Episode 12 : បញ្ឃឺ.!
Jungkookងាកទៅមើលទ្វាបន្តិចដើម្បីអោយកាន់តែជឿជាក់ថារាងតូចចេញទៅផុតទើបនាយងើបអង្គុយតាមក្រោយ។
« បងពិតជាមិនយល់ថាហេតុអ្វីបានជាអូនធ្វើបែបនឹងដាក់បង? មានរឿងអ្វី ខឹងរឿងអ្វីនិយាយគ្នាមិនកើតទេឬ? បើអស់ចិត្តគ្រាន់តែប្រាប់មួយម៉ាត់ក៏បងមិនខឹងដែរ.! តែទង្វើររបស់អូនធ្វើចេញមកនេះ វាធ្វើអោយទ្រូងបងគ្រាំស្ទើរស្លាប់ហើយដឹងទេ? »Jungkook លើកដៃជូតថ្ងាស់កន្លែងដែលត្រូវរាងតូចថើបអម្បាញមិញខ្លាំង ភ្នែកកាន់តែក្រហមចំណែកទឹកភ្នែកក៏កាន់តែស្រក់ គេអស់សង្ឃឹមខ្លាំងណាស់ចំពោះទង្វើររបស់រាងតូច មកសុំទោសមកថើបធ្វើអ្វី? ក្រែងថាមិនស្គាល់គ្នាមិនអញ្ចឹង?
« បើបងធ្វើអោយអូនសារភាពមិនបានទេ.! កុំហៅបងថាយ៉ុនហូអោយសោះ »Jungkookនិយាយទាំងទឹកមុខស្មើរ ដៃក្រាស់លើកទៅជូតទឹកភ្នែកចេញពីរង្វង់ភ្នែករបស់ខ្លួនស្រាលៗមុននឹងលើកដៃទាញខ្សែរសារ៉ូមផ្តាច់ចេញពីដៃរួចក៏ចាកចេញពីមន្ទីពេទ្យដោយគ្មានផ្តល់ដំណឹងអោយអ្នកណាទាំងអស់។
Skip✨
ងាកមកមើលJiminឯនេះវិញ នាយកំពុងតែដើរត្រឡប់ទៅមន្ទីពេទ្យវិញជាមួយនឹងយ៉ុនហ្គីប៉ុន្តែក៏បានជួបជាមួយនឹងថេយ៉ុងនៅខាងមុខមន្ទីពេទ្យព្រោះនាយកំពុងឈរចាំឡានភូមិគ្រិះគីមមកយក។
« ថេយ៍? ឯងគិតចង់ទៅវិញហើយឬ? »Yoongiសួរទៅកាន់ថេយ៉ុងទាំងជ្រួញចញ្ចើម ខំទុកអោយនៅតែពីរអ្នកជុងហ្គុកពិននឹងហើយនៅរត់ចោលជុងហ្គុកបានទៀត បើបែបនេះជុងហ្គុកបានអ្នកណាមើល?
« ឯងនៅខាងក្រៅ? អញ្ចឹងមានន័យថាពេលនេះជុងហ្គុកនៅម្នាក់ឯង? ទុកចិត្តមិនបានទេត្រូវតែប្រញាប់ទៅមើលទើបបាន.! »Jiminរាងស្លន់បន្តិចមុននឹងប្រញាប់រត់ទៅខាងក្នុងចំណែកយ៉ុនហ្គីនឹងថេយ៉ុងក្រោយឃើញជីមីនស្លន់បែបនេះពួកគេក៏រត់ទៅតាមមើល។
បន្ទាប់ពីមកដល់បន្ទប់វិញគ្រប់យ៉ាងក៏បានបង្ហាញអោយឃើញបន្ទប់ទទេរស្អាត គ្មានមនុស្សនៅខាងក្នុងឡើយ ឃើញតែឈាមស្រក់តក់ៗនៅលើឥដ្ឋការ៉ូប៉ុណ្ណោះ ដោយសារជុងហ្គុកទាញផ្តាច់ខ្សែរសារ៉ូនៅលើដៃទើបបណ្តាលអោយមានឈាម។
« ឯណាមិត្តរបស់ខ្ញុំ? គីម ថេយ៉ុង »Jiminច្រឡោតមកទាញកអាវរបស់រាងតូចទាំងកម្រោល រីឯថេយ៉ុងក៏ភាំងមិនស្ទើរដែរ។
« មុនខ្ញុំចេញមក គេនៅគេងលើគ្រែនេះទេតើ »Taehyungចង្អុលទៅគ្រែពេទ្យទាំងញ័រដៃ កែវភ្នែកឡេឡឺមិនដឹងខ្យល់អ្វីរបស់គេបង្ហាញប្រាប់ជីមីនថាគេមិនបានធ្វើអ្វីឡើយ។
« យើងមិនជឿរ.! ពួកឯងរួមដៃគ្នាធ្វើបាបមិត្តយើងមែនទេ? ពួកឯងចាំមើលចុះបើមិត្តយើងមានគ្រោះថ្នាក់ពួកឯងគឺជាដើមហេតុមុនគេបង្អស់ »Jimin ចង្អុលមុខយ៉ុនហ្គីនិងថេយ៉ុងឆ្លាស់គ្នាមុននឹងរត់ចេញទៅរកមិត្តគេបាត់ទៅ គេគិតថាវាជាផែនការរបស់ពួកគេទើបសុខៗយ៉ុនហ្គីអូសគេចេញក្រៅបែបហ្នឹង។
