''Bunun olduğuna inanamıyorum. Baba ciddi olamazsın.''
''Bırakalım da şirket batsın mı yani?''
''Baba. Sen değil miydin her zaman bir çare bulunur diyen. Anne bir şey söylesene.'' Annem dikleşip babama baktı.
''Kız haklı. 20 yaşında aklı senden iyi çalışıyor. Nasıl böyle bir şeyi kabul edersin.''
''Ben kazandıklarımı bin bir zorlukla kazandım. Ve şimdi kaybetmek istemiyorum.''
''Beni kaybetmeyi göze alıyorsun yani.O deliyle evlenmek istemiyorum.''
''Daha fazla konuşmak istemiyorum. Artık geri dönmek için çok geç.'' deyip gittiğinde annemin yanına oturup ağlamaya başladım. Hangi baba böyle bir şeyi kabul eder. Kızını nasıl değişirdi paraya? Ama hayır bana çok değer veren babam asla böyle bir şey yapmaz(!) O sadece şirketi kurtarmak istiyor. Ne de olsa o şirket benim hayatımdan önemli.
Annem bana sarıldı. Bir an geri çekildi ve etrafa baktı. Evin uzun yıllardır hizmetçisi olan Fatma teyze de bana üzgün gözlerle bakıyordu.
''Fatma bizi yalnız bırak.'' Fatma teyze çıkınca annem bana yaklaştı.
''Baban gidince küçük bir çanta hazırla. Gece buradan kaçacağız.''
''Ne?'' diye bağırdığımda kolumu sıkıp sus işareti yaptı.
''Baban daha duymadı biraz daha bağır.''
''Anne seni çok seviyorum. Sen benim bitanemsin.'' hemen kalktım ve odama gittim. Merdivenlerde çıkarken babam önümü kesti.
''Bak kızım. İyi düşün. Bunu hem senin hem de ailemizin geleceği için yapıyorum.''
''Yaa ne demezsin.'' deyip ona aldırmıyor gibi yaparak odama girdim. Bunu yapmam onu her zaman sinir ederdi.
Önce bir güzel salya sümük ağladım. Rahatlatmıştı bu beni. Evet rahatlamak için ağlayanlardanım.
Kalktım ve annemin dediği gibi küçük bir çanta hazırladım. Babamın dediği şeyi asla kabul edemezdim ve yapmamak için herşeyi yapardım...