Episode 20 : អារហាម.!
ការប្រកួតត្រូវបានចាប់ផ្តើមបន្ទាប់សិស្សមកជុំគ្នាអស់ សិស្សដែលមិនប្រកួតនាំគ្នាឡើងទៅអង្គុយលើកៅអីសាលខាងលើដោយទុកតែក្រុមប្រកួតប្រកួតចំនួន2ក្រុមប៉ុណ្ណោះ ក្នុងមួុយក្រុមមានគ្នា12អ្នក។
« អាជុង.! »Jiminបន្ទាប់ពីឈរស្ងៀមបានមួយសន្ទុះនាយស្រាប់តែស្ទុះទៅកេះជុងហ្គុកក្រោយនឹកឃើញថាជុងហ្គុកមិនមែនជាជុងហ្គុកពីមុនទេ នៅពេលដែលបានភ្នាល់គ្នាជាមួយYoongiនោះនាយភ្លេចគិត។
« ហឹម? »Jungkookងាកមុខឆ្វាច់មករកមិត្តដែលកំពុងតែឈរកេះគេពីខាងក្រោយ ខណៈពេលដែលការប្រកួតជិតចាប់ផ្តើមទៅហើយ។
« ឯងចេះលេងបាល់បោះទេ? »Jiminសួរទាំងទឹកមុខភ័យព្រោះខ្លាចចាញ់ដោយសារតែជុងហ្គុក។ ក្រុមរបស់គេមាន12អ្នកប៉ុន្តែអ្នកពូកែលេងមានតែពីរអ្នកគេប៉ុណ្ណោះ បើជុងហ្គុកមិនចេះលេងទេក្រុមគេច្បាស់ជាចប់មិនខានព្រោះមិនអាចទប់ទល់ក្រុមរបស់ថេយ៉ុងបានឡើយ។
« ចាំតែមើលទៅ »Jungkookនិយាយដោយទំនុកចិត្តទើបជីមីនព្រមឈរស្ងៀមវិញ ជុងហ្គុកងាកទៅមើលក្រុមដែរនៅទល់មុខក៏ឃើញថេយ៉ុងកំពុងតែឈរទាំងយោងខ្លួនមិនចង់រួច មុខមាត់ឡើងស្លេកទើបនាយកើតចិត្តបារម្ភឡើងមក។
ការប្រកួតចាប់ផ្តើមជីមីនចាប់បាល់បោះទៅអោយក្រុមរបស់គេ ការដណ្តើមបាល់យ៉ាងស្វះស្វែងក៏ចាប់ផ្តើមមានឡើង បាល់លោតចុះលោតឡើងក៏បានទៅដល់ដៃរបស់ជុងហ្គុក នាយក្រាស់ទះបាល់អោយលោតរួចក៏បណ្តើរទៅរកសំណាញ់ក្រុមអគារAហើយក៏លើកដៃបោះបាល់ចូលសំណាញ់ផ្លុក Fanស្រីៗរបស់ជុងហ្គុកក៏នាំគ្នាស្រែកហូរ។
« ក្រុមអគារBបានមួយពិន្ទុះ »
ការដណ្តើមបាល់ដ៏ស្វះស្វែងក៏ចាប់ផ្តើមម្តងទៀតលើកនេះបាល់នៅក្នុងដៃរបស់ថេយ៉ុង ថេយ៉ុងទះបាល់រត់ទៅរកសំណាញ់របស់ក្រុមBខណៈពេលនោះជុងហ្គុកសម្រាប់តែរត់មកស្ទាក់ពីមុខចង់ដណ្តើមបាល់ ប៉ុន្តែនាយមិនបានចាប់អារម្មណ៍ឡើយថាថេយ៉ុងជាអ្នកបណ្តើរបាល់ បន្ទាប់ពីបានឃើញម្នាក់នោះជាថេយ៉ុងហើយជុងហ្គុកស្រាប់តែឈរស្ងៀមទៅវិញ ថេយ៉ុងញញឹមបន្តិចរួចក៏បោះបាល់ទៅអោយYoongiបន្ទាប់មកyoongiក៏បោះទៅអោយBogumបន្តព្រោះនាយត្រូវក្រុមBចាំស្ទាក់ជាប់បន្ទាប់មកBogumក៏បានបោះវាចូលសំណាញ់របស់ក្រុមBបានសម្រេច។
