Turn back the time ~Dutch~

-13-

Die avond lig ik na te denken over vandaag. Met de fotoshoot dacht ik dat Kieran een clown was, altijd met een grijns op zijn gezicht geplakt, altijd grappen aan het maken. Maar toch, ook zulke clowns willen soms ook wel eens keihard zitten huilen en die grijns van hun gezicht halen. Hij toonde ook zijn zachte kant, wat maar weinig jongens hem nadoen. Met die gedachtes val ik in slaap.

De volgende ochtend was het mam die me wekte. 'Mam? Waarom wek je me?' 'Het is dinsdag lieverd, tijd om naar school te gaan.' Zuchtend liet ik me terug in de kussens zakken. Drie kwartier later stond ik klaar om naar school te gaan. Omdat het nog vroeg was, neusde ik rond op de modellensite waar ik op stond. Ik kon zien hoeveel mensen mijn pagina aanklikten omdat het mijn eigen pagina was -duh- en het waren er best veel meer sinds de vorige keer dat ik erop keek. Ik hoop dat daar nog wat leuke klussen uit komen!

Toen ik net naar de garage wilde lopen, zag ik Kieran voor ons huis staan met zijn fiets. Ik keek verbaast wanneer hij zwaaide, maar zwaai toch terug naar hem. Ik pak mijn fiets en loop naar hem toe met mijn fiets aan de hand. 'Wat doe jij hier?' 'Ik kom je ophalen om naar school te rijden, wat anders zou ik hier zo vroeg -veel te vroeg naar mijn zin- doen?' antwoordde hij met een grijns. 'Leuke verrassing?' 'Het is in ieder geval beter dan alleen.' Kieran trok een pruillip naar me. ' Maar met mij erbij is het toch veel beter?' Lachend schud ik mijn hoofd. 'Maak ervan wat je wilt.' 'In dat geval.... Dan vind je met mij fietsen nog beter dan fietsen met je grootste idool! roept hij. 'Ik vind het best. Ik heb geen idool, dus hoe zou ik daarmee moeten fietsen?' 'Geen idee. Had je maar een idool moeten hebben. Niet mijn schuld.'

We fietsen naar school en zetten ze in de rekken, die zoals gewoonlijk een grote troep waren. Omgevallen fietsen, bijna geen ruimte, de gebruikelijke problemen in ieder fietsenrek, enz. enz. enz. Ik buk om mijn sleutel uit het slot te halen, maar hij gaat er niet uit. Fuck, waarom gebeurt dat altijd alleen bij mij? Kieran staat op me te wachten om naar de kluisjes te gaan. Ik ging weer recht staan en vroeg of hij wilde helpen. Hij grinnikte. 'Krijg je je fietssleutel niet los?' 'Nee dat verrekte vastgeroeste slot ook! Dat ding moet nodig geolied worden, maar dat vergeet ik steeds.' Ondertussen was hij al aan het trekken aan mijn fietssleutel. Met een flinke ruk trok hij hem eruit. Hij had teveel kracht gezet, want zijn elleboog stootte tegen een andere fiets, die omviel en een domino veroorzaakte. 'Heb ik weer.' gromde hij. Pijnlijk wreef hij over zijn elleboog. 'Waarom moeten fietsen zo hard aankomen?' jammert hij. 'Als ze zacht zouden zijn, zouden mensen er niet op kunnen fietsen. Duh.' Hij wrijft nog steeds pijnlijk over zijn elleboog. 'Gaat het?' 'Niet echt. Weet je wat wel zou helpen?' Ik schud mijn hoofd. 'Een kusje erop. Met een kinderlijke en ondeugende grijns verschijnt op zijn gezicht. Ik moet lachen en pak zijn arm vast, om een vederlicht kusje op zijn elleboog te plaatsen. Lachend laat ik los en help mee om de fietsen recht te zetten, want door mijn fiets had hij tenslotte al die andere omgestoten.