Turn back the time ~Dutch~

-43-

 Ik sta nog steeds vol verbijstering naar de drie te kijken. Niet erg onopvallend. Hulpzoekend kijk ik naar Floris, die hier ook niets van begrijpt. Floris en ik zijn zeker niet de meest domme mensen, maar toch kunnen we hier niets uit opmaken. Het enige waar ik 80% zeker van ben is dat ze Italiaans praten. Zeker geen Engels, Frans of Duits. Ook geen Spaans. Die talen had ik herkend, zeker weten. Ik spreek die talen namelijk zo goed als vloeiend, of zou ze vloeiend moeten kunnen spreken, op Spaans na. Daar ben ik nog mee bezig, maar daar moet ik volgend jaar ook al examen in doet. Dat wordt nog even hard leren. Ik ben aan het ratelen omdat ik niet weet wat er gebeurd. Terug naar het nu.

Als ik voel dat mijn mond nog steeds een stukje open staat, deed ik hem snel dicht. Dan voel ik Kieran's vingers weer met de mijne verstrengelen en me meetrekken richting de parkeerplaats, waar het een drukte van je welste is. Vooral enorm veel Italianen, maar ook andere mensen. Niet gek, aangezien we op een vliegveld staan en Milaan een gewilde vakantieplek is. Gewillig laat ik me meetrekken over de parkeerplaats, tot we op een afgezet gebied komen. Vragend kijk ik Kieran aan, maar Vivi is de eerste die antwoordde. 'Dit is een speciaal afgezet stukje parkeerplaats voor modellenbureaus. Er komen vaak andere modellen uit andere landen hier naar toe, vooral uit Nederland, Engeland en voormalig Oostbloklanden. Dus om de drukte te voorkomen en de modellen niet te veel te laten lopen hebben we hier gezamenlijk een stuk parkeerplaats.' Het enige wat ik dacht is letterlijk: oké, bedankt voor de informatie. Gaan we dan nu naar de auto die ons naar het hotel brengt zodat ik kan gaan slapen? Ik weet het, ik ben gemeen. Maar ik ben moe dus... I don't care.

Eerst moeten we het hele afgezette stuk van de parkeerplaats aflopen, omdat de auto aan helemaal aan het einde staat. Joepie. Godzijdank heb ik mijn gemakkelijke gympen aangetrokken en niet een of ander paar ongemakkelijke schoenen of hakken. De parkeerplaats zelf staat aardig druk met auto's hoe verder we lopen, hoe minder plekken er bezet zijn. Ik geloof dat het afgezette gebied zo'n ruwe vijftig plaatsen bezat en we nu al bijna aan het eind staan. Dan slaat de man een blok auto's om en voor onze neus opent hij de deur van een zwarte limousine. Een limousine. Een freaking limousine.

Er staat een freaking limousine voor onze neus. Vivienne knippert niet eens twee keer met haar ogen, ze loopt gewoon naar de opengehouden deur en gaat zitten terwijl ze naar buiten roept: 'Schatjes, jullie monden staan open. Komen jullie nog of moet ik jullie halen?' Alsof ze elke dag in een limo door Milaan rijd. Die vrouw blijft me verbazen. Als ze nog een paar van deze trucs uit zou halen en het blijkt straks dat ze een of andere koningin is van een onbekend land, ik haar geloof ik zou feliciteren en niet een kwartier naar adem staan happen zoals ik nu eigenlijk deed.

Ik ben de eerste die weer wakker wordt uit de trance die de limousine ons heeft gegeven. Ik geef Floris een duw en beuk met mijn schouder tegen die van Kieran aan. 'Waar was die voor? Ik heb helemaal niets misdaan deze keer!' Lachend antwoordde ik:'Ik zei niet dat je iets had misdaan. Je moest alleen wakker worden.'Simpele logica. Vivienne heeft een paar woorden nodig om mensen te laten luisteren, ik ga voor de wat agressievere aanpakte. Ieder zijn ding toch?

Als we allemaal in de limousine zitten ben ik blij dat het geen gewone personenauto was. Helemaal onderuitgezakt lig ik meer dan ik zat in de stoel. Met mijn benen helemaal uitgestrekt en bij de enkels over elkaar geslagen. Ik zou hier wel kunnen slapen! Genoeg beweegruimte, niet te warm en niet te koud, en de bekleding is ook erg zachttt...................