Episode 3 : លក្ខណ.!
« សាងហ៊ុន? »Jungkookពោលឡើងទាំងញញឹមសប្បាយចិត្តជាខ្លាំងបន្ទាប់ពីបានឃើញមុខរបស់រាងតូចភ្លាម បើគេត្រូវមករស់នៅក្នុងឆ្នាំនេះរហូតពិតមែនយ៉ាងហោចណាស់គួរតែមានមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់មករស់នៅជាមួយគេផងទៅ ព្រោះគេរស់ខ្វះសាងហ៊ុនមិនបានឡើយ។
« មិនមែនសាងហ៊ុនណាទេ.! វាជាថេយ៉ុងទេតើ »Jiminនិយាយប្រាប់ពីក្រោយមិត្តព្រោះខ្លាចច្រឡំមនុស្ស ខណៈពេលនោះជុងហ្គុកមិនព្រមស្តាប់រួចក៏រត់ទៅអោបថេយ៉ុងយកតែម្តង។
« សាងហ៊ុន.! ជាអូនមែនទេ? អូនមិនបានកើតអ្វីទេឬ? »Jungkookនិយាយស្របជាមួយរង្វង់ដៃអោបរាងតូចជាប់ ចំណែកថេយ៉ុងក៏ធ្វើមុខក្រញូវរួចរុញជុងហ្គុកចេញមួយទំហឹង បន្ទាប់មកបន្ថែមមួយជង្គង់ចំកណ្តាលមាត់ថែមទៀត។
« ងាប់ហើយៗ »Jiminចំហមាត់មើលមិត្តទាំងហួសចិត្ត ស្មានតែរត់ទៅវាយគ្នាតាមការពិតរត់ទៅអោយគេវាយសោះ។
« សាងហ៊ុនស្អីលោក? ខ្ញុំវាយលោករហូតដល់ឆ្កួតរត់មកអោបខ្ញុំហើយមែនទេ? »Taehyungស្រែកថាអោយជុងហ្គុកងែតៗទ្រើរផ្អើលមួយសាលា ចំណែកជុងហ្គុកបានត្រឹមអង្គុយត្រេតខ្លួនលើឥដ្ឋទាំងទឹកមុខភាំងៗ តើគេមិនមែនជាសាងហ៊ុនរបស់នាយទេឬ?
« សុំទោសខ្ញុំច្រឡំ »Jungkookអោនមុខចុះទាំងអស់សង្ឃឹមបន្ទាប់ពីដឹងថាបុរសម្នាក់នោះមិនមែនជាសាងហ៊ុន ប៉ុន្តែក្រសែរភ្នែករបស់គេពិតជាដូចសាងហ៊ុនខ្លាំងណាស់រាល់ពេលដែលគេសម្លឹងមកខ្លួនម្តងៗ។
« ចំមែនហើយ.! អាចម្កួត »Yoongiសម្លក់មុខជុងហ្គុកនិងជីមីនបន្តិចមុននឹងកៀកកថេយ៉ុងដើរចេញទៅទាំងមិនងាកក្រោយ។
« ហ៊ើយ.! ឯងនេះសាច់កម្មសម្បើមណាស់ »Jiminរត់មកលើកមិត្តទាំងរអ៊ូធុញទ្រាន់ នៅមិននៅរត់ទៅអោយគេវាយ ពិតជាកំពូលមនុស្សពិតមែន។
« ... »Jungkookមិននិយាយតែក៏ព្រមក្រោកតាមជីមីនប្រាប់ ទឹកមុខរបស់នាយហាក់ដូចជាកំពុងគិតរឿងអ្វីមួយដែលសោកសៅ។
« កុំធ្វើមុខអញ្ចឹងអី.! ចាំយើងប៉ាវឯងស៊ីស៊ុប »Jiminលើកដៃគោះស្មាជុងហ្គុកតិចៗដើម្បីលួងលោម ជីមីនចេះតែមានអារម្មណ៍ថាជុងហ្គុកពេលនេះដូចជាមិនមែនមិត្តរបស់គេឡើយ។
