Unicode
သူတို့ ကားမောင်းထွက်လာတာ
ကြာနေပြီဖြစ်တာကြောင့် Yibo ရင်ထဲ
ကြောက်စိတ်တွေ ပိုလာလေသည်။
ပြီးတော့အိမ်မှာလဲHaeတစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့တာလေ
"Xiao Zhan မင္းငါ့ကို ဘယ္ကို
ခေါ်သွားမလို့လဲ? ငါ့ကို အိမ်ပြန္ပို့ပေး"
Xiao Zhan သူ့ဘေးက Yiboကို
ဂရုမစိုက် သူသွားလိုရာကိုသာ
ဆက်၍ မောင်းနေလေသည္။
"ငါမေးနေတယ်လေ Xiao Xiao Zhan!"
Yibo စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ
အော်ချလိုက်တော့မှ Xiao Zhan
နှုတ်ခမ်းတွန့်ရုံ ပြုံးလိုက်ပြီး~~~
"ငါတို့ရဲ့ အမှတ်တရတွေကို ဖန်တီးရအောင်ပါ"
"ဟင်"
နားမလည်နိုင်စွာ
ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့
ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားတဲ့
Yiboကို လှည့်ကြည့္ရင္း Xiao Zhan
ခပ်ဟဟရယ်လို့ ကားကိုသာ
ဂရုစိုက်မောင်းနေလေသည်။
"နောက်ကျနေပြီ ငါ့ကို ပြန်ပို့ပေး"
ကားပေါ်ရောက်ကတည်းက
ပြန်ပို့ပေးဖို့သာ ပြောနေတဲ့ Yiboကြောင့်
Xiao Zhanရဲ့အပျော်တို့က
ကွဲအက်အက် ဖြစ်သွားသလိုပင်။
"ဒီမယ် Yibo မင်းက ဘာလို့
အဲ့လောက်ပြန်ချင်နေတာလဲ။
အဲ့ဟာမကြောင့်လို့တော့ မပြောနဲ့နော်"
Yibo မရည်ရွယ်ခဲ့ပေမဲ့ Xiao Zhan
စကားကို တုံ့ပြန်ဖို့နဲ့~~~
"ဟုတ်တယ် Haeကြောင့်
ငါပြန်ချင်တာ! ငါပြန်တာနောက်ကျရင်
Hae က စိတ်ပူနေမှာ ပြီးတော့သူတစ်ယောက်တည်းအိမ်မှာ"
Yiboစကားကြောင့် Xiao Zhanရဲ့
ခုဏက နူးညံ့နေတဲ့ ပုံစံက
ချက်ချင်းပြောင်းသွားပြီး
သားကောင်ကို သတ်တော့မဲ့
ဖြတ်တော့မဲ့ ကျားတစ်ကောင်လို
မာန်မဲလာတာနဲ့ သူတို့ရဲ့ကားက
လမ်းဘေးတစ်နေရာမှာ ထိုးရပ်သွားလေသည်။
မြို့ပြင်ရောက်ပြီမို့ လမ်းမှာ သူတို့ကားလေးသာ ရပ်နေလေသည်။
"မင်းအဲ့ဟာမ နာမည်ကို တရဲတယ်ပေါ့!
သူက ဘယ်လောက်ကောင်း
ဘယ်လောက်တော်နေလို့လဲ!
မင်းမစဥ်းစားရဘူး! မင်းသူ့နာမည်ကို မတရဘူး! မင်းသူ့ကို ဂရုမစိုက်ရဘူး!
မင်းမလွမ်းရဘူး! မင်းကြားလား!"
ရုတ်တရက်ပြောင်းလဲသွားတဲ့
Xiao Zhanပုံစံကြောင့် Yibo ခန္ဓာတစ်ခုလုံး
တုန်လေပြီ။
"Xiao Zhan မင်း မင်း ရူး ရူးသွားပြီ"
တုန်တုန်ရီရီနဲ့ Yiboစကားအဆုံးမှာ
Xiao Zhanက Yiboရဲ့ လက်မောင်းကို
ဆွဲညစ်ပြီး~~~
"ရူးတယ် ငါရူးတယ် မင်းကြောင့်
ငါရူးနေပြီ ! အားလုံးက မင်းကြောင့်!
မင်းက ငါ့ဟာ! တွေးရင်လည်း ငါ့ကိုပဲတွေး၊
လွမ်းရင်လည်း ငါ့ကိုပဲလွမ်း! တချင်ရင်
ငါတစ်ယောက်လုံးရှိတယ် ငါ့ကိုပဲတ!
မင်းနားလည်လား! မင်းအခြားသူတွေကို
ဂရုမစိုက်ရဘူး! ဟိုဟာမလည်းမရဘူး!
