Episode 9 : អោយសមចិត្តអូន.!
« អឹម.! បើលោកដឹងហើយក៏ឈប់យល់ច្រឡំទៀតទៅ »Taehyungធ្វើជានិយាយទាំងទឹកមុខធម្មតា ចំណែកជុងហ្គុកក្រោយឮបែបនេះនាយក៏ងាកមកមើលមុខតូចច្រមឹចដែលនៅចំពោះមុខ។
« បងនិយាយប៉ុណ្ណឹងហើយ.! អូនមិនអាណិតបងទេឬ? »Jungkookនិយាយទាំងញ័រមាត់ ខណៈពេលដែលទឹកភ្នែកក៏ចាប់ផ្តើមស្រក់ចុះមកសារជាថ្មី។
« នែ.! លោកយ៉ាងមិចនឹង? »Taehyungធ្វើមុខភ័យព្យាយាមខិតខ្លួនអោយមានគម្លៀតឆ្ងាយជាងមុនពីរាងក្រាស់ គេពិតជាមិនយល់ថាជុងហ្គុកកំពុងនិយាយក្នុងគោលបំណងអ្វីឡើយ។
« បងដឹងថាអូនជាសាងហ៊ុនរបស់បង.! អូនឈប់ធ្វើពើទៀតទៅ អូនខឹងបងរឿងអ្វីអត់ទោសអោយបងបានទេ?...ហិកៗ..បងមិនដឹងខ្លួនឯងធ្វើអ្វីដាក់អូនឡើយបានជាអូនមកប្រងើយដាក់បងបែបហ្នឹង.! »Jungkookយំស្ទុះទៅអោបកាយតូចសារជាថ្មីទោះជាគ្មានសង្ឃឹមបានរាងតូចមកវិញក៏ដោយ ពាក្យមុននេះនាយគ្រាន់តែនិយាយលួងចិត្តខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ នាយនៅតែគិតថាថេយ៉ុងជាសាងហ៊ុនដដែល។
« បានហើយ.! ឈប់ឆ្កួតទៅ »Taehyungស្រែករុញកាយក្រាស់ចេញមួយទំហឹង ស្របពេលនោះកាយក្រាស់ក៏ត្រូវដួលទៅលើដីទាំងកម្រោល។
« សាងហ៊ុន.! អូនកុំបែបហ្នឹងអី...បងមិនអាចរស់ខ្វះអូនបានទេ~ ទាល់តែបងស្លាប់នៅនឹងមុខរបស់អូនទើបអូនសមចិត្តមែនទេ? ល្អ~ បងស្លាប់អោយអូនមើល »Jungkookថាហើយក៏ស្ទុះក្រោកឡើងដើរទៅរើសកំណាត់ឈើស្រួចមួយយកមកចុងកញ្ចឹង.ករបស់ខ្លួនឯង រីឯថេយ៉ុងក្រោយឃើញបែបនេះនាយក៏ចាប់ផ្តើមស្លប់ស្លោភ័យរកតែធ្វើអ្វីមិនត្រូវ។
« លោក..លោកកុំឆ្កួតអោយសោះណា.! ខ្ញុំប្រាប់ហើយថាខ្ញុំមិនមែនសាងហ៊ុនស្អីនោះទេ »Taehyungនិយាយទាំងរដាប់រដុបរាដៃហាមកុំអោយជុងហ្គុកធ្វើអ្វីឆ្កួតៗបែបហ្នឹង។
« តើអូនពិតជាដាច់ចិត្តឃើញបងស្លាប់នៅចំពោះមុខរបស់អូនពិតមែនឬ? »Jungkookក្តាប់កំណាត់ឈើជាប់ អារម្មណ៍របស់នាយពេលនេះពិតជាចង់ស្លាប់ខ្លាំងណាស់ព្រោះរស់ក៏គ្មានន័យអ្វីដែរ។
« បានហើយ.! ឮខ្ញុំប្រាប់ឬអត់? »Taehyungរត់មកចាប់ឈើចេញពីដៃរបស់ជុងហ្គុកដែលកំពុងតែយកឈើនោះទៅចាក់កញ្ចឹងករបស់ខ្លួនឯងធ្លុះសាច់បន្តិច សំណាងហើយគេរត់មកចាប់ទាន់បើចាប់មិនទាន់វិញច្បាស់ជាស្លាប់ដូចបំណងមិនខាន។