« ហេតុអ្វីក៏ថេយ៉ុងម្នាក់នោះស្អប់យើងដល់ម្លឹង? »Jungkookសួរទៅកាន់ជីមីនទាំងមុខឆ្ងល់ រួចក៏បន្តដំណើរដើរអមជាមួយនឹងជីមីន។
« រឿងរបស់ឯងមិចក៏ឯងមកសួរយើងទៅវិញ? មានតែឯងនឹងហើយដែលដឹងច្បាស់ថាហេតុអ្វី »Jiminនិយាយទាំងជ្រួញចញ្ចើម។
« ពេលទៅដល់ផ្ទះវិញយើងនឹងប្រាប់ឯងថាយើងជាអ្នកណា ដឹងត្រឹមថាពេលនេះយើងមិនមែនជាជុងហ្គុកទៅគឺគ្រប់គ្នាហើយ »Jungkookគ្រាន់តែនិយាយចប់ភ្លាមជីមីនក៏រហ័សដកខ្លួនអោយឆ្ងាយពីជុងហ្គុកភ្លែត និយាយបែបហ្នឹងមិនភ័យទើបចម្លែក។
« ឯង? ឯងជាអ្នកណា? ឯងជាខ្មោចមែនទេ? ឯងជាខ្មោចសន្ឋិតរូបរបស់មិត្តយើងមែនទេ? »Jimin និយាយទាំងដៃច្រង៉េងច្រង៉ាងមិនព្រមអោយជុងហ្គុកប៉ះដាច់ខាត។
« បានហើយឈប់ឆ្កួតទៅ.! ឆាប់ប្រាប់មកថាហេតុអ្វីថេយ៉ុងស្អប់យើង »Jungkookដើរមកកៀកកជីមីនជាប់មិនអោយរើខ្លួនរួចមុននឹងដើរទៅខាងមុខបន្ត។
« ក៏មិនដឹងដូចគ្នា.! ដឹងត្រឹមថាពីមុនឯងនិងគេជាសង្សារនឹងគ្នា បន្ទាប់មកមិនដឹងយ៉ាងមិចទេវាយគ្នារាល់ថ្ងៃរហូតដល់ឥឡូវនឹងឯង.! »Jiminប្រាប់ទៅកាន់ជុងហ្គុកខណៈពេលដែលជើងដើរញាប់ឆ្មេរតាមជំហ៊ានរបស់មិត្ត។
« យ៉ាប់មែនក្មេងៗសម័យមុន »Jungkookរអ៊ូតិចៗ រួចក៏អោយជីមីននាំផ្លូវទៅបន្ទប់ជួលរបស់គេ។
Skip✨
ងាកមកមើលTaehyungនិងYoongiវិញពួកគេបានមកអង្គុយលេងនៅខាងមុខសាលាជាមួយគ្នាយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ មើលទៅទឹកមុខរបស់ថេយ៉ុងហាក់ដូចជាពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់។
« ឯងកុំពិបាកចិត្តពេកអី.! តាមដំណើរទៅ »Yoongiលើកដៃគោះស្មាថេយ៉ុងតិចៗជាការលួងលោមកុំអោយនាយតូចគិតច្រើនពេក។
« ខ្ញុំបានវាយយ៉ុនហូ.!..ហិកៗ..គេប្រាកដជាឈឺខ្លាំងណាស់ »Taehyungពោលឡើងទាំងរលីងរលោងចង់យំ អ្នកណាថាគេមិនមែនសាងហ៊ុន? ពេលនេះគេគឺជាសាងហ៊ុនក៏ប៉ុន្តែគេមិនអាចបញ្ចេញចរិតជាសាងហ៊ុននៅខាងមុខយ៉ុនហូបានឡើយព្រោះបើសិនជាគេហ៊ានដល់ពេលនោះ មានម្នាក់នឹងត្រូវវិនាស* ហេតុអ្វីត្រូវវិនាស? បន្តិចទៀតអ្នកទាំងអស់គ្នានឹងដឹងដោយខ្លួនឯង។
