Unicode
၇လွှာရှိသော မြင့်မားလှသည့်ကျောင်းတော်ကြီးသည် ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ထင်းနေကာ ဝံ့ထည်လျှက်ရှိသည်။ တရုတ်နိုင်ငံ၏ ထိပ်တန်းစာရင်းဝင် ကျောင်းပီသစွာ၊ နာမည်ကြီး ဗိသုကာပညာရှင်က ဒီဇိုင်းဆွဲထားပြီး နံပါတ် ၁ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီက ဆောက်ထားသည့် ကျောင်း၏ပုံစံက ခမ်းနားသည်။ အထက်တန်းကျသည်။
လာတက်ရောက်သော ကျောင်းသူ၊ကျောင်းသားတိုင်းကလည်း အရည်အချင်းရှိသူများသာ။
ယခု ထိုကျောင်းကြီး ဖွင့်ချိန်မို့ ဝင်ပေါက်တွင် ကျောက်သားဝတ်စုံကို စမတ်ကျကျဝတ်ဆင်ထားသော ကျောင်းသား/သူတို့နှင့် ပြည့်နေသည်။
စာသင်နှစ်အစမှာတင် တစ်ခြားသောအရပ်မှ ပြောင်းလာခဲ့သူ ဝမ်ရိပေါ်ဆိုသောကောင်ကလေးသည် ကျောင်းပေါက်ဝနှင့် မလှမ်းမကမ်းမှာ ရပ်နေပြီး ကျောင်းတော်ကြီးကို ငေးကြည့်နေသည်။
ဒါက သူတက်ရမယ့်ကျောင်းတဲ့။
သူက ထူးချွန်တဲ့ကျောင်းသားမို့သာ တက်ခွင့်ရခဲ့သောကျောင်း။
မယုံနိုင်စရာကောင်းလောက်အောင် ခမ်းနားထည်ဝါတဲ့ကျောင်းရဲ့အသွင်အပြင်က သူ့ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေလျှက်။ လက်သီးလေး တင်းနေအောင်ဆုပ်ကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အားပေးရင်း ဝင်သွားလိုက်သည်။
တာဝန်ရှိသူထံသွားကာ ပြောဆိုပြီးနောက် သူတက်ရမည့် အခန်းကို ခေါ်သွားခံရသည်။
“ဒါက ကျောင်းသားသစ်”
အတန်းပိုင်ဆရာ၏ မိတ်ဆက်စကားက ဤတစ်ခွန်းသာ။
ကျောင်းသားသစ်ဆိုသည်က စာသင်နှစ် စတိုင်း ရောက်လာနေကြမို့ အထူးတလှယ်မိတ်ဆက်မနေ၊ နောက်ကျ သူ့ဟာနဲ့သူ ခင်မင်သွားကြတာပဲမို့ အထွေအထူးမလုပ်ကြပါ။
“သွား ဟိုပြတင်းပေါက်ဘေးခုံလွတ်ကိုသွား”
ရိပေါ်သည် အားလုံးကို ဦးညွှတ်နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် ပြရာခုံသို့အလာ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်၏ ခြေထိုးခံခြင်းကြောင့် ရှေ့ဟက်ထိုးလဲကျသွားရပါ၏။
အားလုံးက တခိခိနဲ့ဝိုင်းရယ်ကျသည်။
ရှက်ရှက်နဲ့ ထပြီး ခြေထိုးလိုက်တဲ့သူကို ကြည့်တော့ သူ အံ့သြသွားရသည်။
ဒီတစ်ယောက်က...
သူအလုပ်လုပ်တဲ့ ကော်ဖီဆိုင်မှာ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် တွေ့ခဲ့ရသည့်တစ်ယောက်။
ယင်း "တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် တွေ့ခဲ့ရခြင်း"ကတော့ဖြင့်...