မင်း ငါတစ်ယောက်တည်းကို ပဲ ဂရိုစိုက်ရမယ်!"
မနားတမ်း ပြောလာတဲ့ စကားကြောင့်
Yibo ဘာစကားမှကို ဆက်မဆိုနိုင်ပဲ
ငြိမ်သက်သွားရလေသည်။
တုန်ရီနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါလေးက
အနိုင်နိုင်ဖွင့်လာပြီး တိုးတိုးလေးနဲ့~~~
"မင်း အတ္တကြီးလိုက်တာ"
Yiboစကားကြားမှ သူအသိစိတ်
လွှတ်သွားမိမှန်း Xiao Zhanခုမှ
သတိကပ်လာလေသည်။
"ငါက အတ္တကြီးရင် မင်းက
လိုက်လျောပေးပေါ့"
တောင်းဆိုတာမဟုတ်
နူးညံ့မနေသလို မာနေတဲ့ အသံလည်းမဟုတ်။ ဒီအတိုင်း အသိပေးသလိုဆိုလာပြီး
သူညစ်ထားတဲ့ Yiboလက်မောင်းကို
လွှတ်ပေးမိလေသည်။
Xiao Zhanရဲ့ မူမမှန်လွန်းတဲ့ပုံစံကြောင့်
Yibo ကြောက်လွန်းလို့ တုန်နေလေသည်။
Xiao Zhanသတိထားမိပေမဲ့
ထိန်းမရတဲ့ ဒေါသကို
အနိုင်နိုင်ထိန်းပြီး
"ငြိမ်ငြိမ်သာလိုက်ခဲ့"
Xiao Zhanစကားတစ်ခွန်းသာ ပြောပြီး
ကားစက်ဖွင့္လို့ အမြန်ပဲ
မောင်းထွက်လာလိုက်လေသည်။
~~~~
ငါအဆင်သင့်မဖြစ်တရွေ့တော့
သည်းခံပါအုံးချစ်ရသူ။
ဆက်ရန်~~
တိုသွားမှန်းသိပါတယ်နောက်အပိုင်းမှအရှည်ကြီးUpပေးပါ့မယ်နော်သူများFicတွေရက်စက်တာမြင်ရင်ကိုယ်လဲရက်စက်ချင်လာတယ်FBတေမပေးရင်ရက်စက်ပစ်မယ်သူတို့
Zawgyi
သူတို႔ ကားေမာင္းထြက္လာတာ
ၾကာေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ Yibo ရင္ထဲ
ေၾကာက္စိတ္ေတြ ပိုလာေလသည္။
ၿပီးေတာ့အိမ္မွာလဲHaeတစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့တာေလ
"Xiao Zhan မင္းငါ့ကို ဘယၠို
ေခၚသြားမလို႔လဲ? ငါ့ကို အိမ္ျပႏၸို႔ေပး"
Xiao Zhan သူ႔ေဘးက Yiboကို
ဂရုမစိုက္ သူသြားလိုရာကိုသာ
ဆက္၍ ေမာင္းေနေလသည္။
"ငါေမးေနတယ္ေလ Xiao Xiao Zhan!"
Yibo စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ
ေအာ္ခ်လိုက္ေတာ့မွ Xiao Zhan
ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ရံု ၿပံဳးလိုက္ၿပီး~~~
"ငါတို႔ရဲ့ အမွတ္တရေတြကို ဖန္တီးရေအာင္ပါ"
"ဟင္"
နားမလည္ႏိုင္စြာ
ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔
ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားတဲ့
Yiboကို လွည့္ၾကည့္ရင္း Xiao Zhan
ခပ္ဟဟရယ္လို႔ ကားကိုသာ
ဂရုစိုက္ေမာင္းေနေလသည္။
"ေနာက္က်ေနၿပီ ငါ့ကို ျပန္ပို႔ေပး"
ကားေပၚေရာက္ကတည္းက
ျပန္ပို႔ေပးဖို႔သာ ေျပာေနတဲ့ Yiboေၾကာင့္
Xiao Zhanရဲ့အေပ်ာ္တို႔က
ကြဲအက္အက္ ျဖစ္သြားသလိုပင္။
"ဒီမယ္ Yibo မင္းက ဘာလို႔
အဲ့ေလာက္ျပန္ခ်င္ေနတာလဲ။
အဲ့ဟာမေၾကာင့္လို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္"
Yibo မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမဲ့ Xiao Zhan
စကားကို တံု႔ျပန္ဖို႔နဲ႔~~~
"ဟုတ္တယ္ Haeေၾကာင့္
ငါျပန္ခ်င္တာ! ငါျပန္တာေနာက္က်ရင္
Hae က စိတ္ပူေနမွာ ၿပီးေတာ့သူတစ္ေယာက္တည္းအိမ္မွာ"
Yiboစကားေၾကာင့္ Xiao Zhanရဲ့
ခုဏက ႏူးညံ့ေနတဲ့ ပံုစံက
ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားၿပီး
သားေကာင္ကို သတ္ေတာ့မဲ့
ျဖတ္ေတာ့မဲ့ က်ားတစ္ေကာင္လို
မာန္မဲလာတာနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ကားက
လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ထိုးရပ္သြားေလသည္။
ၿမိဳ႔ျပင္ေရာက္ၿပီမို႔ လမ္းမွာ သူတို႔ကားေလးသာ ရပ္ေနေလသည္။
"မင္းအဲ့ဟာမ နာမည္ကို တရဲတယ္ေပါ့!