« អូនចេះបារម្ភពីបងដែរឬ? »Jungkookសួរទៅរាងតូចទាំងទឹកមុខខកចិត្ត។
« ឈប់ហៅខ្ញុំអូនទៀត.! ហើយមួយទៀត..ខ្ញុំមកឃាត់លោកនេះមិនមែនមកពីខ្ញុំបារម្ភពីលោកឡើយក៏ព្រោះតែគេឃើញលោកមកជាមួយខ្ញុំ បើលោកស្លាប់ខ្ញុំនឹងក្លាយជាឃាតករមិនខាន.! ល្មមឈប់ឆ្កួតនៅចំពោះមុខខ្ញំទៀតទៅ.! »Taehyungនិយាយស្របជាមួយទឹកមុខស្មើរធេងហាក់ដូចជាគ្មានអារម្មណ៍អ្វីសោះ ចំណែកជុងហ្គុកក្រោយឮបែបនេះនាយក៏ងក់ក្បាលតិចៗទាំងឆ្អែតចិត្ត។
« ... »Jungkookឈប់និយាយស្តីតទៅទៀតរួចក៏ឈរថ្មឹងដូចជាគល់ឈើទៅវិញ។
« ទៅវិញជាមួយខ្ញុំ.! យប់ជ្រៅហើយ »Taehyung ដកដង្ហើមធំបន្តិចមុននឹងចាប់អូសដៃជុងហ្គុកចូលក្នុងសាលាជាមួយគ្នាវិញ បើបណ្តោយអោយនាយនៅទៀតច្បាស់ជាកើតឆ្កួតទៀតមិនខាន។
បន្ទាប់ពីមកដល់ក្នុងសាលាវិញពួកស្រីៗនាំគ្នាមើលទៅអ្នកទាំងគ្រប់គ្នាជាពិសេសផ្តោតទៅលើCrushរបស់ពួកនាងគឺJungkookតែម្តង គេមានទឹកមុខភ្លឹកៗ ភ្នែកយំឡើងហើម ធ្វើខ្លួនថ្មឹងៗដើរតាមថេយ៉ុងដែលកំពុងតែដឹកដៃគេនោះ។
« ជុង? ឯងកើតអ្វីនឹង? ថេយ៉ុងវៃឯងយំមែនទេ? »Jiminស្ទុះស្ទារទៅសួរនាំមិត្តទាំងបារម្ភបន្ទាប់ពីបានឃើញថេយ៉ុងអូសដៃជុងហ្គុករុញមកអោយគេ។
« ទេ »Jungkookក្រវីក្បាលដើរមកឈរក្រោយជីមីនទាំងមុខស្ងួត អូសដៃអូសជើងមិនចង់រួច។
« មើលថែមិត្តរបស់លោកអោយបានផង.! គេគិតចង់សម្លាប់ខ្លួន.! និយាយលួងលោមទៅព្រោះខ្ញុំគ្មានពេលមកចូលរួមបុណ្យសព្វមិត្តលោកឡើយ »Taehyungនិយាយសម្តីគម្រោះគម្រើយដាក់Jiminបន្តិចមុននឹងដើរចេញទៅយ៉ាងរំភើយ។
« ហិកៗ...អូនសុំទោស...អូនគ្មានជម្រើសទេយ៉ុនហូ.! បងទ្រាំបន្តិចណា បន្តិចទៀតយើងបានរស់នៅជាមួយគ្នាវិញហើយ.! យ៉ុនហូដែលរឹងមាំរបស់អូនពីមុនបាត់ទៅណាហើយ? ហេតុអ្វីក៏គិតឡប់ៗបែបហ្នឹង? ចាំមើលពេលគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានដោះស្រាយចប់អូននឹងវាយបងអោយបែកគូថហើយបងចាំមើលចុះ »Taehyungរត់មកយំកៀនសាលាម្នាក់ឯងទាំងញ័រខ្លួនទទ្រើត អម្បាញ់មិញគេទ្រាំខ្លាំងណាស់ ទ្រាំមើលសកម្មភាពរបស់ជុងហ្គុកស្ទើរដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទៅហើយ។
« គ្រប់យ៉ាងនឹងមិនអីទេ.! »Yoongiដើរចូលមកអង្គុយជិតរាងតូចទាំងញញឹមស្រាលៗ ចំណែកថេយ៉ុងក្រោយឃើញយ៉ុនហ្គីមកបែបនេះនាយក៏ស្ទុះទៅអោបនាយទាំងយំសស្រាក់។
