Dedicated po sa lahat ng pumunta kanina at nagpasign at nagpapicture sa akin kanina sa market, market. Lalo na kina Yollymel Mary Grejarte na nagbigay ng letter. Kay Christmyr para sa dalawang napakagandang pin. At sa mga nagsulat sa freedom wall. Don't worry kinuha ko lahat ang mga sinulat niyo at iaalbum ko lahat. Tha nk you talaga.
44
“Anong gagawin natin dito?” Nakasimangot na tanong ko. 65th monthsarry namin ngayon and as usual, magcecelebrate na naman kami. At kahit na dinala niya ako sa isang resort na napakasosyal hindi pa din ako nag assume. Napapagod na ako sa pag aassume. Napapagod na ako kakaparinig at kakaparamdam sa kanya.
“Kakain at mag uusap.” Sabi niya. Lalo akong sumimangot. Inaantok pa naman ako kasi kagagaling ko lang ng office at pagod ako sa trabaho.
“Pwede namang sa Maynila na lang. Hindi na nating kailangan magbyahe ng malayo.” Sabi ko pa. Kung pwede nga lang na wag na lang kaming magcelebrate ng monthsarry. Kais pag dumadating ang araw na to, naaalala ko na naman ang frustration ko sa kanya. At 3 months na alng mag29 na ako pero ang sira ulo kong boyfriend ni hindi man lang naisipang magpropose. Akala ata niya habang buhay kong gusto na maging single.
Hindi na niya pinansin ang comment ko. Nagpatianod na lang ako nung dinala niya ako sa isang resto ng resort. Then he ordered our food. Tapos kumain na ako.
Hindi kami nag uusap which is unusual para sa akin kasi kapag nagdidinner kami, hindi kami nawawalan ng topic na pinag uusapan. But this time, he is unusually quiet.
Napatingin ako sa kanya and I saw him fumbling his fork. Ano ang problema niya?
“May problema ba Gab?” Nakakunot noong tanong ko. He is strange tonight. Bigla bigla ata nagbago ang mood niya? At bakit parang ang lalim ng iniisip niya?
“Wala. Just eat.” Matipid na sagot niya. Hindi na ako nagsalita at kumain na lang nung makita ko siyang kumain na ulit. But I cannot ignore the feeling of uneasiness. Something is wrong with him and I am sure of it.
Then his cellphone rang. He looked at it at sa ikinagulat ko, tumayo siya sa table.
“Excuse me Mira. Sasagutin ko lang to.” Hindi na ako nakapagsalita kasi umalis kaagad siya. Nakasunod alng ang tingin ko sa kanya. Hindi ako makapaniwala.
Hindi niya kailanman ginawa sa akin ang bagay na yan. When we’re going out at may tumawag sa kanya, kadalasan hindi niya sinasagot ang tawag. At kung sobrang importante na talaga, sasagutin niya ito pero pinaparinig niya sa akin ang usapan. Kahit kailan hindi siya lumayo sa akin para lang sumagot sa phone niya.
Biglang bumangon ang kaba sa dibdib ko.
Could it be…could it be na niloloko ako ni Gabriel? Napalunok ako at napainom na din ng tubig. Pakiramdam ko mabibilaukan ako dahil sa mga pinag iisip ko.
Am I being paranoid?
I tried to get rid of that unpleasant thought. Dahil siguro naman, after five years, pagkatapos ng lahat ng pinagsamahan namin, siguro naman hindi niya na akong magagawang lokohin di ba?
And he’d been faithful to em for five years. Ngayon pa ba siya magloloko kung saka-sakali?
Tama. Baka importanting tawag lang talaga yun. Siguro nga. Pinanatag ko ang sarili ko hanggang sa makabalik siya sa table namin. Mga mahigit 10 minutes din siya nakipag usap sa phone.
“Sino yun?” Tanong ko sa kanya pagkaupo niya.
“A friend.” Sabi niya.
“Sinong friend?” Dahil kilala ko ang lahat ng friends niya.
“Hindi mo kilala.” Kinabahan ako bigla. Bumalik ang pagdududa ko.
