Έχετε ερωτευτεί ποτέ; Εγώ ναι. Φυσικά δεν μιλάω για εκείνον τον τρελό ενθουσιασμό που σε καταλαμβάνει όταν γνωρίζεις κάποιον στα πρότυπα εκείνου που είχες σχεδιάσει στο μυαλό σου. Μιλάω για εκείνη την φλόγα που διατρέχει κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Ένα βλέμμα είναι αρκετό για να την αναζωπυρώσει. Ένα άγγιγμα ικανό να σε στείλει στην Κόλαση και στον Παράδεισο μαζί και ένα φιλί σε απογειώνει τρία μέτρα πάνω από τον ουρανό. Δεν είμαι καλή στις περιγραφές. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Ίσως πάλι για τον καθένα να είναι διαφορετικό. Όμως πιστέψτε με είναι το ίδιο δυνατό. Όταν το βρίσκεις κάνεις τα πάντα για να το κρατήσεις. Στην δική μου περίπτωση φυσικά τα πράγματα ακολούθησαν μια κάπως πιο ανορθόδοξη πορεία. Ο προορισμός όμως κατέληξε να είναι ο ίδιος. Εγώ και αυτός μαζί. Για πάντα. Κάποιοι με ξέρουν ως γόνο μιας από τις πιο δυνατές Γαλαζοαίματες οικογένειες. Άλλοι ως Βασίλισσα τους. Άλλοι μπορεί να μην με ξέρουν και καθόλου. Δεν έχει σημασία. Αυτό που θέλω να πω και δεν τα καταφέρνω και ιδιαίτερα είναι όταν έχεις βρει την ψυχή εκείνη που κουμπώνει σε τέλειο συνδυασμό με την δική σου πως είναι δυνατόν να μπορέσεις να τον απαρνηθείς και να μην διαλέξεις το αίσιο τέλος;
Αυτό έκανα. Διάλεξα ένα ευτυχισμένο τέλος μαζί του. Μακριά από την κοινωνία των Γαλαζοαίματων και την πολιτική τους. Ή τέλος πάντων ότι είχε απομείνει απο εκείνη. Θυσίασα την καταγωγή μου για εκείνον.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Η αναπνοή του ήταν ρυθμική. Σημάδι ότι κοιμόταν ακόμη βαθιά. Οι γραμμές του προσώπου του είχαν χαλαρώσει. Φαινόταν τόσο ήρεμος αυτή την στιγμή. Τα χαρακτηριστικά του βυθισμένα στην τελειότητα ανάγκαζαν την καρδιά μου να επιταχύνει τον ρυθμό της. Τα κατάμαυρα μάτια του άνοιξαν. Ενώθηκαν με το δικό μου βλέμμα. Χαμογέλασε. Αυτό λοιπόν ήταν ευτυχία; Να ξυπνάω κάθε μέρα δίπλα του. Ανασηκώθηκε περισσότερο και με πλησίασε. Φίλησε το κάθε μου μάτι. Έπειτα την μύτη μου. Κατέληξε στα χείλη μου. Αχ πόσο μου άρεσε η αίσθηση των χειλιών του πάνω στα δικά μου.
«Λατρεύω το χρώμα των ματιών σου κάθε φορά που είμαι σε απόσταση αναπνοής από εσένα. Γίνεται πάντα πιο έντονο. Και μερικές φορές σε μισώ που μου το έκρυβες όταν πρωτογνωριστήκαμε»
Λύθηκα στα γέλια καθώς εκείνος άπλωνε τα χέρια του πάνω στο γυμνό μου δέρμα στέλνοντας ρίγη σε όλο μου το σώμα.
«Εμένα μου αρέσει η έκφραση που παίρνεις όταν θυμώνεις μαζί μου. Κάθε φορά είναι η ίδια. Είναι λες και θέλεις να με σκοτώσεις και μετά από ελάχιστα λεπτά το μετανιώνεις και νιώθεις τύψεις και τα μάτια σου γίνονται τόσο λυπημένα που σκέφτηκες εξαρχής κάτι άσχημο για εμένα»
Σήκωσε το χέρι του στο μάγουλο μου. Το ακούμπησε απαλά σπρώχνοντας μια καστανή μπούκλα από το πρόσωπο μου.