သူက ကော်ဖီဆိုင်က အဖျော်သမားကလေးအဖြစ် အချိန်ပိုင်းအလုပ်ဝင်သည်။ အဲ့ဒီ့နေ့က တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် စာပွဲထိုးမိန်းကလေးက မလာ၍ သူက အဖျော်သမားကနေ စားပွဲထိုးဝင်လုပ်လိုက်ရသည်။
ဧည့်သည်တစ်ယောက်သောက်သွားတဲ့ ကော်ဖီခွက်ကို သိမ်းပြီး အလှည့် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဖိနပ်ကြိုးက ပြေနေပြီး တက်နင်းမိသွားသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပါပဲ တဖက်စားပွဲက တစ်စုံတစ်ယောက်ကလည်း ဖုန်းပြောရင်း အလောတကြီးအလှည့်.... ရိပေါ်ရဲ့လက်ထဲက ကော်ဖီခွက်ထဲက အကြွင်းအကျန်ကော်ဖီလေးဟာ ထိုသူ့ပေါ်ကို တမင်တကာလှမ်းပက်လိုက်သလိုဖြစ်သွားပါလေသည်။
ထိုသူသည် ခေတ္တကြောင်အသွားပြီး နောက် ဒေါသနဲ့ တောက်ခေါက်သံကျယ်ကျယ်ထွက်လာသည်။
“မင်း!! ...”
ဆက်ပြီးရန်မတွေ့နိုင်ခင်မှာ ဖုန်းထဲကအသံကြောင့် အလောတကြီး ထွက်သွားတော့သည်။
ရိပေါ်သည် တောင်းလည်းမတောင်းပန်သလို၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်းလည်းမရှိသည့် မျက်နှာသေအတိုင်း ဖြစ်ပျက်သွားသည်များအား ကြောင်အစွာကြည့်နေလျှက်။
ထိုတိုက်ဆိုင်ခြင်းသည် သူပြောင်းလာသည့်ကျောင်းအထိ ပါလာပေသည်။
ဓားလိုဖြောင့်တန်းနေတဲ့မျက်ခုံးတန်းက အားဖြည့်လျှက် ကြည်လဲ့သော မျက်ဝန်းနက်နက်တစ်စုံသည် စူးရှ၏။ အရိုင်းဆန်၏။ ပါးလျလျနှုတ်ခမ်းက မထီသလို တွန့်ချိုးနေသည်။ ခြုံငုံကြည့်ရလျှင် တဖက်လူ၏အသွင်သည် ရူပကာအားဖြင့် ချောမောသည့်တိုင် ခပ်ဆိုးဆိုးအကျင့်ရှိမှာက မလွဲ။
မျက်နှာသေအတိုင်း ရိပေါ်သည် လှည့်ပြီး ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်တွဲထိုင်ခုံ၏လွတ်နေသည့်အပိုင်းမို့ သူဝင်ထိုင်တော့ ဘေးတွင် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရှိနေသည်။ သူ့ကို ခြေထိုးခံတဲ့ရှေ့ကတစ်ယောက်အကြောင်းတွေးနေတာမလို့ ထိုင်ပြီးမှ မိန်းကလေးကို မြင်တော့သည်။ မိန်းကလေးက သူ့ကိုပြုံးပြသည်။
ကလေးဆန်သည့်မျက်နှာဝိုင်းငယ်ငယ်လေးနှင့် ဆံပင်ကို နှစ်ဖက်ခွဲ စည်းထားပြီး နဖူးရှေ့ ဆံမြိတ်ပါးပါးချထားသည်။ ချစ်စဖွယ်အသွင်အပြင်ကို အပြည့်ဆောင်ယူလျှက်။
သူသည် ထိုမိန်းကလေး ပြန်ပြုံးပြဖြစ်သည်။
ကောင်မလေးခမျာ တစ်ခဏ အသက်ရှုဖို့ မေ့မတက်။ ပါးလေးက ရဲလာပြီး မျက်တောင်မြန်မြန်ခက်ကာ စာအုပ်ကိုသာ အကြည့်လွှဲ ကြည့်လိုက်သည်။
ချောလိုက်တာ! ချောလိုက်တာ! ချောလိုက်တာ!!!!
