ELITES

Two

EDITED VERSION

°°

#ElitesQueen

Mabuti na lang talaga at hindi ako gasinong pinagmamalupitan ng mundo ngayon. Tinawagan ko si Ellie at agad nya akong sinundo sa may malapit sa library kanina.

Hindi na ako umalis pa doon dahil ayaw kong makaencounter ng iba pang taong sisira sa first day ko. Iniiwasan ko ring maligaw sa laki ng school na 'to. Para kasing limang beses na mas malaki ito kaysa sa dating school na pinapasukan namin ni Kurt. Baka kung saan lang ako mapadpad, lalo lang akong makagawa ng gulo.

Kahit ngayong nasa loob na kami ng classroom habang inaantay ang class adviser namin, hindi pa rin ako nakakaligtas sa mga mapanuri at mapanghusgang tingin ng mga kaklase namin. Hindi na ito bago sa'kin kaya sanay na rin ako. Masyado ng basic.

“Iniisip mo pa rin ba yung nangyare kanina Bes?" Lumingon ako sa nagsalita sa tabi ko, si Ellie.

Imbis na tumango o sumagot, malakas na lang akong napabuntong hininga. Buti na lang talaga at classmate ko rin sya. Kaso napapaisip ako ngayon pa lang kung kaya ko ba talagang sabayan o tagalan ang kadaldalan nya sa personal. Hindi ako sanay.

"Don't worry Bes. Lagi na tayong magkasama kaya never mo ng mararanasan yung mga naging experience mo sa mga dati mong napasukan. Trust me, okay?" Mainit s'yang ngumiti na nakapagpagaan kahit papaano ng malalim komg isipin.

Hindi ko na nga ba talaga mararanasan ulit? Bakit parang hindi rin.

Dati sa mga dati kong napasukang school, lagi lang talaga akong magisa. Si Kurt lang ang lagi kong kasama ultimo kapag kumakain sa canteen. May kumausap man sa aking iba, madalas kapag nakakagrupo ko lang sa mga projects. Bukod doon wala na. Ayaw nila makipagkaibigan sa'kin kasi weird at freak daw ako. Masyado raw akong emo at laging may sariling mundo. Wala na akong ibang nakaclose kung hindi ang sarili ko lang. Sarili ko lang ang madalas kong kausapin sa mga oras na wala si Kurt sa tabi ko.

Well, kaya lang naman nila nasabing may sarili akong mundo dahil ni minsan, hindi lang talaga tinangkang pasukin ang mundo ko. Wala ni isang nag-exist na i-close ako o kilalanin man lang ako.

Ganun kaboring ang buhay ko.

Kaya siguro hindi ko pa masabayan ang pagiging madaldal nitong si
Ellie sa personal. Kasi hindi naman talaga ako sanay. Medyo opposite kasi talaga kami ng ugali. Kaya nakakapagtaka rin talaga na naging magkaibigan kami. Sya kasi, sobrang palangiti, masiyahin at madaldal. Habang ako, swerte na lang daw sabi ni Kurt kapag narinig nilang tumatawa ako, kahit mahina lang.

"By the way, hanggang kailan mo talaga kailangang suotin yan? Yang headscarf mo na yan?" turo naman nya sa balabal ko. "Since grade two hindi ba pinagsusuot ka na ni Tita ng ganyan. Hindi ka ba naiinitan? Ni minsan hindi pa rin kita nakitang walang suot na ganyan. Kailangan ba talaga yan?” Sunod sunod na usisa n'ya.

See? Hindi ko alam kung kaya ko sa kanyang makipagsabayan. Kung magtanong, sabay sabay. Ang sipag ko pa man din sumagot.

"Kailangan. Ayaw kasi ni Mama na mangitim ako." Pabiro kong sabi pero seryoso lang ang boses ko. Kaya hindi ko alam kung ‘biro’ rin ba ang dating kay Ellie.

Ang totoo, tinatamad na rin kasi akong magsalita. Ayaw ko lang ma-offend si Ellie dahil first day naming magkakasama dito. Kaya pilit na lang akong sumasagot ng ayos sa mga tanomg n'ya kahit tipid lang sa abot ng makakaya ko.