ការប្រកួតក៏ប្រព្រឹត្តទៅអស់រយៈពេលកន្លះម៉ោងហើយក៏ដល់ពេលដែលត្រូវសម្រាក5នាទីដងសង្ហើមសិន ក្រុមរបស់ជុងហ្គុកចាញ់គេដល់ទៅ3ពិន្ទុះឯណ្ណោះព្រោះជុងហ្គុកអោយតែឃើញថេយ៉ុងដឹងតែនាយឈរស្ងៀមរហូត ពេលខ្លះក៏ធ្វើជាបោះមិនចូលទៀតទើបចាញ់គេច្រើនគ្រាប់បែបនេះ។
« អោយមានអារម្មណ៍ក្នុងខ្លួនបន្តិចទៅ.! នេះពួកយើងចាញ់គេច្រើនគ្រាប់ណាស់ដឹងទេ? »Jiminនិយាយទាំងសម្លេងរាងតឹងបន្តិចព្រោះតឹងចិត្តទ្រាំមើលមិត្តធ្វើចរឹកស្មឿកៗបែបនេះមិនបាន ក្តារដំបូងទឹកដៃជុងហ្គុកពិតៗប៉ុន្តែក្រោយៗមកទៅជាបោះបាល់លើកដៃមិនចង់រួចទៅវិញ។
« អោយគេឈ្នះទៅ »Jungkookនិយាយហីៗធ្វើអោយជីមីនក្តៅស្ទើរតែហក់ទៅទះអាមិត្តម្នាក់នេះអោយស្វាងទៅហើយ។
« ឆ្កួតទេឬ? រាល់ខែយើងជាប់ដោយសារតែការលេងបាល់បោះនេះឯង បើគ្មានពិន្ទុះបាល់បោះយើងធ្វើម្តេចនឹងជាប់ហាស៎? »Jiminស្រែកច្រឡោតដាក់ជុងហ្គុកដែលកំពុងតែអង្គុយផឹកទឹកធ្វើមិនដឹងមិនឮ។
« កុំភ័យ.! ខែនេះចាំយើងជួយឯងយកនិទេសA »Jungkookលើកដៃគោះស្មាជីមីនតិចៗបន្ទាប់ពីឃើញមិត្តធ្វើមុខរកយំយ៉ាងមិចមិនដឹង។
« តែយើង.. »Jiminពេបមាត់ក្នុងចិត្តគិតរឿងរបស់Crushអោយច្រើនជាងរឿងនិទេស។
« បានហើយ.! ដល់ពេលប្រកួតទៀតហើយតោះ »Jungkookថាហើយក៏អូសដៃជីមីនទៅប្រកួតបន្ត ការប្រកួតក៏ចាប់ផ្តើមម្តងទៀតរហូតដល់បញ្ចប់ហើយក៏ដល់ពេលដែលត្រូវចេញទៅផ្ទះផងដែរ សរុបពិន្ទុះមកក្រុមរបស់ជុងហ្គុករកបានតែ3ពិន្ទុះប៉ុណ្ណោះចំណែកក្រុមថេយ៉ុងរកបានទៅដល់8ពិន្ទុះឯណ្ណោះដែលជាហេតុធ្វើអោយស្រីៗដែលគាំទ្រជុងហ្គុកនាំគ្នាខកចិត្តមិនស្ទើរទេ។
សិស្សគ្រប់គ្នានាំគ្នាចេញពីទីលានអស់គ្មានដល់នៅសល់តែជុងហ្គុកតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលនៅឈរបោះបាល់តែម្នាក់ឯង។
« ជាអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តឡើងភព ជាអ្នកបើកយានទាំងមូលរឿងអ្វីគ្រាន់តែរឿងបោះបាល់ប៉ុណ្ណឹងយើងមិនចេះនោះ? »Jungkookនិយាយខណៈពេលដែលដៃបោះបាល់ចូលសំណាញ់ផ្លុកៗគ្មានខុសសម្បីមួយដង នាយបោះតែម្នាក់ឯងសុខៗស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថាមានអ្នកឈរនៅពីខាងក្រោយទើបនាយរហ័សងាកមើលយ៉ាងលឿនទើបដឹងថាជាសំណព្វចិត្តសោះ។
« ថេយ៍? »Jungkookបន្លឺសម្លេងយ៉ាងស្រទន់ហៅនាយតូចស្រាលៗយ៉ាងផ្អែមល្ហែម។
« អរគុណដែលបានបន្ធូរដៃអោយ.! លាសិនហើយណា ស្អែកជួបគ្នា »Taehyungនិយាយទាំងញញឹមអឹមអៀនរួចក៏រត់ចេញទៅវិញបាត់ព្រោះប្រញាប់ទៅរកអ្នកបើកឡានខ្លាចគាត់ទៅចោល។
« ហឹស.! »Jungkookឈរញញឹមមើលផែរខ្នងរាងតូចរត់ចេញទៅដូចជាកូនក្មេង3ឆ្នាំ។
ងាកមកមើលJiminវិញនាយស្ពាយកាតាបដើរបម្រុងនឹងចេញក្រៅសាលាទាំងមុខឡើងស្អុយដូចប្រហុកជាន់🤣 ស្របពេលនោះYoongiស្រាប់តែរត់មកចាប់ដៃរបស់គេ។
« មានការអ្វីឬ? »Jiminសួរទាំងទឹកមុខឡេឡឺមិនយល់ពីកាយវិការរបស់Yoongi។
« នេះយើងអោយ »Yoongiហុចប្រអប់កាដូធំបួនជ្រុងមួុយទៅអោយនាយតូច ខណៈពេលដែលទឹកមុខរបស់នាយញញឹមជាប់ជានិច្ច។
« អោយខ្ញុំ? »Jiminទទួលហើយទើបសួរតាមក្រោយព្រោះខ្លាចYoongiប្តូរចិត្តវិញ។
« អឹម.! យើងចង់អោយឯង..យើងគិតថាក្រុមរបស់ឯងឈ្នះទើបយើងលេងភ្នាល់បែបនោះដើម្បីបានអោយឯងប៉ុន្តែមិនដឹកស្មានថាក្រុមយើងឈ្នះសោះ.! ដូចច្នេះយើងក៏យកវាមកអោយឯងដដែល »Yoongiប្រាប់ទៅកាន់នាយតូចដែលកំពុងតែក្រញុកកាដូលេងតិចៗឮសូរខ្លុកៗ។ ( គ្រាប់បែក🌚 )
« អរគុណច្រើនណា៎ »Jiminញញឹមក្បួចមាត់ព្រោះសប្បាយចិត្តនៅពេលដែលបានYoongiធ្វើល្អដាក់។
« យើងទៅហើយ.! សំណាងល្អ.! »Yoongiអង្អែលក្បាលជីមីនបន្តិចរួចក៏ដើរចេញទៅបាត់ ចំណែកជីមីនក៏ញញឹមអោបកាដូដើរចេញទៅដូចគ្នា។
Skip✨
Taehyungចូលមកដល់ខាងក្នុងផ្ទះក៏ឃើញអ្នកជាឪពុកនឹងម្តាយកំពុងតែអង្គុយចាំខ្លួនលើសាឡុង ថេយ៉ុងលេបទឹកមាត់ស្អិតបំពង់កមុខនឹងចូលទៅរកពួកគាត់។
« មកហើយឬ? យើងមានរឿងចង់និយាយជាមួយឯង..អង្គុយចុះទៅ »លោកគីមនិយាយទាំងមុខមាំបញ្ជាអោយកូនអង្គុយចុះដាច់ខាត។