« ជុងហ្គុកនៅឯណា? »Yoongiសួរទៅកាន់ថេយ៉ុងហាក់ដូចជាមិនទុកចិត្តមិត្តខ្លួនឯងដូចគ្នា។
« យើងមិនដឹងពិតមែន..ហិកៗ...មុនយើងចេញមកគេនៅគេងនៅឡើយទេ »Taehyungនិយាយទាំងយំព្រោះភ័យខ្លាចជុងហ្គុកធ្វើអ្វីកាន់តែផ្តេសផ្តាស់លើសមុនទៀត។
« សង្ឃឹមថាមិនមានរឿងអ្វីកើតឡើងទៅចុះ.! តោះយើងទៅវិញ »Yoongiថាហើយក៏ដើរជ្រែងហោប៉ៅយ៉ាងសង្ហារចាកចេញពីមន្ទីពេទ្យដូចគ្នា។
ត្រឡប់មកមើលJiminវិញនាយបានមកមើលនៅបន្ទប់ជួលរបស់ជុងហ្គុកក្រែងគេមកទីនេះព្រោះជុងហ្គុកមិនស្គាល់ផ្លូវទៅណាក្រៅពីបន្ទប់ជួលនិងសាលាឡើយ។
« ជុង? »Jiminបើកទ្វាចូលមកខាងក្នុងទាំងភ័យស្លេកមុខ មកដល់ខាងក្នុងក៏បានឃើញជុងហ្គុកកំពុងតែនៅក្នុងបន្ទប់ជួលរបស់គេពិតមែនគ្មានទៅណាឆ្ងាយពីទីនេះឡើយ។
« មានការអ្វីមែនទេJimin? »Jungkookសួរធ្វើធម្មតាខណៈពេលដែលដៃនឹងភ្នែករបស់នាយកំពុងតែសកម្មក្នុងការរៀបចំបន្ទប់អោយបានស្អាត ទង្វើររបស់នាយធ្វើអោយJiminស្ទើរតែបោកក្បាលព្រោះគេនេះខំបារម្មណ៍សឹងស្លាប់ប៉ុន្តែមិត្តរបស់គេវិញបែរជារត់ចេញពីពេទ្យមករៀបចំបន្ទប់ទៅវិញ។
« ហេតុអ្វីក៏ឯងរត់ចេញពីពេទ្យ? ងាប់ដឹងទេ? ស្គាល់ពាក្យងាប់ឬអត់? »Jiminដើរមកស្តីអោយជុងហ្គុកកោកៗទាំងខឹងចិត្ត រីឯជុងហ្គុកវិញមិនខ្វល់ដៃញាប់ឆ្មេរធ្វើនេះធ្វើនោះធ្វើមិនដឹងមិនឮអ្វីទាំងអស់។
« ... »Jungkookងាកមកសម្លក់មុខជីមីនបន្តិចរួចក៏ងាកទៅរៀបចំបន្ត។
« ក្បាលឯងនេះរឹងខ្លាំងណាស់.! យកដុំថ្មមកគប់ធានាថាបែក មិនមែនបែកក្បាលឯងទេប៉ុន្តែបែកដុំថ្ម »Jiminនិយាយហើយក៏ឈ្លៀតបន្ថែមឃ្លាចុងក្រោយខ្លាចច្រឡំ។
« កុំរអ៊ូច្រើនពេក.! ធុញណាស់ »Jungkookដាក់មួយម៉ាត់ធ្វើអោយជីមីនបាត់មាត់ឆឹង។
« យើងជេស្រឡាញ់តើស៎ »Jiminនិយាយទាំងសើចព្រោះខ្លាចជុងហ្គុកខឹងខ្លួន មើលទៅទឹកមុខជុងហ្គុកក៏មិនសូវល្អប៉ុន្មានដែរ។
រំលងដល់ពេលល្ងាចថេយ៉ុងបានត្រឡប់មកភូមិគ្រិះវិញជាមួយនឹងឡានមកទទួលដូចសព្វដង នាយតូចបោះជំហ៊ានចូលទៅខាងក្នុងទាំងមុខស្អុយព្រោះកំពុងតែគិតបារម្ភពីជុងហ្គុកមិនឈប់។
« មកហើយឬកូនប្រុស? មោះមកញ៊ាំបាយជុំគ្នា »អ្នកស្រីគីមបក់ដៃហៅកូនប្រុសអោយមករួមតុអាហារជាមួយព្រោះថេយ៉ុងមួយរយៈនេះគេប្លែកណាស់មិនសូវញ៊ាំបាយញ៊ាំទឹកនិងធ្វើអ្វីជួបជុំគ្រួសារឡើយ។