« តើខ្ញុំត្រូវសម្តែងបែបនេះដល់ពេលណាទៀត? »Taehyung សួរទៅយ៉ុនហ្គីទោះដឹងថាវាគ្មានចម្លើយក៏ដោយ។
ងាកមកមើលជុងហ្គុកនិងជីមីនវិញពួកគេបានដើរទៅផ្ទះវិញជាមួយគ្នាព្រោះមើលទៅជុងហ្គុកដូចជាគ្មានវិញ្ញាណនៅក្នុងខ្លួនឡើយ។
« ឯងមិនអីទេឬ? »Jiminសួរខ្សោយៗទៅកាន់មិត្តដោយសេចក្តីបារម្ភ ទោះដឹងច្បាស់ថាមិត្តមិនមែនមិនអីក៏ដោយ។
« តាមឯងសង្កេតមើលទៅ.! តើថេយ៉ុងគេប្លែកខុសពីមុនឬអត់? »Jungkookស្រាប់តែឈប់ដំណើររួចក៏សួរទៅកាន់មិត្តខណៈពេលដែលនៅតាមផ្លូវមានសភាពស្ងាត់ច្រងំ ឡានជិះកាត់មួយៗប៉ុណ្ណោះ។
« ក៏ខុសប្លែកបន្តិចដែរ.! យ៉ាងមិចមានរឿងអ្វីជាមួយគេទៀតហើយមែនទេ? »Jiminសួរបន្តទាំងមុខឆ្ងល់ ឃើញភ្លឹកៗបែបហ្នឹងគិតអំពីរឿងថេយ៉ុងទេឬ?
« ហឹម.! គ្មានអីទេ »Jungkookដកដង្ហើមធំរួចក៏បន្តដំណើរដើរទៅខាងមុខបន្ត រីឯជីមីនបានត្រឹមរត់តាមពីក្រោយប៉ុណ្ណោះមិនហ៊ានសួរនាំច្រើនព្រោះឃើញគេកំពុងពិបាកចិត្តស្រាប់។
Skip✨
រយៈពេល10នាទីក្រោយមកពួកគេក៏បានមកដល់បន្ទប់ជួលរបស់ជុងហ្គុកវិញព្រោះបន្ទប់ដែលជុងហ្គុកជួលគឺនៅជិតសាលាស្រាប់។
« ថ្ងៃនេះយើងសុំដេកជាមួយដែរ »Jiminមិនទុកចិត្តខ្លាចមិត្តធ្វើអ្វីផ្តេសផ្តាស់ព្រោះថេយ៉ុងប្រាប់ថាគេចង់សម្រាប់ខ្លួន អញ្ចឹងមានតែនៅយាម។
« អឹម.! តាមចិត្ត »Jungkookថាហើយក៏ដាក់ខ្លួនគេងទៅលើពូកតែម្តងព្រោះល្វើយខ្លាំងណាស់ អស់កម្លាំងមិនចង់ធ្វើអ្វីទាំងអស់។
« អញ្ចឹងសម្រាច់ថាយើងដេកហើយ.! យើងនឹងយាមឯងណា៎.! ខឹតទៅយើងដេកដែរ »Jiminឡើងទៅគេងលើគ្រែជាមួយនឹងនាយក្រាស់ទាំងមិនខ្វល់ថារាងក្រាស់យល់ព្រមឬក៏អត់ឡើយ គ្រាន់តែក្បាលមកដល់ខ្នោយភ្លាមជីមីនក៏ទន់ខ្លួនគេងលក់តែម្តងណាមួយស្រវឹងតិចៗស្រាប់ផង។
« សម្បីតែយើងហ៊ានស្លាប់នៅចំពោះមុខគេក៏គេមិនខ្វល់ផង តើយើងរស់មានន័យអ្វីទៀត?...ហឹម.!.. ប្រហែលជាយើងត្រូវស្លាប់ពិតមែនហើយទើបសមចិត្តរបស់គេ.! »Jungkookអង្គុយអោបក្បាលជង្គង់និយាយម្នាក់ឯងទាំងស្រង៉ូស្រង៉ាត់ ចំណែកជីមីនវិញគេងដូចសន្លប់អញ្ចឹងហើយមកអះអាងថានឹងយាមមិត្ត មិនដឹងថាមកយាមជុងហ្គុកឬមកអោយជុងហ្គុកយាមអោយប្រាកដទេ។
TO BE CONTINUED
✨Thank for support✨
@Ju Xiu-ជូស៊ី