ထို့နောက် ဆရာက စာစသင်ပြီမို့ အားလုံးက တိတ်ဆိတ်သွားတော့သည်။
ရိပေါ်မသိသည်က ရှေ့ကလူသည် ကော်ဖီဆိုင်တုန်းက ဖြစ်ပျက်သည့်ကိစ္စအပြင်၊ မတောင်းပန်သည့် သူ၏မျက်နှာသေပုံစံကြောင့် ပို၍ဒေါသထွက်နေပြီး တမင်လုပ်သည်ဟုထင်ကာ အတေးထားလိုက်သည့်စိတ်ကိုပင်။
****
နေ့လည်စာ စားချိန်ရောက်တော့ ရိပေါ်သည် ထမင်းထုတ်ကလေးကိုင်ကာ ကျောင်း၏ ထမင်းစားဆောင်ကို လာခဲ့သည်။ သို့ရာတွင်လည်း မိန်းကလေးများ ခြံရံလျှက် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် သူ့ကို ဟန့်တားလာပါ၏။
ထိုသူကတော့ မလွဲဧကန် တိုက်ဆိုင်မှုများကြားက တွေ့ခဲ့ရပါသော ထိုသူ။
ဘေးနားက မိန်းမငယ်လေးတစ်အုပ်နဲ့ မြင်ကွင်းမှာ နန်းတွင်းကားထဲမှ အပျိုတော်များခြံရံနေသည့် မင်းသားတစ်ပါးအလား။ အကုန်လုံးက ထိုသူကို အရှင်သခင်လို ကြည်ညိုလေးစားနေဟန်နှင့်။
“အလို ... ဒါအသစ်လေးမလား? ဟေ့ ယူက ထမင်းစားမလို့လား?”
မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ညူတူတူပြောလာသည်။ ရယ်စရာမပါသော်လည်း ကျန်မိန်းကလေးများက တခိခိနဲ့။ တစ်ယောက်က ဝင်ပြောပြန်သည်။
“တို့ကိုပြပါဦး၊ ဘာတွေချက်လာတာလဲ?”
ရိပေါ်သည် ကွေ့ပတ်ရှောင်ချင်သော်လည်း မိန်းကလေးတစ်သိုက်က ပိတ်ထားသည်မို့မရ။
သူသည် စကားအပြောအဆို ရေလည်သူမဟုတ်။ အမြဲတစေ သီးသန့်နေခြင်းနဲ့အကျင့်ရနေခဲ့ပြီး ယခုလို အစုလိုက်အပြုံလိုက်ကိုလည်း လုံးဝမနှစ်မြို့။ သူ၏မျက်နှာသည် တည်တံ့ဆဲ။ အကြည့်က နံရံကို ပျင်းရိလေးတွဲစွာ မှီရပ်ပြီး လက်ပိုက်ကာ သူ့ကို ခပ်ပြုံးပြုံးကြည့်နေသူဆီ ပို့ထားလျှက်။
“ဟက် ဘာလို့ တို့ရှောင်ကောကို ကြည့်နေတာလဲ?? ငါပြောနေတာ မကြားဘူးလား? ဘာလဲ နင်က ဟိုနေ့တုန်းက ကော်ဖီပက်ခဲ့တာမလောက်လို့ ထမင်းဗူးကို မှောင်ချမလို့လား?”
ကောင်မလေးအပြောကြားတော့ ရိပေါ် မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်သည်။ ငါ ဘယ်တုန်းက အဲ့လိုလုပ်လို့တုန်း? ပြောနေတာက တမင်လုပ်သလိုကြီးနဲ့!
“ဖြေလေဟယ်၊ နင်က အ,အလား?”
“နင့်လိုဟာကများ ရာရာစစ ..... ပေးစမ်း ...”
ခွမ်း!!