« កូនមិនឃ្លានទេ.! អ្នកទាំងពីរពិសារមុនចុះ »Taehyungញញឹមទាំងអត់ជីវជាតិមុននឹងដើរឡើងទៅខាងលើបន្ទប់បាត់។
« ធុញខ្លាំងណាស់.! មិនដឹងថាពេលណាទើបខ្ញុំអាចរួចកម្មមួយនេះទេ...ហិកៗ »Taehyungមកដល់ក្នុងបន្ទប់ភ្លាមនាយក៏ទម្លាក់ខ្លួនគេងទៅលើពូករួចយំយកៗតែម្តង គេធុញថប់ខ្លាំងណាស់ខំទប់អារម្មណ៍យូរមកហើយ។
Taehyungក៏ព្យាយាមទាយអំពីហេតុផលនៃការបែកបាក់របស់ថេយ៉ុងនិងជុងហ្គុករាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែមិនដែលបានលទ្ធផលវិជ្ចមានឡើយ។ 3ថ្ងៃកន្លងផុតទៅជុងហ្គុកក៏បានទៅរៀនដូចធម្មតាវិញ 3ថ្ងៃមកនេះជុងហ្គុកនៅសម្រាកនៅបន្ទប់ជួលរបស់គេព្រោះមានកំពូលមិត្តម្នាក់មិនព្រមអោយមករៀនដាច់ខាត ម្នាក់នោះគ្មានអ្នកណាក្រៅពីជីមីនឡើយ។
« ជុងហ្គុក.! លោកអស់អីហើយមែនទេ? »ក្រុមស្រីស្រស់រត់មកកាត់ដំណើររបស់ជុងហ្គុកដែលកំពុងតែដើរសម្តៅចូលទៅខាងក្នុងសាលានោះ នាងម្នាក់ក្នុងចំណោម5នាក់ចូលទៅចាប់ដៃរបស់ជុងហ្គុកហាក់ដូចជាធ្លាប់ស្និតស្នាលគ្នាពីមុនមកអញ្ចឹង។
« ខ្ញុំអស់អីហើយ »Jungkookញញឹមរាយមុនស្នេហ៍ដាក់នាងៗ កាលដែលនេះមិនមែនជាចរឹតរបស់គេពីមុនឡើយ ចំណែកពួកស្រីៗមួយក្រុមនេះវិញស្ទើរតែទន់ជង្គង់ទៅហើយនៅពេលដែលឃើញជុងហ្គុកញញឹមដាក់ពួកនាងបែបនេះ។
« អញ្ចឹងខ្ញុំសុំទៅថ្នាក់មុនហើយ.! ថ្ងៃក្រោយជួបគ្នា »Jungkookងាកមកក៏ប្រទាក់ភ្នែកជាមួយនឹងថេយ៉ុងដែលកំពុងតែឈរភាំងសម្លឹងមើលមកគេដូចគ្នា ទើបនាយប្រញាប់សុំចេញទៅថ្នាក់មុន។
« ... »Taehyungមិនមាត់នាយឈរសម្លឹងមើលដំណើររបស់ជុងហ្គុកចូលទៅខាងក្នុងផុតទើបនាយដើរចូលទៅខាងក្នុងតាមក្រោយ។
Taehyungក៏មានអារម្មណ៍ល្អជាងមុនបន្តិចនៅពេលដែលបានឃើញរាងក្រាស់មិនបានកើតអ្វីហើយថែមទាំងស្រស់ស្រាយជាងមុនថែមទៀត។
នាយតូចថេយ៉ុងក៏បានទៅលួចមើលជុងហ្គុកនៅឯថ្នាក់រៀនរបស់នាយក្រាស់ នៅពេលដែលគេទៅដល់ក៏ចំពេលដែលជុងហ្គុកកំពុងតែញញឹមចាប់ដៃចាប់ជើងគ្នាជាមួយនឹងSallyយ៉ាងស្និតស្នាលខុសពីធម្មតា មើលទៅជុងហ្គុកដូចជាប្លែកៗយ៉ាងមិចមិនដឹង នាយក្រាស់ក្រលែកទៅឃើញថេយ៉ុងនៅខាងក្រៅហើយនាយក៏ញញឹមចុងមាត់រួចក៏កាន់តែញ៉ែរSallyបញ្ឃឺរាងតូចលើសដើម។
« ខ្ញុំនឹងសប្បាយចិត្តបើសិនជាបងមានក្តីសុខ »Taehyungញញឹមក្លែងក្លាយដាក់ខ្លួនឯងទាំងទឹកភ្នែករលីងរលោងរួចក៏ដើរចេញទៅថ្នាក់របស់គេវិញបាត់ទៅ បើJungkookមានក្តីសុខគេក៏ព្រមទទួល គេសុខចិត្តឈឺខ្លួនឯងក៏មិនអោយរាងក្រាស់វិនាសដោយសារតែគេដែរ។
TO BE CONTINUED
✨Thank for Support✨
@Ju Xiu-ជូស៊ី