Unicode
အရေးကြီး meeting အတွက် Xiao Zhanပြင်ဆင်လို့ အမြန်ပဲ Companyကို
ပြေးရလေသည်။
"ကျန်းချန် မင်းသေချာ ပြင်ဆင်ထားတယ်မလား ဒီနေ့ Lan Groupက ငါတို့နဲ့ လာဆွေးနွေးမှာတဲ့ ပြသနာ တက်လို့မဖြစ်ဘူး။ ငါတို့သာ သူတို့နဲ့ လက်တွဲနိုင်ရင် ရလာမဲ့ အကြိုးဆက်က အံ့မခန်းပဲ"
"ငါနားလည်ပါတယ်။ ဒါနဲ့မင်း ခုတလော ဆေးခန်းသွားပြသေးလား မင်းပိန်လာသလိုပဲ"
"ပြစရာမလိုပါဘူးကွာ မင်းအဖေက အကောင်းကြီး"
"ဘောကို မင်းအဖေ ငါက စေတနာနဲ့ မေးနေတာ ဟိုကောင်လေးနဲ့ ပြန်မတွေ့ခင် ဂန့်နေမှာစိုးလို့ ပြောပြနေတာ"
"ငါလွယ်လွယ်နဲ့ မသေပါဘူး ငါခလေးကို တွေ့ပြီး တောင်းပန်ရအုံးမှာ"
ကျန်းချန် Xiao Zhanကို ပျော်စေချင်လို့ စနောက်လိုက်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့ စကားတစ်ခွန်းကြောင့် မျက်နှာလေးညိုှးပြီး အဝေးကို ခပ်ဆွေးဆွေးလေး ငေးကြည့်ရင်း ဆိုလာတဲ့ Xiao Zhanကြောင့် ကျန်းချန် အားနာသွားရလေသည်။
"Xiao Zhan မရည်ရွယ်ပါဘူး ငါတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ ငါ~~~"
"ရပါတယ် အရင်းခေါက်ခေါက်တွေပဲကို စိတ်မကောင်းတဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ မလုပ်ပြနဲ့ကွာ မင်းလည်း အကောင်းပြောနေတာပဲကို။ ငါအပြစ်မမြင်ပါဘူး"
"ငါ~~~"
"မစောတော့ဘူး ငါတို့ meeting room ထဲ သွားကြမယ်"
ထိုသို့ပြောပြီး သူ့ကို ကျောခိုင်းလို့ meeting room ဆီ အရင် ဦးတည်သွားပြီ ဖြစ်တဲ့ Xiao Zhanကို ငေးကြည့်ရင်း ခေါင်းခါနေရုံမှအပ သူဘာမှ မတတ်နိုင်တော့။
မင်းရဲ့အချစ်က ဘယ်တော့မှ ကံကောင်းမှာလည်းကွာ။ ပထမအချစ်လည်း ရှုံး ။ ဒုတိယအချစ်လည်းရှုံး။ မင်းရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးနဲ့ ရင်းပြီး ချစ်မိသွားသူကလည်း ကံကြမ္မာအလှည့်အပြောင်းကြောင့် ပျောက်သွားပြီတဲ့လား။
~~~~~
"Lan ဥက္ကဌ ရောက်ရှိလာပါပြီ"
"ဝင်လာခိုင်းလိုက်ပါ"
Xiao Zhanရဲ့ စကားသံအဆုံး Meeting Roomထဲ ဝင်လာတဲ့ လူတစ်ယောက်ကြောင့် Xiao Zhan ကော ကျန်းချန်ပါ ကြက်သေ သေသွားမိလေသည်။
အဆိုးဆုံးကတော့ Xiao Zhanဖြစ်လိမ့်မည် တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေသည်မှာ အသက်မရှူမှာကိုတောင် စိုးရိမ်ရလေသည်။
အ အခု ကျွန် ကျွန်တော် မြင်နေတာ မမှားဘူးမလား။ သူ သူက ကျွန်တော် သိပ်ချစ်ရတဲ့ ခလေးလေးမလား။ အရင်လို ထိလိုက်ရင်ပျောက်သွားမဲ့ ပုံရိပ်ယောင် မဟုတ်ဘူးမလား။
နူးနူးညံ့ညံ့အကြည့်လေးအစား စူးရှရှအကြည့်တို့ အစားထိုးနေတာကလွဲလို့၊ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးတဲ့ ခလေးလေးကနေ တည်ငြိမ်ရင်ကျက်္လာပုံ ကလွဲလို့၊ ခပ်အုပ်အုပ် ဆံပင်လေးအစား အကုန်သိမ်းလို့ လှန်တင်ထားရုံကလွဲရင္အားလုံး အားလုံးက အတူတူပါပဲ။
သူ သူက ကျွန်တော့် ခလေးလေးပါပဲ။
ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ ကျွန်တော့် ခလေးလေးလေ။ အခု အခုတော့ ကျွန်တော် သူ့ကို သူ့ကို ပြန်တွေ့ပြီ။
"ဆရာ ဆရာ~~~"
Xiao Zhan အတွေးလွင့်နေတုန်း ဘေးနားက အတွင်းရေးမှူးက သူ့ကို အသိပေးလိုက်တော့မှ သတိပြန်ကပ်ပြီး ခုမှ သူ့ရှေ့မှာတင် ရပ်နေတဲ့ Yiboကို သတိထားဖြစ်လေသည်။
"ကျွန်တော် ဆွေးနွေးရမလား ပြန်ရမလား CEO Xiao Zhan ခင်များကို ကြည့်ရတာ ကျွန်တော့်ကို ထိုင်မဲ့နေရာတောင် မပေးထားသလိုပဲ"
"မဟုတ်ဘူး ခလေး~~အင် ဥက္ကဌLan ထိုင် ထိုင်ပါ"
ခလေးလို့ ခေါ်ခွင့်တောင် ကိုယ့်မှာ အကြွင်းအကျန်လေးတောင် ရှိမနေတော့တဲ့ပုံပဲ။
Yiboလည်း meeting ထိုင်ခုံရဲ့ Xiao Zhanနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် အခြားတစ်ဖက်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။
ထိုင်ခုံရှည်ကြီးရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က မင်းကို ကိုယ်ငေးဖြစ်တယ်။ အလုပ်ကိစ္စကို အားရပါးရ ရှင်းပြနေတဲ့ မင်းက တကယ့်ကို လူကြီးလူကောင်းပီသလွန်းပါတယ်။
"ဒါဆို ဒီအတိုင်း သဘောတူလား CEO Xiao Zhan"
"ဟင် သြော် သဘောတူပါတယ်"
"ဟက်~~"
သဘောတကျနဲ့ ဟက်ခနဲ ရီသံက ခလေးဆီက ထွက်လာတယ်။ ခုမှ ကျွန်တော် သတိထားမိတယ် အားလုံးကလည်း ကျွန်တော့်ကို နားမလည်သလိုနဲ့ စူးစမ်း ကြည့်နေကြတယ်။ ကျွန်တော် ဘာအမှားလုပ်မိလို့လဲ။
"ခင်များ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ညှိနှိုင်းချက်တွေကို သေချာပြန်စစ်ပါအုံး ခွင့်ပြုပါအုံး"
"ဟင့် ခလေး ခဏ"
meeting ပြီးလို့ Yibo ပြန်မယ်လုပ်တော့ XIao Zhan Yibo ဆီ အပြေးလေး ရောက်လာလေသည်။
အားလုံးကတော့ Xiao Zhanကိုကြည့်ပြီး ပါးစပ်အဟာင်းသားဖြစ်ရပြန်သည်။
"ခင်များ ဒါဘာလုပ်တာလဲ"
ရုတ်တရက် ဆွဲဖက်ခံရတာကြောင့် Yibo Xiao Zhanလက်ထဲကနေ အတင္း ရုန်းနေလေသည်။
"ခင်များရူးနေလား ဒါဘာလုပ်နေလဲ"
"ကိုယ်အရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ"
Xiao Zhanစကားကြောင့် Yibo ခဏတာ ငြိမ်ကျသွားရလေသည်။ သူ့ခါးနားကXiao Zhan လက်ကတော့ ပိုမိုတင်းကြပ်လို့။ အခြားအလုပ်သမားတွေ ရှယ်ယာရှင်တွေကတော့ ကျန်းချန်ကျေးဇူးကြောင့် Meeting room ထဲကနေ ထွက်သွားရလေသည်။
~~~~~
ကိုယ်အရမ်းချစ်ဖို့ ကြိုးစားမိတဲ့အခါ
မင်းက ပင်ပန်းသွားမယ်မှန်း ကိုယ်မသိခဲ့ဘူး။
တိုသွားမှန်းသိပါတယ်ကိုယ်ခုတလောစိတ်အခြေအနေတကယ်အဆင္မပြေလို့ပါ
Zawgyi
အေရးႀကီး meeting အတြက္ Xiao Zhanျပင္ဆင္လို႔ အျမန္ပဲ Companyကို
ေျပးရေလသည္။
"က်န္းခ်န္ မင္းေသခ်ာ ျပင္ဆင္ထားတယ္မလား ဒီေန့ Lan Groupက ငါတို႔နဲ႔ လာေဆြးေနြးမွာတဲ့ ျပသနာ တက္လို႔မျဖစ္ဘူး။ ငါတို႔သာ သူတို႔နဲ႔ လက္တြဲႏိုင္ရင္ ရလာမဲ့ အႀကိဳးဆက္က အံ့မခန္းပဲ"
"ငါနားလည္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔မင္း ခုတေလာ ေဆးခန္းသြားျပေသးလား မင္းပိန္လာသလိုပဲ"
