Turn back the time ~Dutch~

-39-

'FLORIS! HELP EENS!' Schreeuwend naar Floris probeer ik de reiskoffer die ik altijd gebruik als we op vakantie gaan onder het bed uit te trekken, wat natuurlijk grandioos mislukt. Mijn eerste poging eindigde met een flink zere kont op de grond. Echt geweldig dus. Zonder te kloppen stormt hij mijn kamer in. 'Wat heb je nu weer voor elkaar gekregen?' Verbaast blijft hij staan als hij ziet dat ik me op het eerste gezicht mezelf geen pijn heb gedaan of in een pijnlijke houding bevind. 'Dat die klote koffer niet van zijn plaats af wil komen is niet mijn schuld!' Lachend loopt hij naar me toe en gaat op zijn knieën zitten. 'Wat ben je in godsnaam aan het doen?' Geïrriteerd kijk ik naar beneden, waar hij nog steeds op zijn knieën zit. 'Het is de bedoeling dat je die koffer onder het bed uit haalt, niet ernaar gaat kijken!' Tier ik naar hem. Doodkalm geeft hij antwoordde: 'Normaal krijg je hem toch zo los?' Ik begin steeds bozer en bozer te worden. Dankjewel koffer. 'Ja maar nu niet! Anders had ik hem nu al, sukkel!' Zuchtend en van binnen kokend van woede kijk ik hem aan met een duh gezicht. 'Oké, als jij mijn hulp niet wilt dan ben ik weg.' Hij staat op en begint naar de deur te lopen. 'Hé! Je weet dat ik je hulp nodig heb! Dit is niet eerlijk!' Dan barst hij in lachen uit en loopt weer terug naar bed, waar hij wederom op zijn knieën gaat zitten. 'Waarschijnlijk zit er dus iets klem, vast of dubbel. Als je dan gaat trekken zonder het stuk dat verkeerd zat goed te doet, kun je blijven trekken totdat je de koffer kapot trekt. Hij klemt zijn kaken op elkaar en zijn arm schiet door. 'Hebbes!' Met een pijnlijk gezicht trekt hij zijn arm terug en wrijft over zijn arm. 'Probeer de koffer het nu eens onder het bed uit te krijgen.' Mompelt hij nog steeds met opeengeklemde kaken. Zodra hij opzij geschoven is trok ik aan de koffer, die stukje voor stukje onder het bed uit schuift.

Als de koffer onder het bed uit is en rechtop staat kijk ik maar Floris, die nog steeds pijnlijk over zijn arm aan het wrijven is. 'Gaat het?' Zodra hij opkijkt weet ik dat hij een ice pack nodig heeft voor zijn arm. 'MAM WIL JE EEN ICE PACK PAKKEN VOOR FLORIS?' Nog geen tien seconden laten horen we al de koelkast die open en dicht gesmeten wordt. 'WAAR ZIJN JULLIE?' 'MIJN KAMER!' schreeuw ik terug. 'Voor wie is de ice pack?' Was haar eerste reactie zodra ze mijn kamer binnen kwam. Ik riep toch dat het voor Floris was dacht ik bij mezelf. 'Jou of Floris?' Haar blik dwaalt rond in mijn kamer, op zoek naar het lange gestalte van Floris. Pas als ze haar blik naar de grond laat glijden ziet ze hem. 'Wat heb je gedaan?' Ze is niet eens onder de indruk. Ik ben in mijn leven al heel wat harder en vaker gevallen dan Floris, waardoor ik al een aantal keer naar het ziekenhuis heb gemoeten met botten die uit de kom waren of gebroken waren. Vergeleken daarmee valt dit heel erg mee. Terwijl ik stond weg te dromen, had mama dat ding al aan Floris gegeven. Met een kreun van pijn drukt hij de ice pack op zijn arm. Met een frons op mijn voorhoofd dacht ik na. Een normale schaafwond of blauwe plek zou niet zoveel pijn moeten doet. 'Laat eens zien!' Met nog steeds dezelfde frons op mijn voorhoofd kijk ik naar zijn arm.  Door al mijn ervaring met wonden en ziekenhuizen heb ik heel wat medische kennis opgedaan, echt, ik zou al bijna huisarts kunnen worden. Zonder op te scheppen. 'Die is licht gekneusd!' is mijn uiteindelijke diagnose. 'Niet te veel gebruiken en rust houden.' Gadver, dit klinkt echt precies zoals een dokter het zou zeggen.

Kledingstuk voor kledingstuk word mijn koffer steeds voller, en alles ging goed totdat ik hem dicht probeerde te ritsen. Wederom had ik de hulp van Floris nodig. Of van mama. Aangezien mama veel handiger zou zijn en Floris mijn beha's en onderbroeken die in mijn koffer zaten niet hoefde te zien zolang dat niet nodig was riep ik keihard richting het trapgat: 'MAM HELP ES!' Langzaam kwam mam naar boven. 'Ik ben nog niet eens beneden en je hebt me al weer nodig. Wat is er dit keer zo belangrijk dat je me nodig had? Ik krijg hem niet dicht, dat klote ding!' Gefrustreerd gooide ik een kussen tegen de muur. 'Wat? Je mond?' Vraagt ze heel bijdehand. 'Ha. Ha. Wat zijn we grappig. Nee! Natuurlijk niet! Die vervloekte koffer! Ik zweer het je, een heks heeft dat ding vervloekt!' Lachend loopt ze naar mijn koffer en legt alles wat ik er niet geweldig zorgvuldig had ingegooid ernaast. 'Wat doe je!?' 'Ik vouw alles opnieuw op en leg het netjes in je koffer. Scheelt een hoop ruimte.' Antwoord ze doodkalm. Als ze alles opnieuw heeft opgevouwen en ingedeeld heb ik zelfs ruimte over! Omdat ik van plan ben een paar souvenirs te kopen stop ik er niets extra's in. Waarschijnlijk krijg ik het toch nooit zo netjes terug, dus moet ik wel extra ruimte overlaten.

Zodra mijn kont contact maakt met de bank is Floris de vragen al op me af  aan het vuren. 'Hoeveel heb je eruit moeten halen?' Met een grijns kijkt hij me aan. 'Helemaal niets!' Met een trotse glimlach knik ik naar mijn koffer. Zijn koffer is precies dezelfde, alleen met een andere print. 'Paste er bij jou alles in?' kaatste ik de vraag terug. 'Ja hoor. Lukte heel goed.' Aangezien hij vrij ijdel is voor een jongen geloof ik hem maar half. Hij bevestigd het een beetje té veel. 'Ja ja, en de kerst man is verliefd op sinterklaas zeker?'