“May friend kang hindi ko kilala?” Tiningnan ko siya at umiwas siya ng tingin. Shit! Nagsimula na akong magpanic pero pilit kong hindi pinahalata.
At hindi din siya nagsalita. Nakit ako pa siyang bumuntonghininga ng ilang beses. Ni hindi ko namalayan na ang higpit na pala ng hawak ko sa tinidor. Nung napansin ko na, I tried to relax. Mira, wag kang padalos dalos. Talk to him. Wag kang magconclude agad. Don’t assume. Pagkatiwalaan mo si Gabriel.
Yan ang pilit kong sinasabi sa sarili ko pero ang hirap dahil unti unting lumalaki ang hinala na nabuo ko kanina. Unti unting lumalaki kasi dinidiligan ni Gabriel sa pamamagitan ng mga actions niya.
“Gabriel.” Sabi ko sa kanya nung napansin kong wala siyang balak na sagutin ako.
“Mira…” Bumuntong hininga ulit siya.
“Yan ang gusto kong pag usapan natin ngayon.” Tiningnan niya ako ng seryoso. AT ako, halos hindi na ako makahinga,
“What is it?” Pumikit ako. Ayaw kong makita na ganyan kaseryoso ang mukha niya. Mas lalo akong kinakabahan.
“Mira this is not working.” Seryosong sabi niya. It took me a minute before I digest what he had just said. Narinig ko pero hindi ko pa rin naiintindihan. O baka ayaw ko lang intindihin, o takot lang akong intindihin?
“What is not working?” Halos hindi ko na marinig ang boses ko sa lakas ng tibok ng puso ko. And I am now breathing through my mouth. I keep on reminding myself to be calm pero ayaw makinig ng sistema ko.
“Our relationship. Our relationship is not working.” Shit! Yan lang ang salitang naisip ko. Wala ng iba pang nagreregister.
“What do you mean?” nanginginig ang buong katawan ko. Nakakuyom na ang kamao ko. At nagpapasalamat ako na hindi kutsilyo ang hawak ko at pinakawalan ko na din kanina ang tinidor dahil baka nasaksak ko na sa kanya yun kapag hawak ko pa.
“I want to end this kind of relationship. Ayaw na kitang maging girlfriend.“ Boom! Just like that. Para akong sinabugan ng limang libong Hiroshima bomb.
“What?” Mahina pero may diin na sabi ko.
“Dahil ba yun sa tumawag kanina. It’s a girl right? May ibang babae ka na?” Biglang nabasag ang boses ko.
“Mira, wala. There is no other girl. I just want to end this relationship. Ayaw ko ng maging boyfriend mo.” At siya pa ang may ganang magsabi niyan? Ano ba ang nagawa kong pagkakamali sa relasyon namin at nasasabi niya yan sa akin. He no longer wants to be my boyfriend? At ano ang rason niya?
“Napapagod na ako sa ganitong klaseng relasyon.” Dagdag pa niya. Biglang naningkit ang mga mata ko.
“Ano? Ano ulit ang sinabi mo?” Napatingin ako sa bread knife. Napatingin din siya sa bread knife na tinitingnan ko.
“I’m sorry. But I no longer want you to be my girlfriend…” Tapos tumayo na siya at kumuha ng wallet at nag iwan ng pambayad sa table. Hindi ako makagalaw. Hindi ako makatayo. Ni hindi ko maiangat ang kamay ko para kunin ang bread knife na ipansasaksak ko sana kay gabriel.
Pabalik balik sa utak ko ang sinabi niya.
Napapagod na siyang maging boyfriend ko.
Napapagod na siya sa relasyon namin.
Ganun ganun na lang ba yun?
Nakakapagod ba akong mahalin?
Bakit ako hindi napagod na mahalin siya sa loob ng isang taon.
Did he fall out of love on the way?
Anong mali sa relasyon namin at nagkaganito kami? Hindi ko maintindihan. Hindi ko matanggap. Hindi kayang I digest ng sistema ko ang katotohanan na nagsayang lang kami ng walong taon para sa wala.
At hindi ko na din napigilan ang pag uunahan ng mga luha ko.