ရွီရီေက်ာင္းမတက္ခင္ကေတာ့ ကေလးေတြက သူ႔လိုပဲလို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းစြာႏွင့္ပင္ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ သူတို႔ေတြက သူမူႀကိဳမွာေတြ့ဆံုခဲ့ရေသာ ကေလးေတြလို ကေလးဆန္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။
သူအရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္အမ်ွ သူ႔အသိဉာဏ္လည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးလာသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ရွီရီကူကယ္ရာမဲ့စြာ ခံစားရၿပီး သူစိတ္သက္သာရာရသၫ့္ တစ္ခုတည္းေသာအရာမွာေတာ့ သူ႔မိသားစုႏွင့္ ယြီက်ီရီျဖစ္သည္။
ရွီရီက သူ႔အတန္းထဲတြင္ ရြယ္တူမ်ားထက္ အရပ္ပိုရွည္ကာ ဆရာမက အတန္း၏အေနာက္ဘက္တြင္ထိုင္ဖို႔ စီစဉ္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ ယြီက်ီရီႏွင့္ ခြဲျခားခံလိုက္ရေတာ့သည္။
ထိုအခါ ရွီရီခ်က္ခ်င္းျငင္းဆန္ပစ္လိုက္သည္။ ယြီက်ီရီကို ဆြဲကိုင္ရင္း မူႀကိဳကေလးအကြက္ေတြသံုးကာ သြားဖို႔ျငင္းဆန္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ သူ႔ဆရာမကို မသိမ္းသြင္းႏိုင္ခဲ့ပဲ အဆံုးမွေလးတန္းအကြာတြင္ ထိုင္လိုက္ရေတာ့သည္။
ယြီက်ီရီက မရင္းႏွီးသၫ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေရြ့ေျပာင္းလာရတာေၾကာင့္ သူ(မ)က တျခားကေလးေတြေလာက္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရွာဖို႔ စိတ္အားထက္သန္မႈသိပ္မရိွေပ။ မေရမရာျဖင့္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို ခံစားမိေန၏။ အတန္းခ်ိန္အတြင္းတြင္ ရွီရီ အတန္းထဲမွာ ရိွေနမေနကိုစစ္ေဆးရန္ သူ(မ)ေခါင္းကို အဆက္မျပတ္လွၫ့္ၾကၫ့္ေနၿပီး သင္ခန္းစာအၿပီးမွာေတာ့ ရွီရီထိုင္ခံုဆီသို႔ အေျပးေလးသြားလိုက္ေတာ့သည္။
ယြီက်ီရီႏွင့္ တစ္ခံုတည္းအတူမထိုင္ရသၫ့္ ရွီရီမွာေတာ့ အၿမဲလိုလို သူ(မ)ကို ေခ်ာ့ေမာ့ဖို႔ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာေနရ၏။
“မေၾကာက္နဲ႔။ ေကာေကာက နင့္ကိုေစာင့္ၾကၫ့္ေပးေနတယ္။”
သူ(မ)က ရွီရီကို အလြန္ယံုၾကည္မႈရိွတာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း အတန္းသစ္ႏွင့္ ေနသားက်လာေတာ့သည္။
အတန္းထဲမွေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မရင္းႏွီးၾကေပ။ သူတို႔ကစားၾကသၫ့္အခါတြင္လည္း လူတိုင္းႏွင့္ မကစားခ်င္ၾကပဲ ထင္ေပၚသၫ့္ကေလးမ်ားႏွင့္သာ ကစားလိုၾကသည္။
“ရွီရီ တူတူပုန္းတိုင္း ကစားရေအာင္။” မိႈေခါင္းကဲ့သို႔ ကေလးမေလးက ေျပးလာၿပီး ေနြးေထြးစြာ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။
သူ႔လက္ထဲမွ သင္ရိုးစာအုပ္၏စာမ်က္ႏွာကို တည္ၿငိမ္စြာလွန္လိုက္ရင္း ရွီရီတိုက္ရိုက္ပဲ ျငင္းဆိုလိုက္၏။
“မကစားခ်င္ဘူး။” တကယ္ေတာ့ သူထိုကဲ့သို႔ ကေလးကလားကစားနည္းမ်ိဳး မကစားခ်င္ေပ။
ရွီရီဆီမွ အျငင္းခံလိုက္ရၿပီးေနာက္ မိႈေခါင္းႏွင့္တူေသာ ကေလးမေလးက ယြီက်ီရီကို ေခၚဖို႔ ေျပးသြားေတာ့သည္။
“က်ီရီ တူတူပုန္းတိုင္း အတူတူကစားရေအာင္။”
သူတို႔ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလးမ်ားက သူ(မ)ကို ကစားဖို႔မေခၚခ်င္ၾကေပ။ ဒါေၾကာင့္ အခုသူ(မ)ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖိတ္ေခၚလာတာေၾကာင့္ သဘာဝက်စြာပဲ သူ(မ)အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္သြားခဲ့ၿပီး မသိစိတ္အရ ရွီရီေဘးသို႔ေျပးသြားခဲ့ၿပီး သူ႔အက်ႌလက္ကို ဆြဲလိုက္ေတာ့သည္။
ရွီရီ စာအုပ္ကို ခ်ထားလိုက္ကာ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ။”
ယြီက်ီရီ : “ေကာေကာ ငါတူတူပုန္းတိုင္း ကစားမယ္။”
ရွီရီ မ်က္လံုးေထာင့္မွ မိႈေခါင္းႏွင့္ေကာင္မေလးကို ဖ်တ္ကနဲျမင္လိုက္ရၿပီး သူ(မ)ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကိုလာေမးေနရသလဲဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္းနားလည္သြားေတာ့သည္။
“ေကာင္းၿပီ။”
တျခားကေလးေတြက ယြီက်ီရီကို သူတို႔နဲ႔အတူကစားဖို႔ လာမေခၚၾကေပမဲ့ သူ(မ)ကေတာ့ လူတိုင္းႏွင့္ကစားရတာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္ကို သူသတိထားမိသည္။
ရွီရီဆီမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီးေနာက္ ယြီက်ီရီက တျခားသူမ်ားႏွင့္ ကစားဖို႔ရန္ ကစားကြင္းသို႔ထြက္သြားၿပီး ရွီရီကေတာ့ စာသင္ခန္းထဲ၌ စာဖတ္ရင္းက်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။
အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ ၾကာၿပီးေနာက္ မိႈေခါင္းေကာင္မေလးႏွင့္ သူ(မ)သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတန္းဆီျပန္လာၿပီး ရီေမာေနၾကတာကို ေတြ့လိုက္ရသည္။ သူ စာသင္ခန္းတံခါးမွတစ္ဆင့္ လူအုပ္ဆီ စူးစိုက္ၾကၫ့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ယြီက်ီရီတစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာက္ေနတာကိုသိလိုက္ရသည္။
“ယြီက်ီရီ ဘယ္မွာလဲ။” ရွီရီ သင္ရိုးစာအုပ္ကို ပစ္ခ်ကာ အေျပးသြားၿပီး ေအာ္လိုက္ေတာ့သည္။
ထိုအခါမွသာ တျခားသူမ်ားက ယြီက်ီရီေပ်ာက္ေနတာကို သေဘာေပါက္သြားၾကေတာ့၏။
“ဟင့္အင္း။ ငါမသိဘူး။” လူအုပ္ထဲမွ တိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အသံတစ္သံထြက္လာၿပီး ရွီရီစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း အမူအယာေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။
ယြီက်ီရီကိုရွာဖို႔ ရွီရီကစားကြင္းဆီ ေျပးသြားခဲ့ေသာ္လည္း သူ(မ)ကထိုေနရာမွာ ရိွမေနေပ။ ထို႔ေနာက္ ရံုးခန္းထဲ အေမာတေကာေျပးသြားခဲ့ခ်ိန္တြင္ သူရွာေနသၫ့္ ကေလးမေလးကေတာ့ ထိုေနရာတြင္ ထိုင္ေနေလသည္။
ကေလးမေလးက ရံုးခန္းထဲရိွ ေအးစက္ေနေသာဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ေနၿပီး သူ(မ)ကိုယ္ေပၚတြင္ ေစာင္ပါးေလးတစ္ထည္ လႊမ္းၿခံဳထားသည္။ သူ(မ)က ထိုေနရာတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာထိုင္ေနကာ ေၾကာက္ရြံ႔စြာ လွၫ့္ပတ္ၾကၫ့္ေနေလ၏။
ရွီရီေလ်ွာက္သြားေတာ့မၫ့္အခ်ိန္တြင္ ဆရာမတားဆီးတာ ခံလိုက္ရသည္။ ဆရာမက ေျပာလာ၏။
“ရွီရီေလး သားအခုသြားလို႔မရေသးဘူး။”
ရွီရီလွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဆရာမက လက္ထဲတြင္ ဆံပင္အေျခာက္ခံစက္ကိုကိုင္ထားၿပီး အဝတ္ေသးေသးေလးမ်ားကို ေလမႈတ္အေျခာက္ခံေနသည္ကို ေတြ့လိုက္ရသည္။ ထိုအရာမ်ားက ယြီက်ီရီ၏ အဝတ္အစားမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
“အဲဒီတစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္တာလဲ။” သူစိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္၏။
ဆရာမက ဆံပင္အေျခာက္ခံစက္အသံေၾကာင့္ ရွီရီစကားကို မၾကားေပ။
သို႔ေပမဲ့ ယြီက်ီရီက ရွီရီအသံကို ၾကားလိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းတံခါးဆီ လွၫ့္ၾကၫ့္လာေတာ့သည္။ ရွီရီကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေစာင္ပါးေလးကိုကိုင္ထားသၫ့္ သူ(မ)လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆန႔္ထုတ္ကာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေခၚလိုက္၏။
“ေကာေကာ”
ထိုတစ္ခဏတြင္ ဆရာမ၏စကားကိုလ်စ္လ်ူရႈလိုက္ကာ ရွီရီ ဆိုဖာဆီသို႔ ေျပးသြားလိုက္သည္။
ဆရာမက သူ(မ)လက္ထဲမွ အေျခာက္ခံစက္ကို ျမန္ျမန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေစာင္ပါးေလးကိုေကာက္ယူကာ ယြီက်ီရီကို သင့္ေတာ္သလို ပတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
“ကေလးေလး ေလ်ွာက္မလႈပ္နဲ႔ေလ။”
ဆရာမအသံက အလြန္ညင္သာေနေသာ္ျငား ယြီက်ီရီကေတာ့ ရွီရီကိုသာ ပိုဂရုစိုက္၏။
ရွီရီက ဆရာမတားဆီးတာခံလိုက္ရၿပီး ယြီက်ီရီမွာ သူ(မ)အစ္ကိုကို မျမင္ရတာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ဝမ္းနည္းလာေတာ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူ(မ)လက္ေတြကို ရွီရီဆီ ဆန႔္ထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“သမီး ေကာေကာကို လိုခ်င္တယ္။”
“ဆရာမ သားနားလည္ပါတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္ နင္ဘာလို႔အဝတ္ေတြ ခြၽတ္ပစ္လိုက္တာလဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က နင့္ကိုေရနဲ႔ေလာင္းလို႔လား။” ရွီရီ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္းေမးလိုက္သည္။
ဆရာမ : ‘ဒီကေလးက အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ထက္ျမက္တာပဲ။’
ထို႔ေနာက္တြင္ ျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားကို ဆရာမက ရွင္းျပခဲ့၏။ ယြီက်ီရီ တူတူပုန္းတိုင္းကစားခ်ိန္တြင္ သူ(မ)က သန႔္စင္ခန္းသို႔သြားခဲ့ၿပီး ဆိုးသြမ္းသၫ့္ကေလးတစ္ေယာက္က ေရႏွင့္ပက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေနရာသို႔ျဖတ္သြားသၫ့္ ဆရာမတစ္ေယာက္က ထိုကိစၥကိုျမင္ခဲ့တာေၾကာင့္ သူ(မ)ကိုရံုးခန္းဆီ ေခၚသြားၿပီး အဝတ္မ်ားကို အေျခာက္ခံေပးေနတာျဖစ္သည္။
ထိုမေတာ္တဆမႈၿပီးေနာက္တြင္ ရွီရီက ယြီက်ီရီကို ေနာက္ထပ္ ထိုကေလးမ်ားႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္းသြားခြင့္မျပဳေတာ့ပဲ သူ(မ)လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ ေခါင္းေလာင္းေသးေသးေလးပါရိွသၫ့္ လက္ေကာက္တစ္ကြင္းပင္ ဝတ္ေပးထားခဲ့သည္။
“ဒီလိုဆိုရင္ နင္ဘယ္သြားသြား ငါရွာေတြ့ႏိုင္လိမ့္မယ္။”
လက္ေမာင္းလႈပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေခါင္းေလာင္းက အသံျမည္လာတာေၾကာင့္ သူ(မ)ဘယ္ေရာက္ေနေန သူရွာေတြ့ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
သို႔ေပမဲ့ ထိုအရာက ဉာဏ္ရိွေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ေပ။ ယြီက်ီရီ လက္လႈပ္ေနသေရြ့ ေခါင္းေလာင္းက အသံျမည္ေနၿပီး ထိုအသံက တျခားသူမ်ားကို အေနွာက္အယွက္ေပးေန၏။ထို႔ေၾကာင့္ ရွီရီ ထိုအရာကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ရေတာ့သည္။
သူေခါင္းေလာင္းကို ျပန္ယူသြားခ်ိန္တြင္ ယြီက်ီရီက ႏႈတ္ခမ္းတြန႔္ကာ သနားစရာေကာင္းေသာအၾကၫ့္ေလးႏွင့္ အနည္းငယ္မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
သူ(မ)မ်က္လံုးမ်ားထဲမွ အၾကၫ့္ကို ရွီရီ တကယ္ခံႏိုင္ရည္မရိွေပ။ ဒါေၾကာင့္ သူအိမ္ျပန္ကာ အေျဖရွာဖို႔ သူ႔မိဘမ်ားကို ေမးရေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ အသံမထြက္သၫ့္ေခါင္းေလာင္းအသစ္ေလးတစ္လံုးကို ဝယ္ခဲ့ၿပီး သူ(မ)ကို ထပ္ဝတ္ေပးလိုက္ရေတာ့၏။
သူတို႔ သံုးတန္းအရြယ္တြင္ ဆရာမက သူတို႔အိပ္မက္ေတြအၾကာင္းေျပာၾကဖို႔ ေျပာခဲ့သည္။
ထိုအရြယ္ကေလးမ်ားက ေမွာ္ဆန္သၫ့္အရာမ်ားကို ယံုၾကည္ၾကၿပီး သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕က Ultrman သို႔မဟုတ္ Superman ျဖစ္ခ်င္သည္ဟု ေျပာခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔အရြယ္ေရာက္လာလ်ွင္ ေက်ာင္းဆရာ သို႔မဟုတ္ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္သည္ဟု ေျပာခဲ့ၾကၿပီး ထိုအခန္းက႑မ်ားမွာ သူတို႔မၾကာခဏ ၾကားဖူးေနၾကပင္ျဖစ္သည္။
သူတို႔အိမ္မက္ေတြအေၾကာင္းေျပာေနၾကခ်ိန္တြင္ လူတိုင္းက ရီေမာၿပံဳးရႊင္ေနၾကၿပီး ရွီရီကလည္း တျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ရီေမာေနေပမဲ့ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာမက ယြီက်ီရီကို ေမးတဲ့အခါ သူ(မ)ဘယ္လိုျပန္ေျဖမလဲ သူစိတ္ကူးၾကၫ့္မိ၏။
‘အၾကာႀကီးေနလို႔ အရြယ္ေရာက္လာရင္ သြားေတာင္းစားမယ္’
ထိုအရြယ္ တျခားမိန္းကေလးမ်ားက နတ္သမီးပံုျပင္မ်ားထဲမွ မင္းသမီးေလးမ်ားျဖစ္ဖို႔ ေတြးၾကလိမ့္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔မိသားစုထဲက ထိုကေလးမေလးကေတာ့ ကြဲျပားတဲ့ဦးေနွာက္ပတ္လမ္းေတြရိွေနၿပီး အစာေတာင္းစားခ်င္ေနေလာက္၏။
ယြီက်ီရီ၏ ထိုင္ခံုေဖာ္က သူ(မ)ကိုအလယ္လူေလ်ွာက္လမ္းထဲမွာ ေမးလိုက္တာကို ရွီရီၾကားလိုက္ရသည္။
“က်ီရီ နင့္အိပ္မက္က ဘာလို႔ေရးလိုက္တာလဲ။”
ရွီရီအသာရယ္လိုက္ရင္း က်ီရီအစားေျဖေပးဖို႔ အေျပးသြားလိုက္ေတာ့၏။
“သူ(မ)က အစာေတာင္းစားခ်င္တာတဲ့ေလ။”
ရွီရီစကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ ယြီက်ီရီရဲ့မ်က္ႏွာက နီရဲလာေတာ့သည္။
“မဟုတ္ဘူး။”
ရွီရီက သူ(မ)ကိုအလႊတ္မေပးပဲ
“နင္ မင္းသမီးေလးျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ေကာင္းသားပဲ။”
သို႔ေပမဲ့ ယြီက်ီရီက ေခါင္းခါလိုက္ကာ ေျပာလိုက္၏။
“က်ီရီက မင္းသမီးေလး မဟုတ္ဘူး။”
“ဟမ္။ ဘာလို႔မဟုတ္ရမွာလဲ။”
“မင္းသမီးေလးက ရဲတိုက္ႀကီးထဲမွာ ေနရတာ။”
ရွီရီက သူ(မ)ရဲ့ပန္းသီးေလးလို ပါးစုန႔္ေလးေတြကို ဆြဲၫွစ္လိုက္ၿပီး
“နင္ မင္းသမီးေလးျဖစ္ခ်င္တာဆိုရင္ ငါနင့္ကို ရဲတိုက္ႀကီးတစ္ခုေဆာက္ေပးမွာေပါ့။”
“တင္းေတာင္”
ေခါင္းေလာင္းျမည္သြားသည္ႏွင့္ အတန္း ၆ မွ ေက်ာင္းသားမ်ား နားခ်ိန္မရိွေတာ့ေပ။ ဆရာမက “အတန္းၿပီးၿပီ”ဟု ေအာ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အားလံုးနီးပါးက ေလွကားမ်ားဆီ အေျပးအလႊားသြားၾကေတာ့၏။
အတန္း ၆ စာသင္ခန္းက ေလးထပ္မွာျဖစ္သည္။ ေခါင္းေလာင္းျမည္ၿပီးေနာက္ ရွီရီက မ်က္စိတမိွတ္အတြင္း ေပ်ာက္သြားၿပီး ယြီက်ီရီကေတာ့ သူ(မ)လက္ထဲမွာ ပန္းေရာင္ေန့လည္စာဘူးေလးကိုကိုင္ရင္း လူတိုင္းထြက္သြားတာကို ေစာင့္ၿပီးမွ မုန႔္ဆိုင္ထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထြက္သြားခဲ့သည္။
မုန႔္ဆိုင္ထဲတြင္ ထင္ရွားသၫ့္အသြင္အျပင္ႏွင့္ ထိုင္ေနသၫ့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရိွသည္။ သူကေတာ့ ၁၁ႏွစ္အရြယ္ ရွီရီျဖစ္၏။ သူကအျဖဴႏွင့္အျပာဂ်ာကင္အက်ႌကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး စားပြဲေပၚမွ ေန့လည္စာဘူးကို အသာေခါက္ေနေလသည္။
သိပ္မၾကာလိုက္ပဲ ၾကက္ေတာင္စည္းႏွစ္ဖက္စည္းထားသၫ့္ ေကာင္မေလးက ပန္းေရာင္ထမင္းဘူးေလးကို ကိုင္ထားရင္း ရွီရီမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေကာင္မေလးကို ျမင္ၿပီးေနာက္မွ ရွီရီက သူ႔ရဲ့ေန့လည္စာဘူးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့၏။
ယြီက်ီရီ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အရသာအျပၫ့္ႏွင့္ ၾကက္အစပ္ကိုၾကၫ့္ရင္း တံေတြးၿမိဳခ်လိုက္သည္။
“စားခ်င္လား။” ရွီရီ သေဘာေပါက္စြာ ေမးလိုက္သည္။
ယြီက်ီရီက ပါးကိုေဖာင္းကာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ရွီရီ : “ယူလိုက္။”
ကေလးမေလးက ရွီရီ ထမင္းဘူးထဲက ၾကက္သားအစပ္တစ္တံုးကို သနားစရာေကာင္းသည့္ပံုစံေလးႏွင့္ ႏိႈက္ယူလိုက္ၿပီး ပါးစပ္ဟကာ တစ္ကိုက္ကိုက္လိုက္သည္။
“အူး စပ္လိုက္တာ။”
‘ဟမ့္ ငါ့စားစရာေတြကို ဝင္ႏိႈက္ဖို႔ ဘယ္သူကေျပာလို႔လဲ’ ရွီရီက ယြီက်ီရီကိုၾကည့္ကာ ရီေမာရင္း ေတြးလိုက္၏။
“ေရမေသာက္နဲ႔။”
ထို႔ေနာက္ ရွီရီ ယြီက်ီရီကိုတစ္ခ်က္ၾကၫ့္လိုက္ၿပီး ၾကက္သားအစပ္ကို တမင္ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး သူ(မ)ေရ႔ွမွာပင္ ပါးစပ္ထဲထၫ့္လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအရာက တကယ္ကိုစပ္ၿပဲေနတာျဖစ္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္လည္း ပူစပ္သြားရ၏။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာ့ ရွီရီတစ္ေယာက္ ေဈးဝယ္ထြက္ရန္ နဉ္စုယာ၏အတင္းအက်ပ္ဆြဲေခၚသြားတာကို ခံလိုက္ရေတာ့သည္။
“သားေလး မၾကာေသးခင္က သားထြားလာၿပီလို႔ မားထင္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္အစားအသစ္ေတြလည္း ဝယ္ရဦးမယ္ေလ။”
နဉ္စုယာက သူ(မ)သားကိုေခၚၿပီး ကုန္တိုက္တစ္ေလ်ွာက္ပတ္သြားကာ အဝတ္အစားအသစ္ႏွစ္စံုဝယ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တျခားပစၥည္းမ်ားဝယ္ရန္ သူ႔ကို စူပါမားကတ္သို႔ ေခၚသြားျပန္၏။ ရွီရီ ေရ႔ွေနာက္ပတ္ၾကၫ့္ေနခဲ့ခ်ိန္တြင္ ေရခြက္ေလးတစ္ခုက သူ႔အၾကၫ့္ကို ဖမ္းစားသြားေတာ့သည္။ အဲ့ဒီေရခြက္ေလးက ထူးျခားသည့္ဒီဇိုင္းပံုစံႏွင့္ ထိပ္နားေလးတြင္ ငန္းေလးတစ္ေကာင္ပင္ ပါေသး၏။ ရွီရီ လက္ဆန႔္ကာ ပန္းေရာင္ႏွင့္ အျပာေရာင္ ခြက္ႏွစ္လံုးကိုယူလိုက္သည္။
“မား သားဒီေရခြက္ေတြ ဝယ္ခ်င္တယ္၊ရလား။”
“အိမ္မွာ တစ္ခုရိွတယ္မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာလို႔ အမ်ားႀကီးဝယ္ခ်င္ေနတာလဲ။”
“လွလို႔ေလ။”
“ဟုတ္ပါၿပီ။” ‘ငါ့သားမွာ ဒီလိုမိန္းကေလးဆန္တဲ့ႏွလံုးသားေလးရိွမွန္း မသိခဲ့ဘူး’ နဉ္စုယာကေတာ့ သူ(မ)သားက ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ဟု ခံစားမိသည္။
တနလၤာေန့မွာေတာ့ ပန္းေရာင္ေရခြက္အသစ္ေလးက ယြီက်ီရီခံုေပၚ ေရာက္ရိွလာ၏။ ထိုခြက္ကေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းတာေၾကာင့္ သူ(မ)က လက္ထဲက မခ်ေတာ့ေပ။ ယြီက်ီရီက အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၿပီး ရွီရီကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုတာေၾကာင့္ ခြက္ေလးကို အတန္းေနာက္ဖက္ဆီ ယူသြားေတာ့သည္။
“ရပါတယ္။” ဖန္ခြက္ကို ၫႊန္ျပရင္းႏွင့္ ရွီရီေျပာလိုက္၏။
“ငါနင့္အတြက္ မနက္၊ေန့ခင္းနဲ႔ေန့လယ္မွာ ေရတစ္ခြက္ခပ္ေပးမယ္။ ၿပီးေတာ့ နင္ကုန္ေအာင္ေသာက္ရမယ္ေနာ္။”
ကေလးမေလး၏မ်က္ႏွာေပၚက ေတာက္ပေသာအၿပံဳးက ခ်က္ခ်င္းေအးခဲသြားကာ
“ေကာေကာ ငါမေသာက္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။”
“ဘာလို႔ မေသာက္ႏိုင္တာလဲ။”
“…” ကေလးမေလးက ဘဲငန္းခြက္ေလးကိုကိုင္ၿပီး သူ(မ)ထိုင္ခံုဆီ ျပန္ေျပးသြားေတာ့သည္။
သူ(မ)က အခ်ိန္ႏွင့္အမ်ွ ေခါင္းလွၫ့္ၿပီး ရွီရီကိုၾကၫ့္ေနကာ ရွီရီစာေရးေနခ်ိန္မွာေတာ့ ခြက္ကို တိတ္တိတ္ေလးဖြင့္လိုက္ကာ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ အျပင္သို႔ ေရေတြသြန္ခ်ပစ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ထိုစဥ္ သူ(မ)ထိုင္ခံုေဖာ္က ရုတ္တရက္ေမးလိုက္၏။
“က်ီရီ နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ။”
သူ(မ)ထိုင္ခံုေဖာ္၏အသံက ရွီရီအာရံုကို ဖမ္းစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္ေနကာ ယြီက်ီရီတစ္ေယာက္ ရွီရီဆီမွာ မိသြားေတာ့သည္။
အတန္းပိုင္ဆရာမက အခ်ိန္ဇယားအတိုင္းႀကိဳၿပီး စာသင္ခန္းဆီ ေလ်ွာက္လာခ်ိန္တြင္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ရွီရီက ပန္းေရာင္ခြက္ေလးကိုကိုင္ထားၿပီး ယြီက်ီရီကို ကိုယ္တိုင္ေရတိုက္ေနသည္ကို ေတြ့လိုက္ရေတာ့သည္။ ကေလးမေလးမ်က္ႏွာက နီရဲေနၿပီး ရွက္ေသြးျဖန္းေနေလ၏။
“ရွီရီ သားဘာလုပ္ေနတာလဲ။” ဒီလိုအသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ puppy love ေတြရိွေနတယ္ေပါ့။” ဆရာမက စိတ္တိုစြာေျပာလိုက္သည္။
[ T/N - puppy love ဆိုတာက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ရည္းစားထားတာကိုေျပာတာပါ။ ]
အတန္းၿပီးေနာက္တြင္ ဆရာမက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရံုးခန္းသို႔ေခၚသြားေတာ့သည္။
အတန္းေခါင္းေဆာင္အေနႏွင့္ ရွီရီက ရံုးခန္းသြားရျခင္းကို ရင္းႏွီးေနၿပီးသားျဖစ္ကာ ဘာဆက္ျဖစ္လာႏိုင္သလဲဆိုတာ သိရိွၿပီးျဖစ္သည္။
“ဆရာမ က်ီရီနဲ႔သားက ႀကိဳက္ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာမ မယံုဘူးဆိုရင္ ဒီအေျခအေနကို သားတို႔အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ သီးသန႔္စစ္ေဆးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သားမိဘေတြကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ကူညီေပးရမလား။”
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးထံတြင္ နဂိုကတည္းက ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာရိွေနျခင္းျဖစ္သည္။
*****
Aurora Novel Translation Team