«Καμία δεν είναι σαν εσένα» με φίλησε ξανά. Κινήθηκα τόσο ώστε τα σώματα μας να γίνουν ένα. Να μην υπάρχει κενός χώρος ανάμεσα μας. Και όπως κάθε πρωί ο Μανώλης ξύπνησε. Ο Μανώλης είναι το ενός μηνός μωράκι μας. Το όνομα του φυσικά προς τιμήν του φίλου μας που θυσίασε την ζωή του για να με σώσει. Ίσως. Δεν ήμουν και απολύτως σίγουρη για αυτό.
Έκανα μια κίνηση να τρέξω προς το μωρό.
«Θα πάω εγώ στον λεβέντη μου» πετάχτηκε ο Μαξ όρθιος και έτρεξε προς το δωμάτιο που συνδεόταν με αυτό που μέναμε εμείς τώρα. Τύλιξα γύρω μου το σεντόνι και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Προχώρησα προς το παράθυρο που βρισκόταν απέναντι από το κρεβάτι μου και κοίταξα έξω. Μια απέραντη έκταση, καταπράσινη με λόφους και λιβάδια εκτεινόταν γύρω από το σπίτι. Και πέρα μακριά υπήρχε ένα ποτάμι όπου συνήθιζα να παίζω με τον Κρίς και την Μαρίνα όταν ήμασταν μακριά. Η αλήθεια ήταν ότι μου είχε λείψει η Υόρκη. Και κυρίως η γαλήνη που υπήρχε σε αυτό το σπίτι. Ένα μήνα τώρα που είχαμε επιστρέψει από την Ποσειδωνία ξεφεύγοντας από τα δολοφονικά σχέδια του Δούκα του Σαχ και της Πριγκίπισσας το είχα νιώσει ότι εδώ ήταν το σπίτι μου. Ότι σε αυτό το μέρος θα μπορούσαμε να ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας με τον Μαξ. Ποιος θα μπορούσε να μην λατρέψει άλλωστε την Υόρκη. Από την μία οι πολύβουοι δρόμοι της στο κέντρο της πόλη και έπειτα τα καταπράσινα τοπία καθώς απομακρυνόσουν. Ένας επίγειος παράδεισος.
«Ηρέμησε» ακούστηκε η φωνή του Μαξ καθώς πλησίαζε. Κούνησα το κεφάλι μου συνεχίζοντας να αγναντεύω. Εκείνος πέρασε τα χέρια του γύρω μου και με αγκάλιασε. Με φίλησε στον ώμο και ανέβηκε στον λαιμό μου. Γύρισα ώστε να τον έχω κατά πρόσωπο. Το βλέμμα του έπεσε πάνω στην αλυσίδα που κρεμόταν από τον λαιμό μου. Στην αλυσίδα, μέσα από την οποία ήταν περασμένο το δαχτυλίδι που μου είχε δώσει εκείνος λίγο πριν εισβάλει η Επανάσταση στο παλάτι. Την τράβηξε προσεκτικά και απελευθέρωσε το δαχτυλίδι. Το ακούμπησε στην μέση της παλάμης του και έπειτα σήκωσε το βλέμμα του προς το μέρος μου.
«Παντρέψου με» ζήτησε και έμεινα ακίνητη να τον κοιτάζω. Χαμογέλασε πονηρά.
«Ω έλα τώρα Κάσι. Ο Φίλιππος πέθανε. Ο κόσμος όπως τον ξέραμε τελείωσε. Είμαστε και οι δύο εξορισμένοι. Δεν έχεις να σκεφτείς κάτι. Απλά πες το ναι»
Συνέχιζα να κοιτάζω το δαχτυλίδι. Ίσως και χωρίς να αναπνέω.
«Είσαι τόσο μα τόσο χαζούλης» του είπα και χαμογέλασα και εγώ «ακόμη και εξόριστοι να μην ήμασταν εσένα θα επέλεγα ξανά και ξανά. Ναι, δέχομαι» είπα και εκείνος με πήρε στην αγκαλιά του στριφογυρίζοντας με στον αέρα.