သူက ဘယ္ေလာက္ေကာင္း
ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေနလို႔လဲ!
မင္းမစဥ္းစားရဘူး! မင္းသူ႔နာမည္ကို မတရဘူး! မင္းသူ႔ကို ဂရုမစိုက္ရဘူး!
မင္းမလြမ္းရဘူး! မင္းၾကားလား!"
ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့
Xiao Zhanပံုစံေၾကာင့္ Yibo ခႏၶာတစ္ခုလံုး
တုန္ေလၿပီ။
"Xiao Zhan မင္း မင္း ရူး ရူးသြားၿပီ"
တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ Yiboစကားအဆံုးမွာ
Xiao Zhanက Yiboရဲ့ လက္ေမာင္းကို
ဆြဲညစ္ၿပီး~~~
"ရူးတယ္ ငါရူးတယ္ မင္းေၾကာင့္
ငါရူးေနၿပီ ! အားလံုးက မင္းေၾကာင့္!
မင္းက ငါ့ဟာ! ေတြးရင္လည္း ငါ့ကိုပဲေတြး၊
လြမ္းရင္လည္း ငါ့ကိုပဲလြမ္း! တခ်င္ရင္
ငါတစ္ေယာက္လံုးရိွတယ္ ငါ့ကိုပဲတ!
မင္းနားလည္လား! မင္းအျခားသူေတြကို
ဂရုမစိုက္ရဘူး! ဟိုဟာမလည္းမရဘူး!
မင္း ငါတစ္ေယာက္တည္းကို ပဲ ဂရိုစိုက္ရမယ္!"
မနားတမ္း ေျပာလာတဲ့ စကားေၾကာင့္
Yibo ဘာစကားမွကို ဆက္မဆိုႏိုင္ပဲ
ၿငိမ္သက္သြားရေလသည္။
တုန္ရီေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါေလးက
အႏိုင္ႏိုင္ဖြင့္လာၿပီး တိုးတိုးေလးနဲ႔~~~
"မင္း အတၲႀကီးလိုက္တာ"
Yiboစကားၾကားမွ သူအသိစိတ္
လႊတ္သြားမိမွန္း Xiao Zhanခုမွ
သတိကပ္လာေလသည္။
"ငါက အတၲႀကီးရင္ မင္းက
လိုက္ေလ်ာေပးေပါ့"
ေတာင္းဆိုတာမဟုတ္
ႏူးညံ့မေနသလို မာေနတဲ့ အသံလည္းမဟုတ္။ ဒီအတိုင္း အသိေပးသလိုဆိုလာၿပီး
သူညစ္ထားတဲ့ Yiboလက္ေမာင္းကို
လႊတ္ေပးမိေလသည္။
Xiao Zhanရဲ့ မူမမွန္လြန္းတဲ့ပံုစံေၾကာင့္
Yibo ေၾကာက္လြန္းလို႔ တုန္ေနေလသည္။
Xiao Zhanသတိထားမိေပမဲ့
ထိန္းမရတဲ့ ေဒါသကို
အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းၿပီး
"ၿငိမ္ၿငိမ္သာလိုက္ခဲ့"
Xiao Zhanစကားတစ္ခြန္းသာ ေျပာၿပီး
ကားစက္ဖြင့္လို႔ အျမန္ပဲ
ေမာင္းထြက္လာလိုက္ေလသည္။
~~~~
ငါအဆင္သင့္မျဖစ္တေရြ့ေတာ့
သည္းခံပါအံုးခ်စ္ရသူ။
ဆက္ရန္~~
တိုသြားမွန္းသိပါတယ္ေနာက္အပိုင္းအရွည္ႀကီးUpေပးပါ့မယ္ေနာ္သူမ်ားficေတရက္စက္တာျမင္ရင္ကိုယ္လဲရက္စက္ခ်င္လာတယ္FBေတမေပးရင္ရက္စက္ပစ္မယ္