Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 37ο

Την επόμενη μέρα της απαγόρευσης ο Μαξ είχε νεύρα. Πολλά νεύρα. Και ήξερα τον λόγο. Οι Γαλαζοαίματοι είχαν αντεπιτεθεί και εκείνος δεν έδειχνε να έχει κάποιο σχέδιο. Όμως εκείνο το βράδυ στην συνάντηση που είχαν οι Επαναστάτες η πολυπόθητη λύση βρέθηκε. Ο Άρης ήταν ο σωτήρας του, ο οποίος αυτόματα μετατράπηκε σε νέο προστατευόμενο του. Επομένως όπως ήταν φυσιολογικό δύο μέρες μετά την ανακοίνωση και έχοντας στο μυαλό του το καινούριο του πλάνο δεν μπόρεσε να αρνηθεί στους υπόλοιπους μια εορταστική έξοδο επιτρέποντας μου μάλιστα να παραβρεθώ. Μόνο που δεν χοροπήδησα από την χαρά μου αφού πρώτη φορά από την μέρα που είχα βρεθεί εδώ θα έβγαινα μαζί τους όπως παλιά. Με φόβο βέβαια τις περιπόλους που είχαν καθιερωθεί κάθε βράδυ στις φτωχογειτονιές για να επιβάλλουν την τάξη τα πράγματα μόνο τον παλιό καλό καιρό δεν θύμιζαν αλλά αρκούσαν για να νιώσω εκείνο το γνώριμο συναίσθημα ελευθερίας μαζί τους. Πόσο μου είχε λείψει. Και ενώ όλα πήγαιναν περίφημα, η Νίνα και εγώ είχαμε επιστρέψει στις παλιές συνήθειες μας, ο Ορφέας μέρα με την μέρα με υποστήριζε ολοένα και περισσότερο στις παράλογες απαιτήσεις του Μαξ και ο Αρθούρος μου έφτιαχνε το κέφι με πειράγματα και πλάκες, εμφανίστηκε η Μαρίλια. Το ήξερα ότι έπρεπε όσο περνούσε ο καιρός να αρχίσω να την αποδέχομαι ως την κοπέλα του Μαξ και ειδικά από την στιγμή που στην τελευταία μας συνάντηση του φέρθηκα με αυτό τον τρόπο. Που τον έδιωξα μακριά μου χωρίς να τον αφήσω να μου πει τι πραγματικά νιώθει αλλά η μνήμη εκείνου και της Μαρίλιας από το βράδυ που τους έπιασα να βρίσκονται σε τρυφερές στιγμές μεταξύ τους ήταν νωπές και εγώ εξοργισμένη και πληγωμένη.

Σταματήσαμε να περπατάμε όταν βρεθήκαμε λίγο πιο έξω από την κατοικημένη περιοχή των κοινών. Παντού υπήρχαν εγκαταλελειμμένα κτίρια, κατεστραμμένα. Ωστόσο σε ένα φαρδύ δρόμο ανάμεσα σε αυτά υπήρχε συγκεντρωμένος πολύς κόσμος. Στημένες σε μια τεράστια σειρά βρισκόντουσαν μηχανές, όμοιες με εκείνη που είχε χρησιμοποιήσει ο Μαξ κατά την απαγωγή μου. Κοίταξα το σκηνικό απορημένη. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είδους νικητήριο πάρτι θα γινόταν εδώ αλλά περίμενα αναμεμειγμένη με το πλήθος κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι στο χέρι μου. Γύρω μου οι άνθρωποι με προσπερνούσαν χωρίς να δείχνουν να συνειδητοποιούν πραγματικά ποια είμαι. Πράγμα αναζωογονητικό...

«Πάρε αυτό» μου έδωσε ο Μαξ μια κόκκινη κορδέλα και εγώ την κοίταξα απορημένη.