Turn back the time ~Dutch~

-48-

Leuke, warme en volle dagen gingen voorbij. Inmiddels is het woensdag, de dag van de Victoria Secret show. Ik ben -God zij dank- niet meer ongesteld. Mijn eerste grote show. Van een serieus wereldwijd merk. Gisterenavond ben ik expres vroeg gaan slapen, zodat ik vandaag uitgerust ben. Vivien had gisteren op het laatste moment nog een kaartje kunnen regelen voor Kieran, dus hij zal straks in de zaal zitten. Nu moeten we een paar minuten lopen, maar de plek waar volgens Vivienne een auto op ons wacht die ons naar de show brengt. We lopen hand in hand door de straat. Het is een drukke straat me veel kleine winkeltjes, billboards en neon borden. De meeste mensen haasten zich door de straat, maar er zijn ook een paar mensen die rustig door de straat lopen. Het zal wel door het tijdstip komen, gok ik zo. Mijn ogen glijden over het ene winkeltje naar het andere. Bekendere ketens, maar ook namen waar ik nog nooit van had gehoord. Langzaam gaat mijn blik omhoog, waar ij stuk voor stuk de levensgrote billboards bestudeer. Totdat ik oog in oog sta met mezelf.

Gelijk bevries ik in mijn bewegingen. Kieran loopt nog een stap door totdat hij ontdekt dat ik bevroren ben. 'Wat is er?' Hij kijkt naar mijn ogen, waarna hij mijn blik volgt. 'Ho. Ly. Shit.' Kieran blijft knipperen, alsof hij het weg kan knipperen. Langzaam vind ik mijn spraakvermogen weer terug. 'Maar? Hoe? Wanneer?' Op het billboard sta ik. Ik kijk rechtstreeks in de lens, mijn felblauwe ogen als vlammende blikvangers. De rest van mijn gezicht is stoer opgemaakt. 'Jezus Christus. Hier heeft Vivienne niets over gezegd. Niet dat ik het erg vind, mijn gezicht op een levensgroot bord in Milaan. Als mijn gezicht er op eentje staat, dan waarschijnlijk nog meer.' Een hele grote domme grijns verspreid zich langzaam over mijn gezicht. Hetzelfde besef dringt langzaam bij hem door. Zijn grijns is net zo groot als de mijne. 'Snel! Maak een foto!' Kieran en ik pakken allebei onze telefoons en maken beiden een paar foto's. Als we straks terug in het hotel zijn, zal ik het wel eens aan haar vragen. Zij zal er wel meer over weten

Na nog een paar hoeken om, komen we aan op de afgesproken plek. Er staat een man met een foto in zijn hand. Hij houd de foto omhoog, waarschijnlijk mij vergelijkend met de foto. 'Are you Jasmien Smiet?' Waarom zegt iedereen mijn naam verkeerd? Ik weet toch heel zeker dat ik de naam Jasmijn Smit heb gekregen. Oké, Jasmijn klikt een beetje Nederlands, maar Smit verkeerd uitspreken? Zeg, zo Nederlands is die naam ook weer niet. Voordat ik kan uitvallen tegen de man heeft Kieran het al bevestigd. We stappen achterin de rode auto, die langzaam begint te rijden. De man kijkt af en toe even over zijn schouder of in de achteruitkijkspiegel, alsof hij zich ervan wil verzekeren dat we niet zitten te vozen op de achterbank. Ik trek mijn wenkbrauwen op naar Kieran, die op zijn beurt weer zijn schouders ophaalt. Ik pak zijn hand vast en kijk uit het raampje, naar het langs vliegende Milaan.

De set is nog chaotischer dan van de vorige show die ik had gelopen. Hier waren meer modellen, meer make-up "artists" zoals ze die hier noemen en veel meer stressende mensen met een clipboard in de hand en een headset op hun hoofd. Gezellig boeltje hier. De meeste mensen die rondliepen, hadden een bezorgde, zenuwachtige of verveelde uitdrukking op hun gezichten. Degenen met een verveelde uitdrukking waren de modellen met de meeste ervaring. Geen wonder, hier moesten ziezo een paar topmodellen rondlopen. Ik spot links van me een tafel met daarop een aantal flessen water. Dankbaar haal ik er de haal de dop er van af. Een man met een klembord loopt naar me toe. 'Jasmijn Smit?' Als ik bevestigend knik, gebaart hij dat ik hem moet volgen. Hij stopt voor een rij stoelen met spiegels ernaast. 'Chair six. The make-up artist will be here any second.' Grappig, hier zeggen ze altijd make-up artist. Gehoorzaam ga ik zitten in de stoel met nummer zes op de spiegel hangen. Na een paar tellen komt er een dunne vrouw met rode geverfde haren naast de stoel staan. 'Jasmin?' Weer iemand die mijn naam verkeerd zegt. Joepie. 'Yes?' 'Hello dear. I'm Cabria. Come with me, clothes first. Clothes..... I mean underwear, for the most of you.' Ze barst in lachen uit om haar grapje. Ik glimlach naar haar. Ik stap uit de stoel en volg haar. Ze gaat een paar gangen en kamers door met halfnaakte modellen totdat we bij een kamer komen met rekken vol lingerie. Bij elk setje hangt een naamkaartje. Ze gaat de tafels af, maar ziet de mijne niet. Lichtelijk bezorgd begin ik van de ene been op de andere been te hupsen. 'Your name is Jasmin right?' 'Uhm, in fact, it is Jasmijn.' 'That explains a lot. That name is here.' Ze gaat terug naar het eerste rek en na een paar seconden heeft ze de mijne te pakken. 'Got it. Now we're going to the changing rooms.' Ik volg haar naar de kamer waar we net langs zijn gekomen. In een hoekje staan een paar kleedhokjes. Ze duwt me in eentje, met de boodschap me om te kleden in de lingerie. Ik moet er niets onder aan hebben. Het eerste wat ik doe als ik in het kleedhokje ben, is kijken wat ik aankrijg. Het bundeltje is een geheel, een bustier met heel wat zwart kant. Snel kleed ik me uit, waarna ik voorzichtig in de bustier stap. Ik trek hem omhoog, maar hij blijft niet zitten. De bustier is niet dicht, maar met veel bandjes en riempjes die de helft van mijn buik bloot laten. Zo goed en kwaad als het gaat, probeer ik de riempjes vast te gespen. Er lukken er een paar die zich op mijn zij bevinden, maar de achterkant moet Cambria dan maar doen. Ik verzamel mijn kleren, die ik tot een hoopje maak en in een hand vasthoud. Met de andere hand houd ik de bustier op zijn plek. Ik schuif met de hand vol kleren het gordijn opzij en kijk rond. Een beetje onwennig sta ik in de bustier tussen alle andere modellen. Hier steek ik ook al boven de rest uit. Meteen valt me het felrode haar van Cambria op. Ze draait zich om. Snel draai ik rond, en ze gespt de rest van de riempjes vast. 'You look stunning. You've got legs to die for! Now it is time for the make-up.' Ze grijnst, pakt mijn kleren uit mijn hand, legt die ergens neer waar nog meer kleren liggen en pakt mijn hand vast om me mee te trekken. Ik ga zitten, dit keer op stoel vijf. Ze geeft me een flesje water aan, die ik halfleeg drink. Daarna pas vraagt ze me mijn ogen te sluiten en begint ze me opmaken. Al voordat ik mijn ogen sluit voel ik de kwasten al over mijn wangen kietelen.