Turn back the time ~Dutch~

-21-

Als ik mijn ogen open deed, zweven er twee grijsblauwe ogen boven me. Ik schrik me helemaal een ongeluk en gil. 'Rustig! Ik ben het maar!' Langzaam verscherpt het beeld zich en het gezicht van Kieran doemt voor me op. 'Sorry, ik schrok gewoon. Dat zat in de menselijke aard weet je.'

Normaal, als ik flauwval - wat best vaak gebeurd- weet ik niets meer van wat er gebeurd is, maar dit keer wel. Zodra ik mijn knie probeer te bewegen schiet er zo'n grote pijnscheut in dat ik het bijna uitschreeuw van de pijn. Kieran ziet het, en schrikt. 'Wat gebeurde er?' Floris steekt zijn hoofd om het hoekje. 'Ik probeerde mijn knie te bewegen, maar dat lukt niet!' 'Laat me raden, het doet pijn?' 'Zozo, we hebben een detective onder ons!' roep ik hem heel sarcastisch toe.

Als ik op de wekker kijk, die het weer doet, zie ik dat het een uur is. 'Hoe lang ben ik buiten westen geweest?' vragend kijk ik naar Kieran. 'Paar minuten, ik weet het niet precies.' 'Drie minuten' hoor ik Floris van de gang schreeuwen. 'Fijn, nu heb ik ook al geen privacy meer. Wat is hij eigenlijk aan het doen?' 'Geen idee, volgens mij zei hij dat hij ging aankleden, moet je niet aan mij vragen.'

'Waar hadden jullie het eigenlijk over toen ik de woonkamer binnen kwam?' ik probeer het nonchalant te vragen, alsof het me niet interesseert. Stiekem vreet het me vanbinnen op, en als ik het ga vragen bij Floris, dan heb ik nog minder kans dan bij Kieran. 'O, gewoon voetbalwedstrijd van een club gisterenavond. Niets bijzonders.' Het liegen gaat hem bijzonder goed af. 'Waarom hielden jullie dan zo plotseling op? Voetbal is toch niet iets wat een geheim is? Het interesseert me geen bal als jullie over voetbal praten. Ik had je wel iets hoger ingeschat, Kieran. Ik eis uitleg.'

Ik zie hem slikken bij die vraag. Hij begint een beetje nerveus aan zijn shirt te pulken. Twijfelend over de vraag wat ik nu moet doen kijk ik hem aan. Moet ik zeggen dat als hij wil, het niet hoeft? Maar aan de andere kant, ik wil het wel heel graag weten...... Arch waarom is het toch zo moeilijk!?

'Hoezo had je me hoger ingeschat? Wat betekend dat?' Hij kiest er zorgvuldig voor om niet op de andere -eis- vraag te reageren. 'Ik ben niet het stereotype barbie meisje, weet je. Ik weet wat buitenspel is. Ik ben voor de gelijke rechten van man en vrouw. Vrouwen kunnen precies hetzelfde als mannen. Net als andersom. En buiten dat, mijn haarkleur en blauwe ogen hebben hier niets mee te maken.' Het enige wat hij doet is me aankijken alsof ik hem net beledigd heb. Ik ga gewoon door. Als hij vrienden met me wil worden, dan moet hij mijn persoonlijkheid erbij nemen. Koppig in het kwadraat, brutaal, maar trouw. Dus hou ik me geen millimeter in.'Ik ben niet achterlijk oké? Ik weet heus wel dat jullie het ergens over hadden.' Het is een seconde stil. Dan pas herinner in me iets. Floris had precies hetzelfde gedaan met Alex, toen ik hem voor de eerste keer mee naar huis had genomen. Papa en mama waren toen niet thuis, maar Floris wel. Toen ik drinken ging halen en ik terugkwam ging het precies hetzelfde. Alleen toen bleef ik gewoon in de kamer zitten, en viel niet flauw omdat ik gevallen was. 'Ik weet het al!' roep ik uit. 'Floris heeft gezegd, dat als je mij pijn doet, hij je iets doet?' Bij de aanblik van Kieran's gezicht weet ik al dat ik gelijk heb. Onder zijn gebruinde tint zie je dat hij toch een paar tinten bleker is geworden. Hij buigt zijn hoofd en kijkt naar het dekbed, dat plotseling heel interessant is geworden. Interessanter nog zijn de blosjes op zijn bleke gezicht.

