iniisip mo na hindi mo nagawa ang layunin mo, hindi ba?" napalingon tuloy ako sa kaniya dahil paano niya nalaman na ganoon ang iniisip at nararamdaman ko.

"You're down because you think, you didn't get it but come to think of it, you literally get it. Yung saya at satisfaction sa mukha ng mga taong sumusuporta sa'yo ay hindi pa ba sapat? Tignan mo sila..." itinuro niya ang field sa kung nasaan nagkakasaya at nagdiriwang ang lahat.

Napangiti ako. Sa nakikita kong sitwasyon, masayang masaya nga sila na parang ako talaga ang nanalo. Kabaligtaran ang pinapakita nilang reaksyon sa akin. They're all laughing, smiling, and cheering. At hindi na nawala ang ngiti ko habang pinapanood ang mga pinsan at kaibigan.

"At tignan mo siya," dagdag niya sabay turo naman sa totoong champion.

He's alone with his huge trophy. Nagsimula na akong magtaka kung bakit hindi man lang pumunta ang pamilya o kaibigan niya. Siya pa naman ang nanalo.

"Ang sabi ni Teodus, kilala niya raw 'yan. Masama daw ugali niyan eh kaya walang mga kaibigan, mayabang din. Mahirap lang daw 'yan pero nagpapanggap na mayaman. Kaya nga hindi niya pinapunta ang mga magulang niya para hindi mapahiya. He's the worst, right?" sinagot ni Brandean ang mga tanong na namamayagpag lang sa isipan ko.

Nagkatinginan kami. He nodded his eyebrows and smirked handsomely.

"I hope you spotted the difference. Nakuha niya nga ang gusto niya, pero nasaan yung mga dapat na sumusuporta sa kaniya? At ikaw, nakuha mo rin ang gusto mo, Parrish. Dahil sa history ng school, wala pang nakukuhang award pagdating sa pagtakbo. Nakuha mo na ang gusto mo, nandito pa kaming mga sumusuporta sa'yo. I understand what you're feeling right now, it's okay to be sad because you didn't get your main goals but always look at the people who are celebrating your success... and hardships."  salaysay niya.

Wala na talaga akong masabi sa kaniya. Nagngingiti na ako ngayon. May panghihinayang pa rin na nararamdaman pero hindi na masyadong mabigat well yes, I admit, because of what he explained.