GELGİT

İleriki bölümlerden bir kesit..

''Sırma?'' Ablamın sesi derinden gelirken yoğun bakım ünitesinin yanına gittim. Pencereye yaklaşınca dizlerim titremeye başlamıştı. Gözlerime takılan ilk şey başındaki makinenin hala kalp sesiyle atıyor olmasıydı. Ve onun buz gibi görünen yüzü.

Bunu anlatmak zor. Şuan nefes almanın zor olduğu gibi. Sanki biri boğazıma birşey bağlamıştı. Ve beni aşağı çekiyordu. Geçer miydi bu? Keşke bende nefes almasam? Onun yanında olsam.

Elimi cama yasladım. Sanki ona dokunabilirmiş gibi. Evet şuan ona dokunmak istiyordum. Başındaki hemşire elindeki dosyaya birşeyler karalarken gözleri benimkini buldu. Ona iyi bak demiştim ama bakamamıştı. Artık sonsuza kadar o makineye bağlı olacaktı. O makine onun nefesi olacaktı. Yaşamı olacaktı. Kendi nefesini kendi alamayacaktı. Bende alamayacaktım. Benim nefesim o olmuştu çünkü o. Benim nefesim kim olacaktı şimdi.

Yavaşça odaya doğru yürüdüm. Hemşire içeri girmeme engel olmaya çalışmıştı ama aldırmayınca o da engel olmadı. Yanına gidip ayak ucuna oturdum.

''Aras?'' Elimi eline götürdüm. Avucumun içine alırken soğukluğu irkilmeme sebep oldu. Onu hiç bu kadar soğuk görmemiştim. İlk defa parkta gezmeye çıktığımızda dondurma yerken elimi tutuş geldi aklıma.

''Şimdi de tutsana Aras'' dedim kendi kendime. Elini tutup dudaklarıma götürdüm.

''Hadi uyan. Bana yine soru sor. Deli et. Yine yatarken sarıl bana. Bak Valla hiç kızmayacağım.'' deyip saçlarını okşadım.

''Artık ayrı yatmayacağız. Söz. Kalk mutfağı dağıt yine yemek yaparken. Parka gidelim. İstediğin kadar dondurma yeriz. Yeni gameboy alırım sana. Hatta beraber oynayacağımız birşey alırım sana. Hadi Aras nolur? Sen olmazsan ben kime sinir olacağım? Hangi limon kokusunu içime çekeceğim? Kimin kahkahasına bayılarak bakacağım? Hadi kalk.'' deyip başımı boynuna gömdüm. Ağzındaki boruya değmemeye dikkat ediyordum. Hastane kokusuyla karışmış limon kokusunu içime çektim.

''Bu kokuyu son kez çekmek istemiyorum Aras. Seni istiyorum.''