Ξύπνησα νιώθοντας το σώμα μου να πονάει. Ήμουν κουλουριασμένη στο κρεβάτι με το φόρεμα που φορούσα χθες το βράδυ στους αρραβώνες μου με τον Φίλιππο. Ένιωθα τα μάτια μου πρησμένα και τα χείλη μου σκασμένα. Σηκώθηκα αργά και βγήκα από το σπίτι. Από την κουζίνα και το σαλόνι ακουγόντουσαν φωνές. Κατέβηκα τις σκάλες προσεκτικά ώστε να μην πατήσω το φόρεμα και πέσω. Όταν έφτασα στο ισόγειο έστριψα δεξιά και βρήκα όλους τους γνωστούς να παίρνουν πρωινό στην κουζίνα. Κάθισα στο σκαμπό ανάμεσα στον Αρθούρο και τον Ορφέα. Απέναντι μου βρισκόταν ο Μαξ. Η Νίνα ήταν όρθια πίσω μου και μερικά λεπτά αργότερα εμφανίστηκε η Λένα, η οποία κάθισε δίπλα στον Μαξ.
«Καλημέρα Πριγκίπισσα» είπε ο Μαξ.
«Κάσι» του απάντησα και ήπια μια γουλιά καφέ που μου σέρβιρε ο Αρθούρος «επίσης μπορώ να μάθω πότε θα μπορέσω να φύγω από εδώ;»
«Μπα τόσο αφόρητο σου φαίνεται να ζεις εδώ μαζί μας;» ρώτησε ο Μαξ.
«Μαξ» είπε ο Αρθούρος «μην είσαι τόσο αυστηρός μαζί της. Θα είχε τους λόγους της...»
«Προφανώς προτιμά εμάς από τους φλώρους τους Γαλαζοαίματους» κοίταξα τον Ορφέα.
«Δεν είναι το θέμα αυτό. Πρέπει να γυρίσω πίσω. Δεν ξέρω καν τι έχει συμβεί αφού κανείς σας δεν με ενημερώνει...»
«Το έχεις καταλάβει ότι είσαι κρατούμενη;» ρώτησε ο Μαξ και το μάτι μου έπεσε πίσω στην τηλεόραση που ήταν ανοιχτή. Σηκώθηκα και περπάτησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα δεδομένου ότι φορούσα ένα τόσο ογκώδες φόρεμα. Στην οθόνη υπήρχαν πλάνα από το παλάτι την ώρα που μερικοί άντρες ντυμένοι στα μαύρα και με καλυμμένο πρόσωπο μπήκαν μέσα και κρατώντας μερικά όπλα ξεκίνησαν να πυροβολούνε. Πρώτα στον αέρα και έπειτα τριγύρω τους πετυχαίνοντας 18 συνολικά Γαλαζοαίματους. Οι 11 από αυτούς πέθαναν. Έπεσα με τα γόνατα στο πάτωμα, μπροστά από την τηλεόραση και παρακολούθησα τις εικόνες που ακολούθησαν προσπαθώντας να καταλάβω αν βρισκόταν κάποιο από τα αγαπημένα μου πρόσωπα στα θύματα. Δύο χέρια με σήκωσαν από το πάτωμα και με προσοχή με απόθεσαν στον καναπέ.
«Αν ανησυχείς για τον πολύτιμο πρίγκιπα σου είναι μια χαρά. Ούτε μια γρατζουνιά δεν έχει.» πέταξε ο Μαξ
«Ο Κρίστοφερ, η Μαρίνα, ο παππούς μου, η γιαγιά μου, οι θείοι μου...»
«Όλοι είναι μια χαρά» με καθησύχασε ο Αρθούρος. Ωστόσο η ηρεμία που εμφανίστηκε στην καρδιά μου μαθαίνοντας ότι τα αγαπημένα μου πρόσωπα ήταν καλά αντικαταστάθηκε από θυμό και γρήγορα σηκώθηκα όρθια ορμώντας προς τον Μαξ.
«Εσύ φταις για όλα. Είσαι ένας δολοφόνος!» ούρλιαξα καθώς με τις γροθιές μου τον χτυπούσα στο στήθος. Εκείνος έπιασε τα χέρια μου σταθεροποιώντας τα στον αέρα ώστε να σταματήσω να του επιτίθεμαι.
«Δεν είμαι δολοφόνος Κάσι. Οι επαναστάσεις όμως απαιτούν θυσίες. Δεν χύθηκε μόνο δικό σας αίμα. Το δικό μας χύνεται χρόνια τώρα αλλά κανείς σας δεν ενδιαφέρεται...»
«Ενδιαφέρομαι εγώ. Στο είπα ότι θα τα διορθώσω όλα...»
«Πως;» φώναξε εκείνος και άφησε τα χέρια μου να πέσουν στο σώμα μου «είσαι απλώς ένα κοριτσάκι που θα παντρευτεί έναν πρίγκιπα. Δεν ξέρεις τίποτα» έπειτα γύρισε την πλάτη του και έφυγε. Η εξώπορτα χτύπησε τόσο που νόμιζα ότι θα έπεφτε. Έμεινα όρθια να κοιτάζω προς εκείνο το μέρος.
«Πως γίνεται να είσαι τόσο ηλίθια, μου λες;» ρώτησε η Νίνα και έφυγε και εκείνη. Καλύτερα. Είχε αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα τώρα τελευταία.