**
Όταν κατεβήκαμε για πρωινό με τον Μαξ όλη η οικογένεια ήταν μαζεμένη. Ή μάλλον σχεδόν όλη. Η Μαρίνα δεν είχε καταφέρει να επικοινωνήσει μαζί μας από όταν η Ποσειδωνία καταλήφθηκε από τον Δούκα του Σαχ. Για την ακρίβεια κάθε επικοινωνία μεταξύ των Δουκάτων είχε χαθεί. Τα κανάλια στην τηλεόραση δεν έπαιζαν τίποτα και όλοι περίμεναν με αγωνία να μάθουν τι συνέβαινε. Τι θα έκανε από εδώ και πέρα ο Δούκας του Σαχ τώρα που κατείχε την πρωτεύουσα του Βασιλείου; Τι θα άλλαζε στην δομή του Συμβουλίου και τι στην οργάνωση της κοινωνίας; Ερωτήματα που μας ταλάνιζαν όλους αλλά ακόμη οι απαντήσεις δεν υπήρχαν.
Ο παππούς στραβοκοίταξε τον Μαξ μόλις καταφέραμε να καθίσουμε στο τραπέζι ενώ η γιαγιά μας χάρισε ένα χαμόγελο. Το μάτι της έπεσε κατευθείαν στο δάχτυλο μου αλλά δεν σχολίασε αυτό που είχε καταλάβει ήδη. Περίμενε την δική μας ανακοίνωση. Ο Κρις από την άλλη έμοιαζε να είναι χαμένος σε έναν ονειρικό κόσμο καθώς έκοβε σε μικρά κομμάτια τα λαχανικά που υπήρχαν στο πιάτο του. Τον κλότσησα κάτω από το τραπέζι αλλά εκείνος συνέχιζε να μην μου δίνει σημασία. Είχε έρθει η ώρα να τους μιλήσω λοιπόν. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ένιωθα... νευρική. Ήξερα ότι ο παππούς δεν θα ενέκρινε την απόφαση μας αλλά ήλπιζα η γιαγιά και ο Κρις να μας υποστήριζαν.
«Θέλω να σας ανακοινώσω κάτι» είπα με σοβαρό ύφος σταυρώνοντας τα χέρια μπροστά μου. Όλη η προσοχή συγκεντρώθηκε πάνω μου. Μπορείς Κάσι. Πες το. Είναι απλό.
«Αποφασίσαμε με τον Μαξ να παντρευτούμε»
Ησυχία. Καμία αντίδραση. Ούτε φωνές ούτε γέλια. Το απόλυτο τίποτα.
«Λοιπόν;» ρώτησα και κοίταξα έναν έναν.
«Αυτό είναι εξωφρενικό» ύψωσε τον τόνο της φωνής του ο παππούς μου χτυπώντας ταυτόχρονα το χέρι του στα τραπέζι με τόση δύναμη που μερικό από το φαγητό του πετάχτηκε έξω.
«Άφησε την να μιλήσει» τον αντέκρουσε η γιαγιά μου.
«Και να πει τι; Είναι η Βασίλισσα για όνομα του Θεού. Τα παιδιά της είναι απόγονοι του Βασιλιά και νόμιμοι διάδοχοι του στον θρόνο. Σε αυτά θα βασιστεί όλη η αντεπίθεση μας»
Σηκώθηκα όρθια έξαλλη.
«Ποια αντεπίθεση παππού; Δεν ξέρουμε ποιοι είναι με το μέρος του Δούκα και της Πριγκίπισσας και ποιοι θα μπορούσαν να μας υποστηρίξουν. Από όσο θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε ακόμη και η Μαρίνα θα μπορούσε να είναι με το μέρος τους ή μήπως πιστεύεις ότι θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε πάλι την Ποσειδωνία με την χρήση του στρατού της Υόρκης. Μειονεκτούμε» φώναξα. Ήμουν μάλιστα έτοιμη να φύγω όταν η Λένα μπήκε στην τραπεζαρία. Φαινόταν αναστατωμένη αλλά μόλις αντίκρισε την σκηνή στην οποία πρωταγωνιστούσαμε στάθηκε ακίνητη προσπαθώντας να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία της.
