Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 18ο

1,5 ΜΗΝΑΣ ΠΡΙΝ

Φως εισέβαλε ξαφνικά στο δωμάτιο αναγκάζοντας με να βγάλω το χέρι μου από την ζεστασιά του παπλώματος μου και να το τοποθετήσω πάνω από το κεφάλι, ακριβώς μπροστά από τα μάτια μου.

«Κασσάνδρα» άκουσα την Μαρία να λέει «σήκω γλυκιά μου, η γιαγιά σου σε περιμένει για πρωινό»

Άνοιξα τα μάτια μου για να αντικρίσω την γυναίκα που με είχε μεγαλώσει. Είχε φτάσει πλέον τα πενήντα ωστόσο δεν την είχα δει ούτε μια μέρα να μην είναι χαμογελαστή. Όταν όλοι γύρω μου ήταν λυπημένοι, ακόμη και οργισμένοι για το θάνατο των γονιών μου πριν από 14 χρόνια εκείνη ερχόταν κάθε πρωί με ένα τεράστιο χαμόγελο να με ξυπνήσει. Για να ξεκινήσει καλά η μέρα, συνήθιζε να μου λέει. Τελικά της έκανα την χάρη και σηκώθηκα χωρίς καθυστερήσεις. Περπάτησα μέχρι το παράθυρο του δωματίου και κοίταξα έξω. Μια απέραντη έκταση, καταπράσινη με λόφους και λιβάδια εκτεινόταν γύρω από το σπίτι. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά τα πράγματα όταν ο πατέρας μου ήταν ο άρχοντας της Υόρκης; Η θέση του είχε μείνει κενή στο συμβούλιο αφού ο διάδοχος της έπρεπε να είναι άντρας ηλικίας 18 και άνω. Έτσι μόλις πέρσι ο δίδυμος αδερφός μου ανέλαβε την εκπροσώπηση της οικογένειας Ντινάιλ στο Συμβούλιο.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το όνομα μου είναι Κασσάνδρα Ντινάιλ Λουιζίδη. Ο πατέρας μου και πριν από εκείνον ο δικός του πατέρας και πάει λέγοντας ήταν ο Δούκας της Υόρκης. Η μητέρα μου ήταν κόρη του Δούκα της Ποσειδωνίας. Λουιζίδη. Η ένωση τους ήταν το γεγονός της χρονιάς ξεπερνώντας ακόμη και το γάμο του τότε Πρίγκιπα που συνέβη πάνω κάτω την ίδια περίοδο. Ο παππούς μου άλλωστε σχεδίαζε στρατηγικά την κάθε κίνηση της οικογένειας Λουιζίδη ώστε να αποκτήσει όσο περισσότερη δύναμη μπορούσε. Και επιρροή φυσικά. Και τα είχε καταφέρει. Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της ένωσης αυτής που ανέτρεψε κάθε δεδομένο τότε. Ο αδερφός μου ως άρχοντας πλέον και η μεγαλύτερη αδερφή μου, αρραβωνιασμένη με τον εκλεκτό του παππού μου έδιναν  το περιθώριο να έχω την ικανότητα της επιλογής όσον αφορά την δική μου ζωή. Έτσι τώρα, έχοντας κλείσει πριν μια εβδομάδα τα δέκατα ένατα χρόνια μου ήμουν ελεύθερη να παρευρεθώ σε εκδηλώσεις και χορούς. Να γνωρίσω καινούρια άτομα. Να κάνω φίλες και να φλερτάρω και λίγο. Εντός των επιτρεπτών ορίων φυσικά ώσπου κάποιος θα έκανε το επίσημο βήμα και θα ζητούσε την άδεια από τον αρχηγό της οικογένειας μου, δεν ήξερα με σιγουριά αν ήταν ο παππούς μου ή ο αδερφός μου, για να γίνει ο επίσημος συνοδός μου. Φυσικά μια κοπέλα μπορούσε να έχει επίσημο συνοδό μόνο αν η μεγάλη της αδερφή ήταν παντρεμένη. Πράγμα που για μένα δεν θα αποτελούσε πρόβλημα αφού ένα μήνα μετά τον χορό για τον εορτασμό των 100 χρόνων ίδρυσης του Βασιλείου η αδερφή μου θα παντρευόταν και θα γινόταν επισήμως η λαίδη της Νέας Ασίας. Ο άντρας της θα αναλάμβανε τη θέση στο Συμβούλιο από τον πατέρα του και όλα θα ήταν τέλεια...