"ျပစရာမလိုပါဘူးကြာ မင္းအေဖက အေကာင္းႀကီး"
"ေဘာကို မင္းအေဖ ငါက ေစတနာနဲ႔ ေမးေနတာ ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ ျပန္မေတြ့ခင္ ဂန္႔ေနမွာစိုးလို႔ ေျပာျပေနတာ"
"ငါလြယ္လြယ္နဲ႔ မေသပါဘူး ငါခေလးကို ေတြ့ၿပီး ေတာင္းပန္ရအံုးမွာ"
က်န္းခ်န္ Xiao Zhanကို ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ စေနာက္လိုက္ေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလးညိုွးၿပီး အေဝးကို ခပ္ေဆြးေဆြးေလး ေငးၾကည့္ရင္း ဆိုလာတဲ့ Xiao Zhanေၾကာင့္ က်န္းခ်န္ အားနာသြားရေလသည္။
"Xiao Zhan မရည္ရြယ္ပါဘူး ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ ငါ~~~"
"ရပါတယ္ အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြပဲကို စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ မလုပ္ျပနဲ႔ကြာ မင္းလည္း အေကာင္းေျပာေနတာပဲကို။ ငါအျပစ္မျမင္ပါဘူး"
"ငါ~~~"
"မေစာေတာ့ဘူး ငါတို႔ meeting room ထဲ သြားၾကမယ္"
ထိုသို႔ေျပာၿပီး သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းလို႔ meeting room ဆီ အရင္ ၪီးတည္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ Xiao Zhanကို ေငးၾကည့္ရင္း ေခါင္းခါေနရံုမွအပ သူဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။
မင္းရဲ့အခ်စ္က ဘယ္ေတာ့မွ ကံေကာင္းမွာလည္းကြာ။ ပထမအခ်စ္လည္း ရႈံး ။ ဒုတိယအခ်စ္လည္းရႈံး။ မင္းရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးနဲ႔ ရင္းၿပီး ခ်စ္မိသြားသူကလည္း ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ ေပ်ာက္သြားၿပီတဲ့လား။
~~~~~
"Lan ဥကၠဌ ေရာက္ရိွလာပါၿပီ"
"ဝင္လာခိုင္းလိုက္ပါ"
Xiao Zhanရဲ့ စကားသံအဆံုး Meeting Roomထဲ ဝင္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ Xiao Zhan ေကာ က်န္းခ်န္ပါ ၾကက္ေသ ေသသြားမိေလသည္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ Xiao Zhanျဖစ္လိမ့္မည္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ေနသည္မွာ အသက္မရႉမွာကိုေတာင္ စိုးရိမ္ရေလသည္။
အ အခု ကြၽန္ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေနတာ မမွားဘူးမလား။ သူ သူက ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ခေလးေလးမလား။ အရင္လို ထိလိုက္ရင္ေပ်ာက္သြားမဲ့ ပံုရိပ္ေယာင္ မဟုတ္ဘူးမလား။
ႏူးႏူးညံ့ညံ့အၾကည့္ေလးအစား စူးရွရွအၾကည့္တို႔ အစားထိုးေနတာကလြဲလို႔၊ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ခေလးေလးကေန တည္ၿငိမ္ရင္က်က္ႅာပံု ကလြဲလို႔၊ ခပ္အုပ္အုပ္ ဆံပင္ေလးအစား အကုန္သိမ္းလို႔ လွန္တင္ထားရံုကလြဲရင္အားလံုး အားလံုးက အတူတူပါပဲ။
