İçimdeki Şeytan

Bölüm 4 -öğrenebilir miyim?

Sevilmeyenim ben. İstenmeyenim. Bu hep böyleydi. Sevmeyi sevmiyorum.. Bağlanmayı sevmiyorum.. Kalbim o kadar aciz ki. Bulduğu ilk kişiye tutunuyor.. Güçlü değilim, hiç olmadım. Sevmeyi bilmiyorum, beceremiyorum. Benim suçum mu bu? Ben mi itiyorum kendimden insanları? Ben mi soğutuyorum?
Düşünceleri atamıyorum aklımdan... Bırakamıyorum.. Çok gürültülü.. Çok fazla gürültülü... Kulaklarım parçalanıyor sanki... Beynim kaldırmıyor artık, zonkluyor... Neden bırakamıyorum...
Aynada baktığım gözler sorumlu sanki her şeyden... Her şeyin sorumlusu benim... Ruhumun kirli olduğunu hissediyorum. Temizlenemeyecek kadar kirli. Belki de bu yüzden sevemiyorum onu? Eğer bir şansım daha olsaydı, hiç yaşamamış olmayı dilerdim...
***

"Önce bi kontrolü mü öğrensek?"

Arasa dönüp kafamı salladım

"Ben tanrılara falan inanmıyorum, bütün bu olanlara da anlam veremiyorum asla kabullenemiyor ve yapabileceğimi de sanmıyorum... tek istediğim bütün bunların bitmesi Aras! Bu yüzden ne gerekiyorsa yapacağım yalnızca..."

"İçten bir şekilde her şeyi öğrenip kabullenmediğin sürece kabusların artacak ve kötü sonuçlar doğuracak şimdilik sadece güven bize.."

"Ben kimseye güvenmiyorum. Sadece kurtulmak için bazı istisnalar yapacağım, her neyse bugün olmaz annem olmadığımı öğrenirse endişelenir yarın okuldan sonra buraya geliriz."

Deren teyze bana dönüp kafasını salladı

"Tamam, bekliyor olacağım. Aras'ın yanından ayrılma ve sinirlenmemeye dikkat et Anka... her neyse Aras seni eve bıraksın."

"Tamam."

Arabaya bindiğimizde kemerimi takıp ona döndüm ve göz devirip kemerini taktı ve arabayı çalıştırdı

"Korkuyor musun?"

"Korkmak değil de... endişeliyim."

"Anlıyorum. Bu gece bitsin de."

"İnan aynı fikirdeyim..."

Sadece kafa sallamakla yetindi

Eve yaklaştığımızı fark edince

"Burada dur Aras."

"Evin burası mı?"

"Hayır ama komşular falan görür şimdi ben yürürüm."

"Peki, umurumda değil."

Göz devirdim ve teşekkür edip indim

Eve geldiğimde yavaşça kapıyı açtım saat neredeyse 7 olmuştu Şükürler olsun ki annem hala uyuyordu bana bu gece uyku yoktu...
***
(7.34)
"Anka? Uyumadın mı sen annem?"

"Ha? Yok anne yeni uyandım üstümü falan giydim hemen"

"Aferin annecim hadi in de kahvaltı yap"

"Tamam anne geliyorum"

Çantamı alıp aşağı indim ve kahvaltımı yaptım ardından dışarıda yağmur yağdığı için montumu alıp çıktım

"Ştt, atla da bırakayım yağmur yağıyor"

Gözlerimi mümkün olduğunca açıp arabaya koştum ve

"Manyak mısın oğlum sen?!?"

"İyilik de yaramıyor kıza..."

"Ya Aras ben dün neden erken indim kuş beyinli?!"

"Donunu düşünen kahraman olamazmış, ben hiç don düşünmem"

"Sana da donuna da!"
***
Okula vardığımızda indim ve hızla yürümeye başladım ama çoktan herkes görmüştü, insan daha ne ister ki canım mavi gözlü, siyah saçlı, uzun boylu yakışıklı Aras Deniz Korkmaz beni okula getirmişti... tamam duyunca o kadar da kötü gelmiyor ama yani insanların bakışları bakış değil arkadaş nazardan şuracıkta gözüm falan çıkacak şimdi...