ကောင်မလေးက စိတ်မရှည်စွာ သူ့ထမင်းဗူးကိုလာလုရင်း နောက်ဆုံး ၂ယောက်လုံးလက်ထဲက လွတ်ထွက်သွားကာ ကြမ်းပြင်နဲ့မိတ်ဆက်၍ ကွဲကြေသွား၏။
အထဲက ထမင်းဖြူဖြူနဲ့ကြက်ဥကြော်လေးက ပြန့်ကျဲလို့။
ထိုဟာကိုမြင်ပြီး ကောင်မလေးတစ်ယောက်က သရော်သည်။
“ဟမ့် အ
ထိုဟာကိုမြင်ပြီး ကောင်မလေးတစ်ယောက်က သရော်သည်။
“ဟမ့် အဆင့်မရှိလိုက်ပုံများ ကြည့်ဦး”
“စိတ်ပျက်စရာကြီးပါဟယ်”
“ကောကော ညီမတို့သွားရအောင်၊ ဒီဟာလေးကို နောက်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်းကစားကြတာပေါ့”
ကောင်မလေးတွေက တစ်ယောက်တစ်ပေါက်။
အစကနေအဆုံးထိ နံရံမှီရပ်ကြည့်နေသူသည် ထိုအခါမှ လှည့်ထွက်သွား၏။
ရိပေါ်က သူတို့ကိုကြည့်လေ ဘဝင်ရူးတွေလို့ထင်လေပဲ။
သက်ပြင်းချကာ ထမင်းတွေအသာကျုံးပြီး အမှိုက်ပုံးထဲထည့်လိုက်သည်။
သူအခန်းကို ပြန်မယ်လုပ်တော့ အတူတူထိုင်တဲ့ ချစ်စရာကလေးမလေးက သူ့ရှေ့လာရပ်ကာ သူမရဲ့လက်တွေက တဖက်ကိုတဖက် ဆုပ်ကိုင်ကစားနေရင်း ပြောလာသည်။
“ဟို ငါ့မှာ ထမင်းတွေများတယ် အတူတူစားမလား”
ရိပေါ်က ခဏ ကြည့်နေပြီး နောက်မှ ခေါင်းညိမ့်ပြတော့ ကလေးမလေးက ပျော်သွားရှာသည်။
ဖတ်မဲ့သူရှိမှဆက်Upပေးမယ်နော်ရေးချင်လာလို့3ပွင့်ဆိုင်လေး😁အရေးအသားဆိုးနေရင်လဲခွင့်လွှတ်ပေးပါ
Zawgyi
၇လႊာရိွေသာ ျမင့္မားလွသည့္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ထင္းေနကာ ဝံ့ထည္လ်ွက္ရိွသည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ ထိပ္တန္းစာရင္းဝင္ ေက်ာင္းပီသစြာ၊ နာမည္ႀကီး ဗိသုကာပညာရွင္က ဒီဇိုင္းဆြဲထားၿပီး နံပါတ္ ၁ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီက ေဆာက္ထားသည့္ ေက်ာင္း၏ပံုစံက ခမ္းနားသည္။ အထက္တန္းက်သည္။
လာတက္ေရာက္ေသာ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားတိုင္းကလည္း အရည္အခ်င္းရိွသူမ်ားသာ။
ယခု ထိုေက်ာင္းႀကီး ဖြင့္ခ်ိန္မို႔ ဝင္ေပါက္တြင္ ေက်ာက္သားဝတ္စံုကို စမတ္က်က်ဝတ္ဆင္ထားေသာ ေက်ာင္းသား/သူတို႔ႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။
စာသင္ႏွစ္အစမွာတင္ တစ္ျခားေသာအရပ္မွ ေျပာင္းလာခဲ့သူ ဝမ္ရိေပၚဆိုေသာေကာင္ကေလးသည္ ေက်ာင္းေပါက္ဝႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ေနၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
ဒါက သူတက္ရမယ့္ေက်ာင္းတဲ့။
သူက ထူးခြၽန္တဲ့ေက်ာင္းသားမို႔သာ တက္ခြင့္ရခဲ့ေသာေက်ာင္း။
မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခမ္းနားထည္ဝါတဲ့ေက်ာင္းရဲ့အသြင္အျပင္က သူ႔ကို စိတ္လႈပ္ရွားေစလ်ွက္။ လက္သီးေလး တင္းေနေအာင္ဆုပ္ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးရင္း ဝင္သြားလိုက္သည္။
