CHAPTER 10

54 5 0
                                    

Chapter 10

Tahimik akong sumakay sakaniyang sasakyan dahil alam kong galit siya. I fastened my seatbelt without saying anything. Bahagya lang akong sumulyap sakaniya nang hindi niya pa rin paandarin ang sasakyan. I heaved a deep sigh as I realized I should strike a conversation than die because of the silence.

"H-How did you know I was here?" Kinurot ko ang daliri ko nang muntik nang mabasag ang boses ko. His jaw clenched and his eyes were darkly fixated outside. Tumikhim ako. "Are you mad?" matapang kong tanong.

He chuckled without any evidence of humor. He's mocking me, I knew it.

"Kaano-ano mo si Thiago at bakit magkasama kayo?" His deep voice filled the car. I tried to find any words to say but I just couldn't, kaya nanatali akong tahimik. I looked outside just to escape his burning eyes on me. "I am talking to you..." He sounded real mad na gusto ko na lamang bumaba ng sasakyan at umuwi nang mag-isa. 

Hell, I don't even know why he's acting like this towards me. If I remembered it right, we parted ways nang maayos kanina. Hindi lang ako nakapagpaalam dahil busy siya sa kaniyang... girlfriend.

I almost jumped when I felt his warm hand on my wrist. Nilingon ko siya nang dahil doon. "Ano?" I said innocently. 

"I was asking you minutes ago and you didn't answer me," I said as I looked away to avoid his dark eyes.

Hindi niya pa rin binibitawan ang braso ko kaya naman nang bitawan niya iyon ay napalingon ako sakaniya. Hindi na siya sa 'kin nakatingin at sa harapan na. 

"I'm sorry..." he softly said. My brows slightly shot up as I was confused at his sudden sorry.

"For what?" I trailed off.

"Olivia's... she's... I—"

"Enough," I said. He's struggling to say so many words and I don't know why. Lumunok ako nang mariin at muling lumingon sa labas bago nagdesisyong magsalita. "Kung ano man 'yang gusto mong sabihin... keep it to yourself if you can't really utter the right words. I-I don't care..." My voice broke and that was my cue to stop from talking anymore. 

Hindi ko na alam ano ba nangyayari. Why did he suddenly drag Olivia's name here? Gusto niyang topic namin ay 'yung babaeng 'yon?

"B-But—" he continued and I looked at him pleadingly. 

"Please, just stop..." Because it hurts... so much.

Tahimik ang buong byahe namin but he kept on trying to strike a conversation but I'd always ignore him. Alam kong may gusto siyang sabihin pero tingin ko hindi ko talaga kaya. I don't want my pain to double.

"Thanks." Binuksan ko ang pinto ng kaniyang sasakyan pagka-park niya mismo sa harap ng aming bahay. Narinig ko ang pagbagsak ng pintuan niya kaya nagmadali na akong maglakad pero bago pa man ako makahakbang palayo, naramdaman ko na ang kamay niya sa aking braso na marahan akong hinihila pabalik.

Hinarap ko siya katulad nang gusto niyang mangyari. He's looking at me intently but I just gave him a casual look.

"You need anything else?" I asked. His jaw clenched and he shook his head.

"I'm sorry, Reign," he apologized... again. Tumango ako sakaniya at saka itinuro ang bahay. 

"Can I go inside now?" I said while looking directly at his eyes. He sighed in defeat and his hold on me loosened a bit. Akala ko bibitawan niya na ako kaya binawi ko na ang kamay ko pero nagulat ako nang higitin niya ako bigla para yakapin.

"Don't believe everything you've seen hours ago, please..." he whispered huskily.

Hindi ako nakatulog kaagad matapos kong mag-halfbath dahil ayaw ako lubayan ng sinabi ni Reese. It bothered me so much to the point that I found myself stalking him on his social media accounts. I don't want to be creepy, I just want to know something to fill in my curiosity.

Waiting Until Dawn (Bittersweet Series #1)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin