Quinty McSwift
Alle wc papier is om het huis heen gegooid. Het ziet eruit als een spookhuis en grijnzend sta ik met mijn armen over elkaar ernaar te kijken. 'We zijn klaar weirdo's.' Zeg ik. Iedereen komt naar mij en Sam toe.
Net als we willen vertrekken gaat de voordeur open. Skylar komt naar buiten met twee van haar aanhangsters. Met open mond staart ze naar haar tuin. Het is helemaal donker waardoor ze ons niet ziet. Glimlachend lopen we snel weg, ik nog steeds in mijn rolstoel en zijn we op weg naar huis.
-
We zijn 4 dagen verder. 2 weken geleden kreeg ik te horen dat ik nog een maand in een rolstoel moest. Vandaag heb ik een check-up in het ziekenhuis. Ik ga er met mijn moeder samen heen. Sam wilde ook mee maar dat wilde ik niet.
'Lieverd kom we moeten gaan.' Zegt mijn moeder. 'Mam kan je me helpen.' Vraag ik. Ze komt naar me toe en rolt me naar de voordeur. Het is weer een heel gedoe met instappen maar na 5 minuten zit ik in de auto op weg naar het ziekenhuis.
'Weet je, je hebt echt geluk gehad he Quin.' Zegt mijn moeder ineens. Vragend kijk ik haar aan. 'Je had dood kunnen zijn.' Zegt ze, een traan rolt uit haar oog. 'Och mam, niet huilen, je weet dat ik daar slecht tegenkan.' Antwoord ik. 'Ik ben er nog.' Zeg ik dan zachtjes terwijl ik haar hand vastpak.
Even later komen we bij het ziekenhuis aan. We rollen naar binnen naar de balie en glimlachend zit de baliemedewerkster aan de balie. 'Hee, daar is mijn favoriete patient.' Zegt ze glimlachend. Lachend kijk ik haar aan. 'Ik kom voor een check-up.' Zeg ik. Ze knikt. '43ste verdieping, dokter Brown zal je ophalen.' Zegt ze. Ik glimlach en mijn moeder rolt me naar de wachtkamer.
Ongeveer naar 5 minuten komt dokter Brown aangelopen met een klapper in zijn ene hand en zijn koffie in zijn andere hand. 'Dokter Brown.' Zegt hij als hij aankomt. 'Mevrouw McSwift.' Zegt mijn moeder. 'Daar is Quin toch weer.' Zegt hij. Ik lach een beetje. 'Je bent nog niet van me af.' Hij lacht en gebaart dat we naar de lift kunnen komen.
Eenmaal aangekomen bij zijn kantoor gaat hij zitten. 'Zo, ga daar maar zitten.' Zegt hij. We gaan zitten en hij opent zijn klapper. 'We gaan vandaag 2 testen bij je doen, zodat we kunnen kijken hoe het met je botbreuk gaat.' Zegt hij. Ik knik. 'Loop maar met me mee.' Zegt hij. Ik kijk hem raar aan. 'Oh ja, sorry.' Zegt hij. Ik lach en rol mezelf mee naar een kamer ernaast.
-
De testen zijn net klaar en wachtend vol in spanning zit ik samen met mijn moeder in de wachtkamer. Vol hoop kijkt ze me aan. 'Ik hoop dat het niks ergs is.' Zegt hij. Ik probeer het niet te laten merken maar ik ben best zenuwachtig.
Dokter Brown komt met een grote glimlach aangelopen. Mijn moeder staat op en gaat snel weer zitten. 'Mam, doe rustig, hier wordt ik alleen maar gestresst van.' Zeg ik. Ze knikt maar er hangt een slechte sfeer, alsof er slecht nieuws gaat komen. Dokter Brown staat inmiddels bij ons. 'Kom maar mee.' Zegt hij. Mijn moeder staat op en rolt me mee naar zijn kantoor.
'We hebben de testen uitgevoerd.' Begint hij als we zitten, of nou ja, ik nog steeds in mijn rolstoel. 'We hebben heel erg goed nieuws.' Zegt hij. Vol hoop kijk ik mijn moeder aan. 'Het gaat erg goed, je bent echt een vechter Quin, dit is ongelofelijk. We denken dat je klaar bent om al met krukken te gaan lopen.' Zegt hij. Met ogen wijd open kijk ik vol ongeloof Dokter Brown aan.
'Serieus?!' Roep ik half. Glimlachend knikt hij. 'Maar eerst moet je natuurlijk hier oefenen. Daar hebben we 2 afspraken voor, en dan zal je uiteindelijk alleen kunnen lopen op krukken. Overmorgen en de dag erna zijn die afspraken. Als dat met jullie uitkomt natuurlijk, en dan kan je het snelst met krukken lopen.' Zegt hij. Ik kijk mijn moeder aan en ze knikt. 'Natuurlijk. Hoe sneller Quin op krukken kan lopen, hoe minder chagrijnig ze thuis is.' Zegt ze lachend. Ik kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'En bedankt mam.' Zeg ik. Iedereen begint te lachen.
Mijn dag kan niet meer stuk.
***
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk?
lots of love