«Μήπως θέλετε να με προσβάλετε και εσείς με τον ίδιο τρόπο και να φύγετε;» ρώτησα.
«Βασικά» μου απάντησε ο Ορφέας «εμείς δεν μπορούμε να φύγουμε από το σπίτι. Έχουμε εντολή να μη σε αφήσουμε από τα μάτια μας...»
«Τέλεια φώναξα» και αποφάσισα να κλειστώ στην σοφίτα για το υπόλοιπο της μέρας. Η Λένα με ακολούθησε και τρύπωσε στην σοφίτα μαζί μου βοηθώντας με να ξεφορτωθώ από πάνω μου αυτό το ηλίθιο φόρεμα και να φορέσω τα παλιά μου ρούχα. Αυτά που είχαν μείνει στην ίδια θέση που τα είχα αφήσει έναν χρόνο πριν.
«Κάσι» είπε εκείνη τελικά όταν καθίσαμε στο κρεβάτι «είσαι θυμωμένη και μαζί μου»
Την κοίταξα προβληματισμένη.
«Όχι γλυκιά μου. Μαζί σου ποτέ. Αυτός ο ηλίθιος, ξεροκέφαλος Μαξ φταίει για όλα. Πες μου όμως πως έμπλεξε με τους Επαναστάτες...»
«Κάσι δεν έμπλεξε ακριβώς. Υπήρχε μια ομάδα που θεωρούνταν Επαναστάτες αλλά μέχρι να αποφασίσει να πάρει και εκείνος μέρος στην Αντίσταση ήταν πολύ λίγοι. Πλέον θεωρείται ένας από τους αρχηγούς τους»
«Λένα, θέλεις να μου πεις ότι ήταν δικό του το σχέδιο να γίνουν όλα αυτά στους αρραβώνες μου;»
«Ναι» κοίταξε τα χέρια της που ήταν μπλεγμένα μπροστά της και ακουμπούσαν στα πόδια της «και αυτός είναι και ο λόγος που τσακώθηκε με τον Μανώλη και έφυγε από το σπίτι»
Γιατί άλλαξε τόσο πολύ ο Μαξ; Έφταιγα εγώ; Πως θα μπορούσα όμως όταν χθες μου είπε ότι ήμουν παρελθόν για εκείνον; Όταν με κοίταξε στα μάτια και μου είπε ξεκάθαρα ότι με ξεπέρασε;
Από όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου μπορούσα να καταλάβω ότι σύντομα θα ξεσπούσε πόλεμος. Θα χυνόταν αίμα και από τις δύο πλευρές. Τελικά ίσως και να ήμασταν καταδικασμένοι να ζήσουμε ξανά ότι συνέβη πριν από περισσότερα από 200 χρόνια. Σίγουρα ήθελα να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα των κοινών αλλά όχι με τόσο βίαιο τρόπο. Και σίγουρα δεν ήθελα να τιμωρηθούν τόσο βάναυσα οι Γαλαζοαίματοι για τα λάθη τους. Και να που αυτή τη στιγμή βρισκόμουν αιχμάλωτη του άντρα με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη. Αιχμάλωτη του άντρα που μισούσα επειδή είχε καταλήξει να είναι κάτι αηδιαστικό μπροστά στο μίσος του για τους Γαλαζοαίματους. Και πάνω από όλα δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι έπρεπε να κάνω εγώ για να διορθώσω όλη αυτή την κατάσταση. Σίγουρα θα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να γυρίσω στο παλάτι. Όμως όχι πριν βοηθήσω τον Μαξ να γίνει ο άντρας που γνώρισα πριν έναν χρόνο. Εκείνος για τον οποίο άξιζε να παλέψω. Εκείνος που είχε κάνει εμένα την ίδια καλύτερο άνθρωπο.
Έτσι περίμενα υπομονετικά στο δωμάτιο μου με μισάνοιχτη την πόρτα μέχρι να γυρίσει ο Μαξ το βράδυ. Όλοι βρισκόντουσαν ήδη στα κρεβάτια τους όταν άκουσα τα βήματα του στις σκάλες. Βγήκα με μιας από το δωμάτιο μου και κατέβηκα στον όροφο όπου βρισκόταν το δικό του. Στάθηκα μπροστά του. Εκείνος με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα πριν προσπαθήσει να με κάνει στην άκρη για να περάσει.
«Θέλω να μιλήσουμε» του είπα «δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κατέληξες να γίνεις ένας...»
«Δεν μπορώ να κάνω την ίδια συζήτηση Κάσι για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια μέρα»
«Εγώ όμως μπορώ και θέλω να μάθω το γιατί»
«Σου είναι όντως τόσο δύσκολο να καταλάβεις ότι μου είπες σε εκείνο το γράμμα σου ότι με αγαπάς, μου έδωσες ελπίδες και μερικές μέρες μετά ανακοινώθηκαν οι αρραβώνες σου με τον Φίλιππο. Με διέλυσες. Σε μισώ περισσότερο από οτιδήποτε πάνω στην Γη και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι να πεθάνω... Κατάλαβες τώρα το γιατί;»
Με προσπέρασε και μπήκε στο δωμάτιο του. Με μισούσε. Τα λόγια του έκαναν θρύψαλα την καρδιά μου. Τον είχα καταστρέψει στην προσπάθεια μου να τον σώσω;