«Τα κανάλια εκπέμπουν σήμα. Μεταδίδουν» είπε και τρέξαμε όλοι προς το δωμάτιο με την μεγαλύτερη τηλεόραση. Σταθήκαμε μπροστά από την οθόνη και περιμέναμε. Ο Δούκας εμφανίστηκε σύντομα μπροστά από το παλάτι της Ποσειδωνίας έχοντας στο πλάι του την Πριγκίπισσα.
«Αγαπητοί πολίτες του Βασιλείου, έπειτα από τις αναταραχές που δημιουργήθηκαν εξαιτίας των Επαναστατών μπορέσαμε να ανακτήσουμε την εξουσία από τα χέρια τους. Δυστυχώς όμως σας ανακοινώνουμε η Πριγκίπισσα Αναστασία και εγώ ότι η Βασιλική οικογένεια είναι νεκρή. Ολοκληρωτικά υπεύθυνη για αυτή την τραγωδία είναι η Κασσάνδρα Λουιζίδη-Ντινάιλ που πρόδωσε την εμπιστοσύνη του λαού της και δολοφόνησε τον Βασιλιά και σύζυγο της έχοντας συμμαχήσει με τους Επαναστάτες. Ωστόσο παρά τις προσπάθειες μας διέφυγε της σύλληψης και αναζητείται από τους φύλακες του παλατιού. Κάθε πληροφορία που σχετίζεται με εκείνη θα ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα.
Η Ποσειδωνία θα παραμείνει αποκλεισμένη για τον υπόλοιπο μήνα. Στο τέλος αυτής της περιόδου θα λάβει χώρα ο γάμος μου με την Πριγκίπισσα Αναστασία και στην συνέχεια η στέψη μας. Οι αρχηγοί και μέλη κάθε Γαλαζοαίματης οικογένειας καλούνται να παρευρεθούν στις συγκεκριμένες εκδηλώσεις δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την υποτέλεια τους στο πρόσωπο των νέων ηγεμόνων τους και φυσικά εξασφαλίζοντας την θέση τους στο συμβούλιο»
«Είναι παγίδα» είπε ο παππούς και γυρίσαμε όλοι να τον κοιτάξουμε.
«Μπορεί και όχι» του απάντησα πεισμωμένη ότι μπορεί επιτέλους όλα να έπαιρναν τον δρόμο τους.
«Κάσι τι λες;» ρώτησε ο Κρις και έπειτα στράφηκε στον Μαξ «έκανες αυτό που σου είχα ζητήσει τότε;»
Το πρόσωπο του Μαξ φωτίστηκε.
«Ώστε εσύ ήσουν;» είπε χαμογελαστός καθώς εγώ είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι που δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε μεταξύ τους. Ο αδερφός μου έγνεψε στον Μαξ και συνέχισε να τον κοιτάζει επίμονα.
«Φυσικά. Εδώ είναι όλοι έτοιμοι αρκεί να τους καλέσω»
«Τέλεια» είπε ο Κρις.
«Θα είχατε την καλοσύνη να μας ενημερώσετε;»
«Κάσι ελευθέρωσα τον Μαξ λίγο πριν ξεσπάσει η πυρκαγιά στο παλάτι και του ζήτησα να αφυπνίσει τους κοινούς εδώ στην Υόρκη ετοιμάζοντας τους σε περίπτωση που τους χρειαζόμασταν. Οι κοινοί στην Ποσειδωνία θα τον ακολουθήσουν αμέσως. Μένει μόνο να βρούμε μερικούς συμμάχους ακόμη»
«Όχι» είπα και έκανα ένα βήμα πριν «δεν μπορώ να συνεχίσω. Δεν μπορώ να μπλεχτώ σε έναν ακόμη πόλεμο» έστρεψα την πλάτη μου σε όλους τους και βγήκα στον κήπο περπατώντας με μεγάλα βήματα προς το ποτάμι εκείνο που βρισκόταν μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω από το κάστρο.
Όταν έχεις γευτεί την ευτυχία. Όταν έχεις βρει το άλλο σου μισό και έχεις συνηθίσει σε μια ήρεμη ζωή αποφασίζοντας να αφήσεις πίσω σου την καταστροφή και τον θάνατο πόσο εύκολο είναι να αποφασίσεις να πολεμήσεις ξανά; Να θέσεις σε κίνδυνο την ευτυχία σου;