Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 49ο

Γύρισα στο παλάτι χαμογελαστή. Επιτέλους η Νίνα βρισκόταν ελεύθερη στην γειτονιά των κοινών. Ακόμη ένα βάρος που είχε φύγει από πάνω μου. Μπήκα στο δωμάτιο της Ελεάνας και του Ερρίκου και πλησίασα τις κούνιες τους. Ακόμη κοιμόντουσαν. Κάθισα σε μια πολυθρόνα εκεί δίπλα και τους κοίταξα χωρίς το χαμόγελο να διαγράφεται από το στόμα μου. Η σημερινή μέρα ήταν ακόμη μια νίκη του καλού. Και από εδώ και πέρα κάθε μέρα αυτό θα συνέβαινε. Θα σιγουρευόμουν για αυτό. Κανείς δεν θα απειλούσε ποτέ την ζωή τους. Και κυρίως οι Επαναστάτες. Έπρεπε απλώς να παραμείνουν ευχαριστημένοι. Και θα το πετυχαίναμε αυτό! Έκλεισα τα μάτια μου ευτυχισμένη και αποκοιμήθηκα ακούγοντας τους σιγανούς ήχους που προέρχονταν από εκείνα. Από το δημιούργημα της αγάπης μας με τον Μαξ.

«Κασσάνδρα» ακούστηκε μια φωνή και ένιωσα δύο χείλη να ακουμπάνε το λαιμό μου. Άνοιξα τα μάτια νυσταγμένη ακόμη καθώς ο Φίλιππος στεκόταν υπομονετικά από πάνω μου.

«Αποκοιμήθηκες εδώ αγάπη μου» είπε και με σήκωσε στοργικά. Τον κοίταξα κάπως απογοητευμένη που ήταν εκείνος. Στην πραγματικότητα όμως το ήξερα ότι δεν έφταιγε εκείνος για το γεγονός ότι ήθελα να ξυπνάω με τον Μαξ στην αγκαλιά μου και να κοιμάμαι με εκείνον. Ήθελα κάθε ώρα και λεπτό όλοι να ξέρουν ότι του ανήκω και ότι μου ανήκει. Οι επιλογές μου με είχαν οδηγήσει ως εδώ και φυσικά ο κόσμος, στον οποίο ζούσα.

Ο Φίλιππος με οδήγησε στο υπνοδωμάτιο μας και ξεκίνησε να με φιλάει στα χείλη, στον λαιμό ξεκουμπώνοντας ταυτόχρονα το φόρεμα μου. Δεν μπορούσα να πω ότι τον μισούσα γιατί αυτό δεν συνέβαινε σε καμία περίπτωση. Εκείνος πάντα μου συμπεριφερόταν με αγάπη και φροντίδα. Κάθε γυναίκα νομίζω θα ένιωθε τυχερή να είναι παντρεμένη με έναν τέτοιο άντρα. Με έναν τέτοιο Βασιλιά. Όμως η δική μου καρδιά ήταν κλειστή για εκείνον. Ίσως αν τον είχα γνωρίσει πριν τον Μαξ. Ίσως αν...

Με ξάπλωσε στο κρεβάτι. Και όπως κάθε φορά έκλεισα τα μάτια μου υποκρινόμενη ότι ήταν ο Μαξ. Ένα δάκρυ κύλησε καθώς έπεσε με δύναμη πάνω μου. Γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να τον αγαπήσω και να μείνω πιστή σε εκείνον;

Με τράβηξε στην αγκαλιά του.

«Μωρό μου» είπε και μου έδωσε ένα φιλί στον ώμο. Το βλέμμα μου είχε καρφωθεί απέναντι. Στον τοίχο όπου ένα ρολόι κρεμόταν. Ο λεπτοδείκτης κουνιόταν και τα λεπτά περνούσαν. Είχα αργήσει για το ραντεβού μου με τον Μαξ.