Prologue

959 38 7
                                    

A Way To Your Heart: Prologue





"You need to find the right way!" my father shouted at me.

Nanginginig ang katawan ko sa halo halong emosyon na nararamdaman. Nagagalit ako pero mas nangingibabaw ang lungkot lalo na kung iisipin pa kung gaano katamlay ang buhay sa Casa Poblacion.

I looked up on my mom to find an ally but she looked away and tried to calm my father. Tumulo nalang ang luha ko.

"Rico, calm down. We'll send him to Casa Poblacion like what Catalina did to Dion---"

"Hindi ako magbabago." sambit ko kaya mas lalong nagliyab ang apoy sa mata ni Daddy.

Sinugod niya ako at mabilis na kinuwelyuhan kaya napatayo ako galing sa pagkakaupo. There's so much anger and irritation on his eyes and he's panting.

"How dare you to threat us! Hindi ako nagpalaki ng isang demonyo!" he said harshly that made my tears fell more.

"Federico!" mom yelled and she stand between us. Inalis niya ang kamay ni Daddy sa kuwelyo pero bago pa mangyari yun ay tinulak na ako ni Daddy sa sofa na inuupuan ko.

Mom looked at me with nothing but hollowness on her eyes as she calming my angry father. Dad is sighing heavily as he glared at me angrily.

"Parrish..." my mom voice is like an ice. It creeps me out.

"Kailan mo ba kami susundin, anak?" mom bent just to level my eyes and he held my knees.

My eyes widened when I saw her tears fell. Napakurap ako at gusto kong punasan iyon. No. This can't be! My mom is crying because of my stubbornness! Mangyari na ang lahat sa mundo, makita ko na ang lahat huwag lang ang ina kong umiiyak.

That's my greatest weakness.

Pero ako ang may kasalanan kung bakit siya umiyak. It's because of me being a hard headed son. Na walang alam sa buhay kung hindi ang magpakasarap at magpakasaya. Maglustay ng pera at sumama sa mga kaibigan para lamang sa kaligayahan.

That's why they decided to sent me to Casa Poblacion like what Tita Catalina did to his son, Dionisio. It seems like Dionisio has a a progress and he's more into studying now.  Well, I hate school. I find it boring and being a studious can't make me cool. I don't enjoy it unless some of my friends are my classmates but after all, It's boring.

May mga araw na hindi ako pumapasok at ako pa ang pasimuno ng mag cutting. Pinipilit ko pa ang ilang kaibigan ko at sinasabi kong ililibre ko sila kaya pumapayag na rin sila sa gusto ko.

Masaya na ako sa ganoong klaseng buhay. Hindi nakakabagot dahil laging kasama ang mga kaibigan pati ang girlfriend. Speaking of relationship, I want to take it seriously even if we are too young. But I guess, destiny would never agree to the concept of young true love.

All my life, I have freedom and there's a point that I could limit myself and will go beyond it. Doon nagagalit si Daddy sa akin.

"We're giving you the freedom 'cause you deserve it as a youth but you're abusing it, Parrish! You are so stubborn na wala kanang pinakikinggan na tao! Maging kaming mga magulang mo, hindi mo na pinapakinggan!" my dad continue.

Yumuko nalang ako at hindi na nagsalita pa dahil ayaw ko na rin namang makita na umiiyak ang ina dahil sa katigasan ng ulo ko. But I just want happiness! Masama ba iyon? Gusto ko lang naman lubus lubisin ang kasiyahan at nang hindi masayang ang oras para wala akong pagsisihan balang araw!

"Dad, you told me to enjoy my youth 'cause you never want me to grow like you. You have so many regrets, right? Because Lolo gave you a lot of responsibilities at a young age and you had no choice but to obey him because you're his eldest son---"

A Way To Your Heart (Street Series #5)Where stories live. Discover now