တာဝန္ရိွသူထံသြားကာ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ သူတက္ရမည့္ အခန္းကို ေခၚသြားခံရသည္။
“ဒါက ေက်ာင္းသားသစ္”
အတန္းပိုင္ဆရာ၏ မိတ္ဆက္စကားက ဤတစ္ခြန္းသာ။
ေက်ာင္းသားသစ္ဆိုသည္က စာသင္ႏွစ္ စတိုင္း ေရာက္လာေနၾကမို႔ အထူးတလွယ္မိတ္ဆက္မေန၊ ေနာက္က် သူ႔ဟာနဲ႔သူ ခင္မင္သြားၾကတာပဲမို႔ အေထြအထူးမလုပ္ၾကပါ။
“သြား ဟိုျပတင္းေပါက္ေဘးခံုလြတ္ကိုသြား”
ရိေပၚသည္ အားလံုးကို ဦးၫႊတ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ျပရာခံုသို႔အလာ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ေျခထိုးခံျခင္းေၾကာင့္ ေရ႔ွဟက္ထိုးလဲက်သြားရပါ၏။
အားလံုးက တခိခိနဲ႔ဝိုင္းရယ္က်သည္။
ရွက္ရွက္နဲ႔ ထၿပီး ေျခထိုးလိုက္တဲ့သူကို ၾကည့္ေတာ့ သူ အံ့ၾသသြားရသည္။
ဒီတစ္ေယာက္က...
သူအလုပ္လုပ္တဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ့ခဲ့ရသည့္တစ္ေယာက္။
ယင္း "တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ့ခဲ့ရျခင္း"ကေတာ့ျဖင့္...
သူက ေကာ္ဖီဆိုင္က အေဖ်ာ္သမားကေလးအျဖစ္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ဝင္သည္။ အဲ့ဒီ့ေန့က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စာပြဲထိုးမိန္းကေလးက မလာ၍ သူက အေဖ်ာ္သမားကေန စားပြဲထိုးဝင္လုပ္လိုက္ရသည္။
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေသာက္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို သိမ္းၿပီး အလွည့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဖိနပ္ႀကိဳးက ေျပေနၿပီး တက္နင္းမိသြားသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ တဖက္စားပြဲက တစ္စံုတစ္ေယာက္ကလည္း ဖုန္းေျပာရင္း အေလာတႀကီးအလွည့္.... ရိေပၚရဲ့လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ထဲက အႂကြင္းအက်န္ေကာ္ဖီေလးဟာ ထိုသူ႔ေပၚကို တမင္တကာလွမ္းပက္လိုက္သလိုျဖစ္သြားပါေလသည္။
ထိုသူသည္ ေခတၲေၾကာင္အသြားၿပီး ေနာက္ ေဒါသနဲ႔ ေတာက္ေခါက္သံက်ယ္က်ယ္ထြက္လာသည္။
“မင္း!! ...”
ဆက္ၿပီးရန္မေတြ့ႏိုင္ခင္မွာ ဖုန္းထဲကအသံေၾကာင့္ အေလာတႀကီး ထြက္သြားေတာ့သည္။
ရိေပၚသည္ ေတာင္းလည္းမေတာင္းပန္သလို၊ ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းလည္းမရိွသည့္ မ်က္ႏွာေသအတိုင္း ျဖစ္ပ်က္သြားသည္မ်ားအား ေၾကာင္အစြာၾကည့္ေနလ်ွက္။
ထိုတိုက္ဆိုင္ျခင္းသည္ သူေျပာင္းလာသည့္ေက်ာင္းအထိ ပါလာေပသည္။
