Turn back the time ~Dutch~

-31-

In het restaurant is het lekker warm, niet veel te warm maar toch aanzienlijk warmer dan buiten. Het mag dan bijna zomer zijn, daar is nog niet heel veel van te merken. Het is echt herfstweer, compleet met regenbuien en al. Geweldig weer! Echt, ik wilde dat we dat elk jaar hebben! Mensen, als je nu het sarcasme nog niet hebt opgemerkt dan zou ik je écht gaan schamen.

Na het eten slenteren we met volle magen weer naar buiten. Floris en Kieran hadden alles van tevoren goed voorbereid. Ze hadden zelfs bij het restaurant al een menu besteld! Ik moet goed op de details letten bij mijn verassing, als ik ooit al zoiets geheim kan houden. Het eten was -echt waar- goddelijk lekker geweest. Het chocolade toetje erna..... Ik wil dat dat toetje in een persoon veranderd om ermee naar Las Vegas te gaan en ermee te trouwen.

Weet je, ik haat steenkoude auto's. Je zat de hele tijd te rillen en pas wanneer je bij je bestemming aankomt is je auto warm. Vreselijk. Maar niets aan te doet. Grom. Er zat niets anders op dan in de steenkoude auto te stappen en terug naar huis te rijden. Ach ja, je kunt niet alles hebben.

Wanneer ik thuis ben, roep ik nog steeds 'IK BEN THUIS' naar boven. Geen idee waarom. Zal wel macht der gewoonte zijn, want mam is er niet. Die is een paar dagen weg met een vriendin. Gewoontes zijn heel moeilijk af te leren. Vooral slechte. Al weet ik niet of dit een goede of slechte is. Voor degene die naast me staat wel, die is halfdoof. Dan pas komt het in mijn momenteel trage hersenen op dat Kieran wel eens naast me kan staan. Snel scan ik de omgeving. Kieran stond inderdaad naast me. 'Jezus Christus. Waar was dat voor nodig? Er was toch niemand thuis bij jullie?' zegt hij wrijvend over zijn oor. Nope, macht der gewoonte, geloof ik. Kun je me vergeven?' 'Op een voorwaarde.' antwoord hij glad. 'Wat dan?' Op mijn hoede keek ik hem in zijn ogen. 'Dat je me kust.' Problem solved was mijn geweldige en toepasselijke gedachte.

We besloten met zijn vieren er een logeerpartij van te maken. Vivienne stuurde mij en Kieran op jacht voor chips, nootjes chocolade en cola. Vraag me niet waarom, maar we kwamen weer terug in de woonkamer met M&M's met nootjes, Oreo-chocolade, popcorn en sinas. Ik zei toch al, vraag me niet waarom. Vivi leek niet op te merken dat we precies het tegenovergestelde van wat ze had gevraagd, ze was al lang blij dat we chocolade hadden.

De bank plofte toen ik erop neerviel. Ik trok Kieran naast me neer en legde mijn benen over zijn schoot heen. Hij vond alles best, zakte iets onderuit en pakt mijn hand. 'Welke film gaan we kijken?' 'Zo eentje met mensen.' antwoord Floris droog. 'Nee joh, mee je dat nou? Die had ik nooit aan zien komen!' was mijn sarcastische antwoordde. Voordat verder ook iemand nog iets kon zeggen kwamen de letters The fault in our stars op het scherm tevoorschijn. Gelijk keek ik naar Vivienne, die sneaky glimlachte. 'Dit is een chick flik!' kreunde Floris. 'Heb het lef nog iets te zeggen en ik tape je mond dicht!' kapte Vivi hem snel af.

Ik word wakker van gepor in mijn buik. Verstoord doe ik mijn ogen open, maar gelijk weer dicht door het felle licht. 'Moet je me nu zo wakker maken?' grom ik tegen degene die voor me staat. 'Ja!' Ik kan die grijns van Floris gewoon voor me zien zonder dat ik mijn ogen hoef open te maken. Ik onderneem een tweede poging om mijn ogen te openen, die zowaar lukt. Ik kijk omhoog om Floris een vernietigende blik te trakteren, maar hij heeft zich al uit de voeten gemaakt. 'Hey.' Hoor ik zachtjes van mijn linkerkant. Eindelijk iemand die begrijpt hoe het is om wakker gemaakt te worden! 'Hey Kieran.' Antwoordde ik even zacht. Voordat ik ook nog maar tijd heb om in mijn ogen te wrijven springt Floris weer in mijn gezichtsveld. 'Is de film nu al afgelopen?' 'Nee, we hebben hem op pauze gezet zodat je het einde mee kan kijken. Leuk he?' 'Geweldig. Echt. Verheug me er nu al op. Daar moet je me echt voor wekken.' Er droop zoveel sarcasme vanaf dat ik er een flink zwembad mee kon vullen.

Zodra de popcorn, de M&M's, de Oreo-chocolade en de sinas weer is bijgevuld zetten we de film weer terug aan. Als we bijna het einde naderen zie ik de tranen al bijna over de wangen stromen bij Vivienne. Kieran heeft het ook moeilijk met zich sterk te houden. Floris en ik...... wij zijn niet zo sentimenteel ingelegd. Ik keek al films voor 12+ op mij achtste of negende. Floris keek die toen en dus keek ik mee omdat ik toch niet veel anders te doet had. Zo ben ik niet alleen van actiefilms en bloederige films gaan houden, maar ook een enorme held geworden in mijn emoties verbergen bij een film. Tuurlijk vind ik het zielig. Ik hoef er alleen niet om te huilen. Zo buitenaards is dat toch niet?

Om Kieran te steunen pakte ik zijn hand vast en wrijf met mijn duim over zijn hand. Mijn filmgevoelige jongen. Hij durft zijn emoties -al is het niet helemaal vrijwillig- te tonen. Hij had er ook voor kunnen kiezen zich af te wenden en aan iets heel anders te denken. Maar hij blijft kijken. Misschien wel goed, een gevoelige jongen om mijn beperkte aantal emoties die ik laat zien te compenseren.

Als de film afgelopen is, zijn we er allemaal even stil van. Dan keer ik me naar Kieran toe en veeg een traan van zijn wang af. Hij probeerde zich groot te houden voor mij -je weet wel, dat cliché dat mannen geen emoties mogen tonen- maar het is hem niet gelukt. Zodra ik een blik op Floris en Vivienne werp, zie ik dat mijn broer Vivi ook troost. Hij heeft het er een stuk moeilijker mee, want bij haar biggelen de tranen serieus over haar wangen. Dan buig ik me voorover naar Kieran en fluister zo zacht zodat Floris en Vivienne het niet horen in zijn oor: 'Shhhhhh, het was maar een film. Het is niet erg dat je huilt.' Net nadat ik de laatste letter heb gezegd krijg ik al antwoordde van Kieran. 'Hoe kan het dan zijn dat jij niet huilt?' 'Dat leg ik je dadelijk wel uit, maar niet nu. Ik krijg kramp.'Door mijn ongemakkelijke houding krijg ik kramp in mijn benen. Langzaam haal ik mijn benen van Kieran's schoot af en ga op zijn schoot zitten. Meteen slaat hij zijn armen om me heen en legt zijn hoofd in mijn nek.