The President (Presidential Series I) -- DREAME --

Chapter 5

Chapter 5

12 YEARS AGO...

"Hala Wave! Bakit ka nakapangsuot ng pambabae?" tanong ko sabay punas ng luha.

Sumimangot sa akin si Wave. Nakakunot na naman ang noo niya at nakapamewang pa habang nakasuot ng pambabaeng damit. Costume ko na snow white pa talaga ang naisipan na isuot. Ang nakakatawa ay bagay na baga sa kanya dahil kahit wig ni snow white ay nakuha pa niya suotin. Pero ang mas nakapagpatawa sa akin ay iyong lipstick niya sa labi na lampas-lampas.

"Isn't it obvious? Pinapatawa kita," seryosong saad niya sa akin. Inabot niya ang mukha ko at pinunasan ang natuyong luha sa aking pisngi. Umupo siya sa tabi ko bago nito nakuhang tumingin sa akin.

"Inaaway ka ng mga batang 'yon. You need to learn how to protect yourself, Reene," sermon niya. Palagi niyang sinasabi na wala siya sa tabi ko palagi para protektahan ako. Aakalain mong matanda na siya dahil sa kung paano siya magsalita. Samantalang mas matanda lang naman siya sa akin ng dalawang taon.

"Nandyan ka naman para protektahan ako," nakangiting biro ko sa kanya. Ginulo niya ang aking buhok at doon na naman ako nagsimula na umiyak. Kakalibing lang namin sa alaga kong si Potchi. Apat na taon ko rin inalagaan si Potchi. Bigay sa akin iyon ni Tita Yna bilang regalo niya sa kaarawan ko. Sabi niya kami raw ni Wave ang parents ni Potchi kaya inalagaan namin siya nang mabuti.

Palagi kaming naglalaro. Si Wave palagi ang kasama ko dahil malapit ako sa pamilya niya. Gano'n din siya kela mommy. May pagkamasungit itong si Wave, kahit nga sa akin ay nagsusungit siya kaya minsan napapagalitan siya ni tita. But he's always there for me. Kahit sobrang sungit niya, walang araw na hindi niya sinusubukan akong pangitiin tuwing malungkot ako.

Nagkasakit ng malubha si Potchi. Iyak ako ng iyak kasi wala na siya... Tapos palagi pa akong inaasar sa school. Palagi akong nabubully dahil wala daw akong totoong magulang. Wala raw akong totoong nanay at tatay dahil ampon ako...

Hindi ko naman na 'yon pinapansin kasi kahit alam kong ampon ako, mahal naman ako ng mga umampon sa akin. Inaasar din nila ako kay potchi. Iniiyakan ko raw kasi samantalang aso lang naman daw 'yon.

Hindi naman kasi simpleng aso lang iyong si Potchi. Para sa akin, anak ko siya. Anak namin ni Wave. At ngayon, inaasar na naman ako kanina ng mga batang 'yon kesyo iniiyakan ko na naman si Potchi. Eh ano ba ang pakialam nila kung umiyak ako ng umiyak dahil kay Potchi? Sila nga, ang dudungis pero hindi ko pinapakialaman.

Tumakbo sila dahil biglang dumating si Wave. Alam kasi nila na hindi magdadalawang isip si Wave na makipagsakitan sa kanila para lang ipagtanggol ako. One time nga, pinuntahan kami noong magulang ng bata na inaway ako dahil sa panununtok ni Wave. Mabuti na lang at nandoon si Tita Yna para ipagtanggol kami.

"Don't cry anymore, Potchi will be sad. He's watching you,"

"Talaga?"

He's really my knight and shining armour.

Tumango sa akin si Wave, "Sabi ni Mommy, kahit wala na si Potchi, he's still going to look after us dahil anghel na raw si Potchi. Masaya niya tayong sa langit kaya kapag malulungkot tayo, malulungkot din siya and you didn't want that right?" Mabilis akong tumango sa kanyang tanong sa akin. Muli niyang pinunasan ang luha ko at inayos ang aking buhok.

"Thank you Wave."

NAKATITIG LANG AKO KAY SIR WAVE. Hinihintay na iproseso ang pinagsasabi niya.

"Ako?" gulat kong tanong sa kanya. Muling kong itinuro ang sarili ko para makasigurado na tama nga ang pagkakaintindi ko sa sinabi niya. Mabilisan naman siyang tumango na nagpatawa sa akin.