« កុំបែបហ្នឹងអី.! ដាច់ខាតឯងត្រូវតែធ្វើបែបហ្នឹង »Yoongiលើកដៃអង្អែលក្បាលTaehyungទាំងអាណិតអាសូរប៉ុន្តែមិនអាចជួយអ្វីបាន ទោះថេយ៉ុងពេលនេះមិនមែនជាថេយ៉ុងមិត្តរបស់គេក៏ដោយក៏គេនៅតែស្រឡាញ់រាប់អានមិនប្រែ។
« ហ៊ើយ.! ហេតុអ្វីរឿងបែបនេះកើតឡើងមកលើខ្ញុំទៅវិញ? តើខ្ញុំខុសអ្វី?...ហិកៗ »Taehyung ដកដង្ហើមតឹងចិត្តជាខ្លាំងស្ទើរតែបោកក្បាលអោយស្លាប់ភ្លាមៗ ត្រូវមករស់នៅឆ្នាំចាស់ហើយ នៅមកធ្វើមិនស្គាល់គ្នាជាមួយមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ថែមទៀត តើរស់នៅមានន័យអ្វីទៅ?
« ខ្ញុំចង់អោបគេ.!..ហិកៗ ខ្ញុំឃើញទឹកមុខរបស់គេហាក់ដូចជាខកចិត្តខ្លាំងណាស់..ខ្ញុំទ្រាំមិនបានទេ »Taehyungលើកដៃខ្ទប់មុខជ្រោងសក់ឡើងទៅខាងលើទាំងអារម្មណ៍ស្មុកស្មាញ។
Back✨
ត្រឡប់ថយក្រោយមុនពេលដែលថេយ៉ុងឆ្លងកាត់មកដល់ឆ្នាំ2021នេះបង្ហាញអោយកាយតូចកំពុងតែគេងស្តូកស្តឹងលើស្មៅក្នុងទីស្ងប់ស្ងាត់មួយកន្លែងហាក់ដូចជាឋានសួគ៌បន្តិចដូចជាក្នុងព្រៃជ្រៅដែលគ្មានអ្នកណាអាចទៅដល់បន្តិច។
« ភ្ញាក់ឡើងសាងហ៊ុន.! »បុរសមាឌតូចមកឈរក្បែរកាយរបស់សាងហ៊ុនរួចក៏ហៅនាយអោយភ្ញាក់។
« ហឹម.! ខ្ញុំ..ខ្ញុំនៅឯណា? ហើយឯងជាអ្នកណា »សាងហ៊ុនបើកភ្នែកសន្សឹមៗស្រាប់តែភ្ញាក់ក្រោយប្រទះឃើញបុរសដែលកំពុងតែឈរក្បែរគេនោះមានមុខមាត់ដូចជាគេគ្មានខុស។
« ខ្ញុំគឺគីម ថេយ៉ុង »Taehyungឈរព័ត្ធដៃទៅខាងក្រោយញញឹមយ៉ាងស្រស់សង្ហារមកកាន់នាយម្ខាងដែលកំពុងតែសម្លឹងមើលគេទាំងភាំងនោះ។
« ឯងជាអ្នកនាំយើងមកទីនេះមែនទេ? »សាងហ៊ុនមិនខ្វល់ច្រើនក៏ប្រញាប់និយាយចោទទៅកាន់កំលោះម្ខាងទាំងមុខក្រញូវ។
« ទេៗ.! ខ្ញុំមិនបាននាំឯងមកទីនេះឡើយ គឺជាព្រេងវាសនាទេដែលជាអ្នកនាំលោកមកទីនេះ »Taehyungនិយាយខណៈពេលដែលទឹកមុខរបស់នាយចាប់ផ្តើមប្រែលប្រួល ទឹកភ្នែករបស់នាយស្រាប់តែស្រក់ចុះមកទាំងគ្មានមូលហេតុ។
« ហេតុអ្វីឯងយំ? »សាងហ៊ុនសួរទៅTaehyung ដែលកំពុងតែស្រក់ទឹកភ្នែកមកម៉ាត់ៗនោះ។
