Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 7ο

Είχε περάσει μια εβδομάδα από την ημέρα εκείνη που μπορώ να πω ότι ήταν μια από τις πιο άσχημες τις ζωής μου. Η Νίνα έκλαιγε ένα ολόκληρο απόγευμα και σχεδόν εξαφανίστηκε από το σπίτι μόλις άκουσε την φωνή του Ορφέα. Τι επόμενες μέρες δεν φάνηκε ιδιαίτερα και ο Μανώλης ήταν ο μοναδικός που την έβλεπε σε καθημερινή βάση. Ο Ορφέας συνέχιζε να είναι ο συνηθισμένος εαυτός του χωρίς να νιώθει τις ελάχιστες τύψεις για ότι είχε συμβεί. Φυσικά τα αγόρια δεν μίλαγαν μπροστά μου για το συγκεκριμένο θέμα αλλά ήμουν σίγουρη ότι το είχαν συζητήσει και ο Αρθούρος τους είχε αναφέρει τις απόψεις μου. Ο Μαξ είχε γίνει τρομερά απόμακρος. Όχι ότι τον έβλεπα και πολύ αφού τις περισσότερες ώρες της ημέρας δούλευε και έτσι έλειπε από το σπίτι. Ο μοναδικός με τον οποίο είχα κάποια επαφή ήταν ο Αρθούρος. Κατά κάποιον τρόπο είχε γίνει ο καλύτερος μου φίλος. Ο μόνος, με τον οποίο μπορούσα να μιλήσω ή να κάνω κάτι. Άνοιξα τα μάτια μου ενώ σκεφτόμουνα πως είχε κυλήσει αυτή η εβδομάδα. Έπρεπε να παραδεχτώ ότι είχα αρχίσει να βαριέμαι. Δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το να είμαι κλεισμένη εδώ μέσα ή να κάνω κάποια βόλτα έξω στην γειτονιά. Σε μέρη ασφαλώς που είχα μάθει και όχι πολύ μακριά αφού φοβόμουν μην μου επιτεθεί κάποιος όπως την πρώτη μέρα.

«Γεια» άκουσα τον Μαξ και σήκωσα ξαφνιασμένη το κεφάλι μου. Ήταν πέντε το απόγευμα. Σε καμία περίπτωση η ώρα που ερχόταν αυτός στο σπίτι.

«Τι κάνεις;» με ρώτησε και κοίταξε την ανοιχτή τηλεόραση

Η έκφραση του άλλαξε. Κοίταξα την οθόνη. Είχε αφιέρωμα σε μια από τις γαλαζοαίματες οικογένειες.

«Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί βλέπεις αυτές τις ηλιθιότητες όλη μέρα. Θα μπορούσες να βρεις κάποια δουλειά, να κάνεις κάτι άλλο»

Ήθελε να με διώξει;

«Αν θέλεις να με διώξεις πες το ξεκάθαρα» ξέσπασα και σηκώθηκα όρθια θέλοντας να τον έχω απέναντι μου.

«Αν ήθελα να σε διώξω θα σου το έλεγα»

«Τότε; Μήπως θέλεις λεφτά; Έχω ακόμη κάποιο ποσό για να σου δώσω αν τα χρειάζεσαι τόσο πολύ πια»

«Μην με προσβάλλεις ποτέ ξανά με αυτό τον τρόπο. Μερικές φορές η λογική σου μπορεί να με τρελάνει» μου πέταξε και έφυγε.

Τα βήματα του ακούγονταν δυνατά. Η πόρτα του δωματίου του έκλεισε με βρόντο. Με είχε πει μόλις ηλίθια; Και εγώ τι; Έπρεπε να το ανεχτώ; Αισθανόμουν έτοιμη να εκραγώ. Κοπάνησα πρώτα τον τοίχο δίπλα μου και έπειτα κοίταξα προς τις σκάλες. Άλλαξα κατεύθυνση και βγήκα έξω από το σπίτι. Κατέβηκα τα σκαλιά, πέρασα διαμέσου του κήπου και βγήκα έξω στον δρόμο. Έφυγα από εκεί. Έπρεπε να αφήσω το μυαλό μου να καθαρίσει. Αυτός ο άνθρωπος είχε την ικανότητα περισσότερο από κάθε άλλο να επηρεάζει την ψυχική μου κατάσταση. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως το κατάφερνε αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν μου άρεσε καθόλου.