Berra...
"Evliliğimiz bir şirket evliliği olarak başlamıştı. Başta ben de istememiştim onunla evlenmek ama babama karşı gelemedim. Sevdiği biri vardı, kim olduğunu hiç sormamıştım. O da söylemedi. Evlendiğimizde o adamı unutacağını ve zamanla evliliğe alışacağını düşünmüştüm. Öyle olmadı ama. Asla gerçek bir evliliği yaşamadık, hep nefret etti benden. Evlilikten beni sorumlu tuttu. Hırslandım ben de. Evliliğimizi gerçek bir evliliğe dönüştürebilmek için çok uğraştım. Onu seviyor muydum emin değilim ama beni sevmesini istediğimi biliyorum. Takıntıydı belki. Kardeşimle bir ilişkisi olduğunu öğrendim hatta... bir çocukları bile vardı. Benim sandığım çocuk benim çocuğum değildi. Çıldırdım. Gözüm döndü. Sevdenin karşısına geçip tehtid ettim onu Hakandan ayrılması için. Birkaç gün sonra Hakanın peşine taktığım adamım geldi yanıma ve Hakanla Sevdenin kaçma planlarını kurduğunu söyledi." Ayakta daha fazla duramadı ve arkasındaki koltuğa oturdu. "Ben bu ihaneti haketmedim."
"Onlar da ölümü haketmediler." Başını salladı sadece. "Peki. Son bir soru soracağım sana. Beni gerçekten öldürmeye çalıştın mı?"
"Bilmiyorum. O an ne sen ne de Mete aklıma geldiniz. Eğer o gün ortalıktan kaybolmamış olsaydın ne yapardım bilmiyorum ama şuan ki aklım olsa bunu yapmazdım Berra. Sana komik gelebilir ama mutlu bir evliliğim var benim. Çoğu davranışlarını hoş görmesem de beni sevdiklerini bildiğim iki çocuğum var. Öldürmezdim seni ama kesinlikle uzak tutardım bu evden. Yüzünü görmeye katlanamazdım çünkü."
Gönül hanım kocasının yanına geçerken başımla selam verip ayrıldım evden. Arabama yürürken arabasından inen Meteyi gördüm. Şaşırsa da şaşkınlığını hemen atlatıp koşarak geldi yanıma.
"Berra! Savaş nerede, yalnız mı geldin sen?" Başımı salladığımda ellerini omuzlarıma koyup dikkatle inceledi yüzümü. "İyi misin peki? Babam bir şey yaptı mı?"
"İyiyim. Şey..." Elimi pantalonumun cebine atıp kayıt cihazını çıkarttım. Mete meraklı gözlerle beni takip ederken omzumdaki ellerinden birini çekip avucuna bıraktım cihazı.
Arabama binmek için arkamı döndüğümde bileğimi kavradı. Başımı çevirdiğimde göz göze geldik.
"Daha sonra.. beraber birşeyler yapalım mı?" Gülümseyerek salladım başımı.
"Yapalım."
***
Evime geldiğimde kapının kilitli olmadığını farkettim. İki gün önceyi düşünmeye çalıştım, kilitlemeden çıkmış olabilir miydim evden?
Tedbirli adımlarla salona girdiğinde koltukta oturan Savaşı gördüm. Beni farkettiğinde telaşla kalktı oturduğu yerden.
"Mete aradı.Oraya giderken neden bana haber vermedin? Ya başına birşey gels-" Yanına koşup kollarımı boynuna doladığımda sustu ve sımsıkı sardı beni.
"Özür dilerim. Bir daha gitmeyeceğim söz." Başımı göğsüne bırakıp derin bir nefes aldım. "Oturalım mı? Sana anlatacaklarım var." Beni ikiletmeden kalktığı yere yeniden oturduğunda kendimi kucağında buluverdim.
***
"Bunu yapabilir miyim bilmiyorum."
"Merak etme öğreteceğim sana." Kulağımın arkasına bir öpücük bıraktı. "Hemen arkanda olacağım. Hem... İrem bile yapabiliyorken senin yapamaman biraz tuhaf olur. Öyle değil mi sevgilim?" Gözlerine baktım.
"Sevgilim mi?"
"Sevgilim." Yavaş yavaş bana yaklaşırken zil çaldığında kucağından fırladım hemen.
"Kapı çaldı, ben bakarım." O oflarken ben kapıyı açmak için salondan çıktım ve kapıyı attığımda küçük kurtarıcımla göz göze geldim.
"Beyya abya." İrem amcasının kucağından benim kucağıma atladığında sımsıkı tuttum onu.
"Hoşgeldiniz. Siz nereden çıktınız böyle?" Yankı mahçup bir şekilde elini başının arkasına attı.
"İrem babamı istiyorum deyince dedemden adresi öğrenip onu buraya getirdim. Kapıyı açan olmayınca geri dönecek ki İrem Beyya abyasının burada yaşadığını söyledi." Kapıdan çekildim.
"Çok sevindim. Hadi gel, Savaş da içeride." Yankı girdiğinde kapıyı kapattım ve İremle beraber ben de salona girdim.
İçeriye girdiğimde Savaşı kollarını bağlayıp yüzünü diğer tarafa çevirmiş somurturken gördüğümde kahkahama engel olamadım.