« ខ្ញុំយំបែបនេះរាល់ថ្ងៃ.! ខ្ញុំយំជិតស្លាប់ខ្លួនហើយ ខ្ញុំពិបាកក្នុងការរស់ណាស់.! តើលោកអាចជំនួសខ្ញុំបានទេ? ខ្ញុំនឹងតាមមើលលោក »Taehyungអោនមុខមកជិតសាងហ៊ុននិយាយបែបបញ្ចុះបញ្ចូល។
« ទេ.! យើងមិនព្រម..ឯងមនុស្សអរូបមែនទេ? »សាងហ៊ុនមិនព្រមក្រវីក្បាលញាប់ឆ្មេរដូចម៉ាស៊ីន។
« លោកត្រូវតែព្រមព្រោះខ្ញុំមិនបានអោយជម្រើសលោកឡើយ.! ចាប់ពីវេលានេះតទៅលោកគឺជាខ្ញុំហើយ លោកត្រូវតែមានចរឹតដូចជាខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងបញ្ចូលការចងចាំខ្លះៗទៅអោយលោកប៉ុន្តែមិនមែនទាំងអស់នោះទេព្រោះខ្ញុំមានលក្ខណចង់ដោះដូរជាមួយលោក.! »Taehyungមានទឹកមុខកំសត់ដើរមួយៗមករកសាងហ៊ុនគួរអោយខ្លាច។
« ដោះដូរស្អីរបស់ឯង »សាងហ៊ុនដកដង្ហើមញាប់ៗទាំងភ័យ ទោះជានាយធ្លាប់ឡើងភពពុះពារយ៉ាងណាក៏ដោយក៏នាយនៅតែខ្លាចអារម្មណ៍នៅពេលនេះព្រោះវាប្រៀបដូចជាសុបិនអាក្រក់យ៉ាងអញ្ចឹង។
« យ៉ុនហូនឹងក្លាយជាជុងហ្គុកឆាប់ៗនេះ.! លោកពេលនេះជាខ្ញុំដូចច្នេះលោកត្រូវតែធ្វើបែបណាក៏បានកុំអោយតែយ៉ុនហូដឹងថាលោកជាសាងហ៊ុនតែមួយមុខទៅគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយបើមិនធ្វើតាមលក្ខណទេយ៉ុនហូនឹងវិនាសដោយបាត់រូបរាងចេញពីផែនដីមួយនេះ លោកត្រូវចាំ.! ប៉ុន្តែខ្ញុំមានជម្រើសអោយលោកជ្រើង លោកត្រូវតែស្វែងរកហេតុផលនៃការបែកបាក់របស់ខ្ញុំនិងជុងហ្គុកដោយរឿងនេះដឹងតែខ្ញុំនឹងជុងហ្គុកបណ្ណោះ.! បើលោករកបានត្រឹមត្រូវលក្ខណខាងលើនឹងត្រូវរលាយ.! លោកយល់ទេ? »Taehyungញញឹមចេញធ្មេញយ៉ាងគួរអោយស្រឡាញ់ដាក់សាងហ៊ុន។
« ឆ្កួត.! ឆ្កួតពេកហើយយើងមិនលេងជាមួយឯងឡើយ »សាងហ៊ុនស្រែកទាំងមិនសុខចិត្ត អោយគេធ្វើឆ្កួតក៏គេធ្វើបានកុំតែម្យងគឺធ្វើមិនស្គាល់យ៉ុនហូ។
« កុំភ្លេចសម្តីរបស់ខ្ញុំ.! លាសិនហើយគីម ថេយ៉ុង »Taehyungនិយាយសង្កត់សម្លេងរួចដើរមករុញស្មាសាងហ៊ុនបន្តិចនាយស្រាប់តែរលាយបាត់ទៅ។
TO BE CONTINUED
✨Thank for support✨
@Ju Xiu-ជូស៊ី