ဓားလိုေျဖာင့္တန္းေနတဲ့မ်က္ခံုးတန္းက အားျဖည့္လ်ွက္ ၾကည္လဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းနက္နက္တစ္စံုသည္ စူးရွ၏။ အရိုင္းဆန္၏။ ပါးလ်လ်ႏႈတ္ခမ္းက မထီသလို တြန္႔ခ်ိဳးေနသည္။ ၿခံဳငံုၾကည့္ရလ်ွင္ တဖက္လူ၏အသြင္သည္ ရူပကာအားျဖင့္ ေခ်ာေမာသည့္တိုင္ ခပ္ဆိုးဆိုးအက်င့္ရိွမွာက မလြဲ။
မ်က္ႏွာေသအတိုင္း ရိေပၚသည္ လွည့္ၿပီး ခံုမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္တြဲထိုင္ခံု၏လြတ္ေနသည့္အပိုင္းမို႔ သူဝင္ထိုင္ေတာ့ ေဘးတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရိွေနသည္။ သူ႔ကို ေျခထိုးခံတဲ့ေရ႔ွကတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေတြးေနတာမလို႔ ထိုင္ၿပီးမွ မိန္းကေလးကို ျမင္ေတာ့သည္။ မိန္းကေလးက သူ႔ကိုၿပံဳးျပသည္။
ကေလးဆန္သည့္မ်က္ႏွာဝိုင္းငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ ဆံပင္ကို ႏွစ္ဖက္ခြဲ စည္းထားၿပီး နဖူးေရ႔ွ ဆံၿမိတ္ပါးပါးခ်ထားသည္။ ခ်စ္စဖြယ္အသြင္အျပင္ကို အျပည့္ေဆာင္ယူလ်ွက္။
သူသည္ ထိုမိန္းကေလး ျပန္ၿပံဳးျပျဖစ္သည္။
ေကာင္မေလးခမ်ာ တစ္ခဏ အသက္ရႈဖို႔ ေမ့မတက္။ ပါးေလးက ရဲလာၿပီး မ်က္ေတာင္ျမန္ျမန္ခက္ကာ စာအုပ္ကိုသာ အၾကည့္လႊဲ ၾကည့္လိုက္သည္။
ေခ်ာလိုက္တာ! ေခ်ာလိုက္တာ! ေခ်ာလိုက္တာ!!!!
ထို႔ေနာက္ ဆရာက စာစသင္ၿပီမို႔ အားလံုးက တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
ရိေပၚမသိသည္က ေရ႔ွကလူသည္ ေကာ္ဖီဆိုင္တုန္းက ျဖစ္ပ်က္သည့္ကိစၥအျပင္၊ မေတာင္းပန္သည့္ သူ၏မ်က္ႏွာေသပံုစံေၾကာင့္ ပို၍ေဒါသထြက္ေနၿပီး တမင္လုပ္သည္ဟုထင္ကာ အေတးထားလိုက္သည့္စိတ္ကိုပင္။
****
ေန့လည္စာ စားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ရိေပၚသည္ ထမင္းထုတ္ကေလးကိုင္ကာ ေက်ာင္း၏ ထမင္းစားေဆာင္ကို လာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္လည္း မိန္းကေလးမ်ား ၿခံရံလ်ွက္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ သူ႔ကို ဟန္႔တားလာပါ၏။
ထိုသူကေတာ့ မလြဲဧကန္ တိုက္ဆိုင္မႈမ်ားၾကားက ေတြ့ခဲ့ရပါေသာ ထိုသူ။
ေဘးနားက မိန္းမငယ္ေလးတစ္အုပ္နဲ႔ ျမင္ကြင္းမွာ နန္းတြင္းကားထဲမွ အပ်ိဳေတာ္မ်ားၿခံရံေနသည့္ မင္းသားတစ္ပါးအလား။ အကုန္လံုးက ထိုသူကို အရွင္သခင္လို ၾကည္ညိုေလးစားေနဟန္ႏွင့္။
“အလို ... ဒါအသစ္ေလးမလား? ေဟ့ ယူက ထမင္းစားမလို႔လား?”
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ၫူတူတူေျပာလာသည္။ ရယ္စရာမပါေသာ္လည္း က်န္မိန္းကေလးမ်ားက တခိခိနဲ႔။ တစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာျပန္သည္။
“တို႔ကိုျပပါဦး၊ ဘာေတြခ်က္လာတာလဲ?”