« លោកប៉ាមានការអ្វីជាមួយខ្ញុំ? »Taehyungសួរគាត់ទាំងសម្លេងខ្សោយៗ នៅផ្ទះបីបួនថ្ងៃនេះថេយ៉ុងដេកឈឺមិននិយាយរកអ្នកណាទាំងអស់ ទឹកមុខក៏ស្លេកៗមករហូតដល់ឥឡូវ។
« ឯងដេកជាមួយអ្នក? »លោកគីមចាក់មួយសំណួរធ្វើអោយរាងតូចរឹងអណ្តាតតបលែងចេញតែម្តង។ តាមការពិតលោកគីមបានមកមើលថេយ៉ុងបន្ទាប់ពីយកថេយ៉ុងចេញពីមន្ទីពេទ្យរួច គ្រូពេទ្យបានប្រាប់ជំនិតរបស់គាត់ថាដោយសារតែពួកគេធ្វើរឿងលើគ្រែលើសកំរិតនិងថេយ៉ុងហូរឈាមច្រើនផងទើបបណ្តាលអោយបែបនេះ លោកគីមគុំសួរថេយ៉ុងយូរមកហើយប៉ុន្តែដោយសារឃើញគេនៅឈឺទើបគាត់មិនទាន់សួរ។
« ខ្ញុំ... »Taehyungឆ្លើយបានតែមួយម៉ាត់ហើយក៏និយាយលែងចេញ ស្របពេលនោះលោកគិមស្រាប់តែស្ទុះមកសម្លុតគេតែម្តង ចំណែកអ្នកស្រីគីមបានត្រឹមសម្លឹងមើលកូនដោយស្ងៀមស្ងាត់គាត់ក៏ចង់ដឹងដូចគ្នាថាកូនគាត់គេងជាមួយអ្នកណា។
« ឮយើងសួរទេថាឯងដេកជាមួយអ្នកណាអាថេយ៍ »
« ខ្ញុំធំហើយ.! លោកប៉ាមិនបាច់ចង់ដឹងរឿងរបស់ខ្ញុំច្រើនពេកនោះទេ »Taehyungសុខចិត្តនិយាយចាក់ប្រធានជាមួយលោកគីមព្រោះមិនចង់ប្រាប់ថាជានរណា។
« ធំអញ្ចឹងឬ? អាថេយ៍ឯងកុំគិតអោយសោះថាឯងធំហើយយើងមិនហ៊ានវាយឯង »លោកគីមខឹងរហូតញ័រដៃ គាត់ដើរទៅចាប់កាន់ផ្តៅសម្តៅមករករាងតូចជាកូនទាំងទឹកមុខមាំ។
« បង.! កុំធ្វើបាបកូនអីគេមិនសូវស្រួលខ្លួនទេ »អ្នកស្រីគីមលើកសំណើរការពារកូនប្រុសពីឪពុកចិត្តដាច់ ចំណែកថេយ៉ុងបានត្រឹមអង្គុយស្ងៀមសម្លឹងទៅកាន់ឪពុកទាំងភ័យខ្លាច។
« អូនកុំឃាត់បងអី.! បងនឹងប្រដៅគេអោយដឹងម្តង »លោកគីមថាហើយក៏កាន់ផ្តៅវាត់ទៅលើដើមដៃនិងខ្នងរបស់ថេយ៉ុងមួយទំហឹងៗ ឮសូរឆ្វាច់ៗរហូតដល់ថេយ៉ុងបែកឈាមស្រែកយំស្ទើរតែប្រកាច់តែម្តង។
« អ្ហាយ~ ហិកៗ...លោកប៉ាខ្ញុំឈឺ...អឹក »Taehyung អោបខ្លួនស្រែកយំអង្វរឪពុក នាយស្រែកសឹងតែលែងឮសម្លេងព្រោះវាឈឺក្រហាយខ្លាំងពេក ទឹកភ្នែកកូនប្រុសហូរស្រក់កាត់ថ្ពាល់ទាំងញ័រខ្លួនទទ្រើតព្រោះមិនសូវស្រួលខ្លួនស្រាប់។
« ឯងដេកជាមួយ..អារហាមនោះមែនទេ? ឆ្លើយមកអាថេយ៍ »លោកគីមស្រែកសួរសម្តៅទៅលើJungkookចំៗ។
TO BE CONTINUED
✨Thank for support✨
@Ju Xiu-ជូស៊ី