Cody's POV
"Hon, saan ka galing? Sabi nila sa office niyo hindi ka daw pumasok kahapon." Si Shania agad ang sumalubong sa akin pagpasok ko sa office namin.
Napatigin ako sa aking wrist watch, 8:34am, ang aga pa lang andito na siya sa office.
Ano bang sadya niya dito ng ganito kaaga?
First time, kasi kadalasan tulog pa siya sa mga oras na to dahil puyat sa kagigimik.
"Ano kasi... uhm.. masakit ang katawan ko. Para akong lalagnatin kahapon." Pagdadahilan ko.
"Ha? Bakit hindi mo ako tinawagan?." Nag-aalalang sabi niya tapos lumapit sa akin at hinipo ang noo ko. "Kumusta ang pakiramdam mo ngayon?"
"A-ayos na a-ako."
Ang hirap namang magsinungaling.
"A oo nga pala. Ipinapasabi ni daddy na sa bahay na daw tayo magdinner bukas ng gabi."
Patay! Kukulitin na naman ako na pakasalan ang anak nila.
"Sige."
Pumayag ako agad pero ang utak ko nag-iisip na nang pwedeng idahilan para hindi makadalo bukas.
Shania is not stupid, kaya alam kong nahahalata na niya ang pagbabago sa akin.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Torres' Residence
Sa kasamaang palad hindi ako nakahanap ng lusot para hindi makaattend sa dinner na to. At kahit siguro makahanap ako ng dahilan baka magmaktol lang si Shania.
Kaya ngayon, para akong naiinterogate.
"Ayaw mo bang ipagpatuloy ang studies mo abroad?" Tanong ni Mr. Torres habang kumakain kami sa parihabang dining table.
"Hindi na po siguro. May mas mga importanteng bagay po na kailangan kong pagtuunan ng pansin." sagot ko. Pero sa katunayan, ayaw ko nang magkaroon pa ng mas maraming utang na loob sa kanila. Lalo pa ngayon na may balak na akong hiwalayan ang anak nila.
"Siguro naman kasali sa mga importanteng bagay na yan ang pagpapakasal niyo ni Shania." seryosong sabi ng daddy niya.
Napalunok ako sa sinabi ng matandang Torres. Ito na nga ba ang sinasabi ko. Kasal na naman ang usapan.
"Ah, opo. Konti na lang po at pwede na." sagot ko.
"Aba'y bilisan mo kasi hindi na kami bumabata, gusto na naming magkaapo."
"Dad, wag niyo namang masyadong ipressure si Cody." Sabi ni Shane pero I know naman e na pati siya atat na atat na. Baka nga pakana niya ang dinner na ito para macorner ako ng mga magulang niya.
"Ilang taon ka na ba?"
"34 po."
"And Shania is 28, it's about time you get married."
"Opo." Sabi ko na lang. "It's about time I get married.."
...but not to your daughter..
- - - - - - -
After that dreadful dinner, I asked Shane na maglakad lakad muna sa park before kami umuwi.
"Hon, bat ang tahimik mo?"
"May iniisip lang ako." -sagot ko.
"Ano naman yun?"
"I remember something."
Biglang tumigil si Shania sa paglalakad. I did too.
"Anong naalala mo?" -she asked worriedly.
"Who is Carmen?"
"C-Carmen? Wala naman tayong kakilalang Carmen. Maybe it's someone from your past. Maybe someone you knew before we met."
"Probably."
"What do you remember about this Carmen?" Curiousity etched all over her face.
"It's just a name that crosses my mind when I'm alone."
"Kailan pa nagsimulang bumalik ang alaala mo?"
"Six months ago."
"At wala ka man lang sinabi sa akin?" Nagsisimula nang tumaas ang boses niya.
"I didn't tell kasi I'm not sure if what I'm seeing inside my head are real or just a figment of my imagination."
"Okay. I'm sorry."
"Kaya ko sinasabi ito sa'yo kasi recently I encountered a fortuneteller, hindi ko naman sinabi pero she generously offered her service, so katuwaan lang, pumayag naman ako. She knows about my accident, and certain things na nangyari na sa akin, I can not tell if she's a hoax pero nabanggit niya that a Carmen is someone very important to me. Someone I used to love so much. So inisip ko na baka kapatid ko ito, a relative or a friend."
"Aahh..O-oo..ano.. naalala ko na.. Carmen ang pangalan nung childhood friend mo na kasakasama mo lagi dati."
"Nasaan na siya ngayon?"
"Hindi ko alam e. Hindi mo naman kasi nasabi sa akin ang boung detalye, pati apelyido nga hindi ko rin alam."
"Ah ganun ba."
What a liar! Hindi ganyan ang sinabi ng manghuhula.
Idinagdag ko lang na mahal ko iyong Carmen pero ang sabi ng manghuhula, babalik si Carmen to ruin my life again.
Baka naman Carmen ang totoong pangalan ni Shania.
I don't know why pero mas naniniwala pa ako sa sinabi ng manghuhula kaysa sa mga lumalabas sa bunganga ni Shania.
"About pala sa request nina Daddy na magpakasal na tayo--"
"Shane naman, paulit ulit na lang ba tayo?" Putol ko sa susunod na sasabihin niya. Medyo irritated and pagkabigkas ko at hindi iyon lingid sa kanya.
Nahalata ata niya ang iritasyon sa boses ko kaya hindi niya napigilan ang sarili niya.
"Tell me honestly, may iba ka na ba?" Diretsahang tanong niya. Parang galit na rin.
There was a pregnant pause.
I thought about this countless times and during those sleepless nights when I can't get Lea off my mind.
At maganda na rin siguro na siya na mismo ang nagtanong. Hindi na ako mahihirapang humanap ng tiyempo para sabihin sa kanya na hindi ko na kaya pamg ituloy ang relasyong ito.
"I'm breaking up with you."
"What?! Why?."
I know I'm such a jerk for doing this. Shania deserves better despite every flaws she had.
"I'm sorry Shane. I care for you and I love you but it's not strong enough for me to marry you."
Umangat ang isang kamay niya at anyong sasampalin ako pero nakapagpigil siya.
Her chest is heaving, an indication that she's truly fuming.
"You can't do this to me, Cody!!." Pasigaw na sabi niya.
Oh well, here comes the tears.
"And why the hell not?", medyo naiinis na ako kasi para bang hawak niya ako sa leeg.
Alam kong malaki ang utang na loob ko sa kanya at sa pamilya niya pero hindi ko naman hahayaan na sila na ang magpatakbo ng buhay ko.
Hindi pa lang kami mag-asawa ni Shania pero para na akong puppet na kailangang sumunod sa anumang sabihin nila.
Shania took a deep breath and look at me in the eyes.
"Because I'm pregnant with your child."
- - - - - - -- - - - - - - - - --