"Savaş! Kız gibi trip mi atacaksın?" Savaş omuzlarını silktiğinde Yankı arkasına oturup yanağını Savaşın sırtına yasladı.
"Ne olur affet beni!" Gülümseyerek İreme döndüğümde İremin de babası gibi somurttuğunu gördüm.
"Ne oldu İremciğim?"
"Bunlay hep böyle Beyya abya. Bakşana kıjı gelmiş bakmıyo biye." Bunu duyan Savaş oturduğu yerden kalkıp bana doğru geldi.
"Prensesim! Ben hiç öyle şey yapar mıyım? Ben şaka yaptım amcana. Hem.. biz bir plan yaptık Berrayla. Yarın ona at binmeyi öğreteceğiz ne dersin?"
"Oluuur." İrem babasının kucağına geçip iki yanağından şap şap öptü ve başını babasının omzuna yerleştirdi.
"Olmaz!" Yankı oturduğu yerden fırladığında ikimizde ona döndük. "Gidemezsiniz at binmeye falan. Yarın ben çıkıyorum tatile. Şirkette dur Savaş!"
"Sen? Tatile? Abi, sen iyi misin?"
"İyiyim kardeşim. Hem de çok iyiyim." Savaş Yankının cevabından sonra bana döndü.
"Ee biz de hafta sonu gideriz artık." Hevesle başımı salladım.
***
Mete...
Eminiyetin önünde arabayı parkedip durdurdum. Kapıyı açıp dışarı çıkacağım sıra yanımda oturan babam tarafından durduruldum.
"Ben yalnız giderim."
"Baba."
"Merak etme." Aramıza bıraktığım dosyayı eline aldı. "Bu işi yalnız başıma halledeceğim. Yarın sabah avukata haber verirsin." Uzanıp arabanın kapısını açtı ve dışarıya çıkmadan önce son bir kez bana baktı.
"Bana kızgın olduğunu biliyorum ama.. ziyaretime gel."
"Bilmiyorum." Başını sallayarak indi arabadan. Derin bir nefes alıp çalıştırdım arabayı ve Cemrenin yanına gitmek için yola koyuldum.
***
Zeynep...
Bugün kendimi çok tuhaf hissediyordum. Bu şirketteki son günümdü. Bir daha sevdiğim adama hiç bu kadar yakın olamayacaktım belki.
Eşyalarımı kutuya tek tek yerleştirirken zamanın durmasını diliyordum. Keşke zaman dursa... aramızda aşılmaz bir duvar olsa da yakınımda olduğunu bilsem. Hayaldi işte. Son bir kez yüzünü göremeden gidecektim halbuki birazdan.
Kapı açıldığında korkarak baktım o yöne. Yankı beklediğimin aksine yüzünde nefes kesen gülümsemesiyle bakıyordu.
"Ee hazır mısın?" Yutkundum. Gidecektim işte, neydi bu acele?
"Evet, gideceğim birazdan."
"Nereye?" Masama yaklaşıp en son kutuya yerleştirdiğim kalem kutusunu çıkartıp masanın üzerine çarparak bıraktı. "Saçmalama Zeynep. İş gezisine çıkıyoruz birazdan. Beni tek başıma bırakamazsın böyle bir zamanda. Geziden dönelim, sonra nereye gidersen git." İş gezisi mi? Bundan benim neden haberim yoktu. Program benim elimden çıkıyordu sonuçta ama ben böyle bir geziyi hatırlamıyordum.
"A-ama-"
"Ama ne? Yoksa hatırlamıyor musun toplantıyı?" Hatırlamıyordum. Bence toplantı falan yoktu.
"B-ben hatırlıyorum tabi ki. Ama... istifa ettim diye eşya hazırlamadım. Yoksa hatırlıyorum, valla."
"Hadi çıkalım artık. Yoldan alırız sana birşeyler. Anca yetişiriz zaten." Yankı asansöre doğru yürüdüğünde ben de yürümeye başladım arkasından. Yankı bir işler karıştırıyordu sanki ya... Hadi hayırlısı.
***
Berra...
"Beyya abya lüften. Hadi şen de gel." Savaş kızını hemen önüne oturtmuştu ve bir eliyle onu tutarken diğer eliyle atı yönlendirmeye çalışıyordu. At önümde durduğunda başımı kaldırıp Savaşa baktım.
"Artık korkmuyorsun."
"Korkmuyorum ama.." Elini uzattı.
"Hadi gel." Bir cesaretle tuttum elini. Evet artık korkmuyordum.
Savaşın Yankıya söylediği gibi o hafta sonu gelmiştik buraya ama Yankı bile düşünememişti herhalde burada bu kadar uzun kalacağımızı. Bir haftadır buradaydık neredeyse ve döndüğümüzde Yükselen evler projesine başlanacağından uzattıkça uzatıyorduk tatilimizi. Şikayet eden de olmasa sonuna kadar kalmaya hazırdım burada.. Savaş ve İremle birlikte...
"Hadi baba, biraz daha hızlı."
"Hayır Savaş. Hızlanma sakın, zaten hızlıyıız! Dur ya ineceğim beeen.."
SON