သူ သူက ကြၽန္ေတာ့္ ခေလးေလးပါပဲ။
ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ခေလးေလးေလ။ အခု အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို သူ႔ကို ျပန္ေတြ့ၿပီ။
"ဆရာ ဆရာ~~~"
Xiao Zhan အေတြးလြင့္ေနတုန္း ေဘးနားက အတြင္းေရးမွဴးက သူ႔ကို အသိေပးလိုက္ေတာ့မွ သတိျပန္ကပ္ၿပီး ခုမွ သူ႔ေရ႔ွမွာတင္ ရပ္ေနတဲ့ Yiboကို သတိထားျဖစ္ေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေဆြးေနြးရမလား ျပန္ရမလား CEO Xiao Zhan ခင္မ်ားကို ၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထိုင္မဲ့ေနရာေတာင္ မေပးထားသလိုပဲ"
"မဟုတ္ဘူး ခေလး~~အင္ ဥကၠဌLan ထိုင္ ထိုင္ပါ"
ခေလးလို႔ ေခၚခြင့္ေတာင္ ကိုယ့္မွာ အႂကြင္းအက်န္ေလးေတာင္ ရိွမေနေတာ့တဲ့ပံုပဲ။
Yiboလည္း meeting ထိုင္ခံုရဲ့ Xiao Zhanနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျခားတစ္ဖက္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။
ထိုင္ခံုရွည္ႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က မင္းကို ကိုယ္ေငးျဖစ္တယ္။ အလုပ္ကိစၥကို အားရပါးရ ရွင္းျပေနတဲ့ မင္းက တကယ့္ကို လူႀကီးလူေကာင္းပီသလြန္းပါတယ္။
"ဒါဆို ဒီအတိုင္း သေဘာတူလား CEO Xiao Zhan"
"ဟင္ ေၾသာ္ သေဘာတူပါတယ္"
"ဟက္~~"
သေဘာတက်နဲ႔ ဟက္ခနဲ ရီသံက ခေလးဆီက ထြက္လာတယ္။ ခုမွ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္ အားလံုးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို နားမလည္သလိုနဲ႔ စူးစမ္း ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာအမွားလုပ္မိလို႔လဲ။
"ခင္မ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ၫွိႏိႈင္းခ်က္ေတြကို ေသခ်ာျပန္စစ္ပါအံုး ခြင့္ျပဳပါအံုး"
"ဟင့္ ခေလး ခဏ"
meeting ၿပီးလို႔ Yibo ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ XIao Zhan Yibo ဆီ အေျပးေလး ေရာက္လာေလသည္။
အားလံုးကေတာ့ Xiao Zhanကိုၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္အဟာင္းသားျဖစ္ရျပန္သည္။
"ခင္မ်ား ဒါဘာလုပ္တာလဲ"
ရုတ္တရက္ ဆြဲဖက္ခံရတာေၾကာင့္ Yibo Xiao Zhanလက္ထဲကေန အတင္း ရုန္းေနေလသည္။
"ခင္မ်ားရူးေနလား ဒါဘာလုပ္ေနလဲ"
"ကိုယ္အရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ"
Xiao Zhanစကားေၾကာင့္ Yibo ခဏတာ ၿငိမ္က်သြားရေလသည္။ သူ႔ခါးနားကXiao Zhan လက္ကေတာ့ ပိုမိုတင္းၾကပ္လို႔။ အျခားအလုပ္သမားေတြ ရွယ္ယာရွင္ေတြကေတာ့ က်န္းခ်န္ေက်းဇူးေၾကာင့္ Meeting room ထဲကေန ထြက္သြားရေလသည္။
~~~~~
ကိုယ္အရမ္းခ်စ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတဲ့အခါ
မင္းက ပင္ပန္းသြားမယ္မွန္း ကိုယ္မသိခဲ့ဘူး။
တိုသြားမွန္းသိပါတယ္ကိုယ္ခုတေလာစိတ္အေျခအေနတကယ္အဆငၼေျပလို႔ပါ