STATUS: Waiting, Hoping and Praying (COMPLETED)

Chapter 41

Million thanks for the votes and comments. :) Sorry for the late update

===

Di ko na mapigilan yung mga luha ko sa pagbagsak mula sa mga mata ko. Walang salita ang kayang sabihin yung saya na nararamdaman ko. Sa sobrang saya ko, hindi ko na nacontrol yung sarili ko. I'm crying yet I'm smiling from ear to ear. Malamang sa isip isip ng mga makakasalubong ko, I'm insane. At takas ako sa mental. Oh well! I don't care. Lance is alive and that's what matters.

I never thought darating tong araw na to. 

I excitedly get my phone in my pocket and dial his number.

[hello?] just hearing his voice makes me want to cry. The voice of the person who never makes me feel alone. Sa mga narinig ko kanina kay Monica, I fell like I abandoned him the time when he needed me the most.

"hello" I said between my sobs.

[don't deny it. You're crying] 

"where are you? I want to see you"

[nasan ka pupuntahan na lang kita]

"no. Tell me where you are."

[tch! Pupunta na lang ako sa playground na pinuntahan natin. Hintayin kita dun] mas lalo na kong naiyak sa tono nya. He sounds so concern. Pero nung mga panahong kaylangan niya ng kasama, wala ako sa tabi. When he felt so helpless, I wasn't there. 

Iniimagine ko pa lang yung itsura nya nun, naninikip na yung dibdib ko. Sorry Lance, I'm sorry.

Kaya pala. Kaya pala nararamdaman ko sa kanya si Lance. Yung boses niya, yung ngiti niya, yung mukha niya, yung yakap niya at higit sa lahat yung nagiging epekto niya sa buong pagkatao ko. Akala ko binubuhay ko lang sa kanya si Lance. Pero mali, hindi ko binubuhay dahil sya si Lance.

Pagdating ko sa playground, agad siyang tumayo nung nakita ako. He's wearing a black v-neck shirt ,pantalon at tsinelas. Halatang nagpapahinga na siya nung tumawag ako. 

"tell me wh--" di na nya naituloy yung sinasabi niya dahil tumakbo na ko sa kanya para yakapin sya.

I've waited enough to do this. Akala ko hindi ko na to magagawa ulit. Habang tumatagal yung yakap ko sa kanya, nararamdaman kong mas lumalakas yung tibok ng puso niya. 

Marami na nga sigurong nagbago, but I think my effect on him remains the same.

"uhh.. Trixie.." narinig kong sinabi niya na may halong gulat.

"I missed you. God knows how much I miss you. Please don't leave me again. "

"namiss mo na agad ako? Eh nagkita naman tayo kahapon ah"

"no. Hindi yun. " humiwalay ako sa pagkakayakap sa kanya. "listen to me.. I'm going to tell you something impo--"

naputol yung sinasabi ko dahil sa isang ring ng cellphone. Ugh! Whoever the caller is, I want to kill him or her right now. Panira ng momentum eh. >o< 

"wait. Sasagutin ko lang to"

tumango lang ako baka kasi importante.

Pero may mas importante pa ba sa sasabihin ko?

[Zeke's POV]

pagtingin ko kung sinong tumatawag, number lang sa bahay yung nasa screen. Imposibleng si Yannie to dahil siguradong cellphone niya gagamitin kung may kaylangan sya sakin.

"hello?"

"Sir Zeke, sinugod *huk* po si Mam Yannie *huk* sa ospital"

"WHAT? Saang ospital?"