ရိေပၚသည္ ေကြ့ပတ္ေရွာင္ခ်င္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးတစ္သိုက္က ပိတ္ထားသည္မို႔မရ။
သူသည္ စကားအေျပာအဆို ေရလည္သူမဟုတ္။ အၿမဲတေစ သီးသန္႔ေနျခင္းနဲ႔အက်င့္ရေနခဲ့ၿပီး ယခုလို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ကိုလည္း လံုးဝမႏွစ္ၿမိဳ႔။ သူ၏မ်က္ႏွာသည္ တည္တံ့ဆဲ။ အၾကည့္က နံရံကို ပ်င္းရိေလးတြဲစြာ မွီရပ္ၿပီး လက္ပိုက္ကာ သူ႔ကို ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ေနသူဆီ ပို႔ထားလ်ွက္။
“ဟက္ ဘာလို႔ တို႔ေရွာင္ေကာကို ၾကည့္ေနတာလဲ?? ငါေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား? ဘာလဲ နင္က ဟိုေန့တုန္းက ေကာ္ဖီပက္ခဲ့တာမေလာက္လို႔ ထမင္းဗူးကို ေမွာင္ခ်မလို႔လား?”
ေကာင္မေလးအေျပာၾကားေတာ့ ရိေပၚ မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႔လိုက္သည္။ ငါ ဘယ္တုန္းက အဲ့လိုလုပ္လို႔တုန္း? ေျပာေနတာက တမင္လုပ္သလိုႀကီးနဲ႔!
“ေျဖေလဟယ္၊ နင္က အ,အလား?”
“နင့္လိုဟာကမ်ား ရာရာစစ ..... ေပးစမ္း ...”
ခြမ္း!!
ေကာင္မေလးက စိတ္မရွည္စြာ သူ႔ထမင္းဗူးကိုလာလုရင္း ေနာက္ဆံုး ၂ေယာက္လံုးလက္ထဲက လြတ္ထြက္သြားကာ ၾကမ္းျပင္နဲ႔မိတ္ဆက္၍ ကြဲေၾကသြား၏။
အထဲက ထမင္းျဖဴျဖဴနဲ႔ၾကက္ဥေၾကာ္ေလးက ျပန္႔က်ဲလို႔။
ထိုဟာကိုျမင္ၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သေရာ္သည္။
“ဟမ့္ အ
ထိုဟာကိုျမင္ၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သေရာ္သည္။
“ဟမ့္ အဆင့္မရိွလိုက္ပံုမ်ား ၾကည့္ဦး”
“စိတ္ပ်က္စရာႀကီးပါဟယ္”
“ေကာေကာ ညီမတို႔သြားရေအာင္၊ ဒီဟာေလးကို ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကစားၾကတာေပါ့”
ေကာင္မေလးေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္။
အစကေနအဆံုးထိ နံရံမွီရပ္ၾကည့္ေနသူသည္ ထိုအခါမွ လွည့္ထြက္သြား၏။
ရိေပၚက သူတို႔ကိုၾကည့္ေလ ဘဝင္ရူးေတြလို႔ထင္ေလပဲ။
သက္ျပင္းခ်ကာ ထမင္းေတြအသာက်ံဳးၿပီး အမိႈက္ပံုးထဲထည့္လိုက္သည္။
သူအခန္းကို ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ အတူတူထိုင္တဲ့ ခ်စ္စရာကေလးမေလးက သူ႔ေရ႔ွလာရပ္ကာ သူမရဲ့လက္ေတြက တဖက္ကိုတဖက္ ဆုပ္ကိုင္ကစားေနရင္း ေျပာလာသည္။
“ဟို ငါ့မွာ ထမင္းေတြမ်ားတယ္ အတူတူစားမလား”
ရိေပၚက ခဏ ၾကည့္ေနၿပီး ေနာက္မွ ေခါင္းညိမ့္ျပေတာ့ ကေလးမေလးက ေပ်ာ္သြားရွာသည္။
ဖတ္မဲ့သူရိွမွဆက္Upေပးမယ္ေနာ္ေရးခ်င္လာလို႔3ပြင့္ဆိုင္ေလး😁အေရးအသားဆိုးေနရင္လဲခြင့္လႊတ္ေပးပါ