Kieran verliefd op mij? Vast niet. Een jongen zoals hij kan veel beter krijgen. Daarbij, waarom zou hij mij willen hebben, als hij ook een van die andere domme blonde modellen kan krijgen? Floris heeft het mis, dat weet ik zeker. Het kan gewoon niet anders. En anders? Ja en anders? Ik kijk naar zijn achterhoofd. Zou ik verliefd op hem zijn? Of is het vriendschap? Ahhh life is hard. Ik besluit het weg te lachen, want ik weet dat hij nooit mij zal kwetsen door te zeggen dat hij mij niet leuk vindt. 'Ahhw! Wat schattig!' roep ik uit. Kieran kijkt blozend op. 'Wat?' 'Floris denkt dat je verliefd op me bent! We pakken hem wel terug! Sweet revange nummer twee!' Ik lach keihard en een beetje geforceerd en hij als een boer met heel wat kiespijn.

Na dit gezellige en totaal niet ongemakkelijke moment met Kieran, probeer ik vooral niet te veel na te denken. Dat leid tot piekeren, en dat weer tot mezelf gek maken met gedachten. Ja dat kan ik. Mezelf gek maken met gedachten. De afgelopen tijd ben ik er zelfs behoorlijk goed in geworden. Maar dat betekend niet dat ik elk moment dat ik alleen ben nog steeds vragen door mijn hoofd schieten zoals: Wat nou als Kieran echt verliefd op me is? Zouden we dan een stel zijn? en nog maar een stuk of duizend andere, voor degene die het zichzelf afvragen.

Toen Floris eindelijk weg was -hij irriteerde me mateloos- kreeg ik Kieran zo ver om hem een film met me te laten kijken. Eigenlijk kwam dat door mijn laatste argument -er is nog popcorn!- trok hem over de streep. Ik hou absoluut niet van die cliché feelgood films, waarin het allemaal weer goed komt en je maar vijf minuten moet kijken voordat je weet hoe het afloopt. Geef mij maar een flinke enge horrorfilm. Het liefst 18+. Je moet dan echt eens in een superspannend moment, waarin je normaal aan het beeld vastgezogen bent, om je heen kijken. Iedereen zit aan het beeld vast gekluisterd, sommige half weggedoken. Sommige gezichtsuitdrukkingen, echt priceless. Als ik dan in lachen uitbarst zat iedereen zo van: Sssst! of kijkt me zo aan van WTF? Die is niet goed bij haar hoofd! Als ze al de moeite nemen om zich van het beeld los te krijgen. De meeste negeren het gewoon.

Uiteindelijk gaan we de film Lucy kijken. 16+, dus het valt mee. Alleen Kieran is echt geinig op de momenten dat hij schrikt. Lucy is een nogal gewelddadige film, met veel bloed. Goede film. Midden in de film houden we pauze om de popcorn te halen en drinken. Dan pas merk ik hoe dichtbij Kieran zat. Hij was gewoon bang, niet te veel van verwachten of denken, houd ik mezelf voor. Dit heeft echt niets te betekenen. Helemaal niets.

Net voordat ik de film weer aanzet ploft Kieran  neer op het bed en legt hij mijn benen over zijn schoot. Eerst kijkt ik hem raar aan. 'Zo weet ik zeker dat ik je knie geen pijn doe.' verklaart hij. Hij grijnst en ik kijk hem aan met een blik die ongeveer zegt van Serieus? De popcorn zet ik op mijn benen zodat hij en ik ervan kunnen pakken. Snel zet ik hem weer op play, het is en blijft een spannende film waarvan je zo snel mogelijk het eind wil weten.

Zodra de film is afgelopen kijk ik naar Kieran. Ik weet zeker, dat als het erop aan komt met hele enge horrorfilms, hij een held op sokken is. Grijnzend kijk ik naar hem. 'Kan kleine Kieran niet tegen een actiefilmpje met een beetje bloed?' kir ik naar hem. 'Misschien' mompelt hij naar me en vereert me met een boze blik. 'Waarom moet ik nou toch net het meisje treffen die van horrorfilm houdt? Niet gewoon eentje die van die romantische chickflicks houd?' mompelt hij in zichzelf, net luid genoeg dat ik het kan verstaan. Lachend haal ik mijn benen van zijn schoot. Een pijnscheut schiet door mijn knie en ik vloek. Meteen kijkt hij me bezorgd aan. 'Volgens mij moet ik vandaag maar in bed blijven liggen en me laten verwennen door iemand' grijns ik. Kieran rolt met zijn ogen en kijkt me aan. 'Tot uw dienst mevrouw!' zegt hij met een bekakte stem.

Uiteindelijk is Kieran blijven slapen. Het was al bijna middennacht toen de film af was gelopen en Floris vond het niet erg. Mama is een paar dagen weg met een vriendin om te ontspannen, dus vandaar dat Kieran bleef slapen. Hij kreeg wat kleren van Floris en dat was ook weer geregeld.