Turn back the time ~Dutch~

-15-

Het is hem gelukt om zonder kleerscheuren de trap op te dragen, maar hij struikelde bijna toen hij zijn kamer binnenliep. Over een onderbroek. Ik heb heel veel moeite om mijn lachen in te houden. Hij struikelde bijna. Over een onderbroek. Zijn wangen kleuren dieprood wanneer hij het kledingstuk ontdekt. Voorzichtig zet het dienblad op zijn bureau. Dan loopt hij heel snel terug naar de onderbroek, pakt hem op en loopt door de deur weer weg, vermoedelijk om de onderbroek in de wasmand te gooien. Hij kijkt me met een triomfantelijke en iets wat beschamende blik aan, alsof hij wilde zeggen: zie je wel dat ik dat kan! Ik stak mijn tong naar hem uit, heerlijk kinderachtig. Geef toe, soms is het gewoon leuk om kinderachtig te zijn, zelfs voor een tiener van zestien. Nadat ik zijn kamer aan een grondige inspectie had onderworpen (zijn bureau was echt een grote rommel!) kletsten we nog wat over school, totdat ik dat zat was. 'Houd je mond over school! Het is weekend!' Ik bekogelde hem met een hand vol popcorn. Hij deed lachend zijn mond open en ving er een paar. Ik stopte er ook wat in mijn mond. Mmmmm warme popcorn, dat was lang geleden. Hij plukte de rest van de popcorn van zijn kleding en stopte die ook in zijn mond.

'Blijf je eten?' vraagt Kieran, maar ik twijfelde. Ik wilde niet onbeleefd zijn, maar anders moest Floris alleen eten, want mam...... Daar kon je niet al te erg op vertrouwen dat die mee-eet nu. Ik antwoordde toch maar nee, en legde hem uit waarom niet. Gelukkig begreep hij het en drong niet aan.

We liepen de trap af naar beneden, omdat het half zes is. Mijn lichaam, met het o zo geweldige handigheid, moest zo nodig op de laatste trede struikelen. Kieran, die met zijn gezicht naar me toe staat omdat hij al van de trap af was, zag het gebeuren. Hij vangt me met een kreun op. Mijn wangen worden een tintje roder. Soms haat ik Moeder Natuur echt. Ik ga weer rechtop staan en bedank hem. Hij glimlacht naar me. 'Als je nog een paar van zulke acties uitvoert en ik moet je weer vangen, hoef ik niet meer naar de sportschool.' Ik trok mijn wenkbrauwen op naar hem. 'Zo zwaar ben ik niet! En ik kan er niets aan doet dat ik struikel.' We kijken elkaar een paar seconden in stilte aan en basten ik lachen uit.

Thuis aangekomen is Floris aan het koken. Zal ik hem helpen? Zo te ruiken is hij lasagne aan het maken, mijn lievelingsgerecht. Vooral als hij het had klaargemaakt. Ik besluit dat de lasagne het helpen wel waard is. 'Waar was je?' vraagt hij. 'Bij Kieran, we hebben het weekend gevierd met popcorn. Kan ik je helpen met iets?' 'Ja, je kunt de uien in kleine blokjes snijden.' 'Waarom laat je mij altijd het vuile werk doet?' jammerde ik tegen hem. 'Jij vraagt of je kan helpen, eigen schuld.' Grom.

Al voordat de lasagne klaar was, zat ik al aan tafel. Die geur, echt waar, mijn maag eet zichzelf op als het nog lang duurt. Minder dan tien seconden later begint de oven te piepen. Ik stuif naar de keuken, deed ovenwanten aan en haalde de lasagne er uit. Hij ziet er echt heerlijk uit, het water loopt me in de mond. Ik moet me inhouden om niet gelijk aan te vallen en mijn tong flink te verbranden. Toch probeer ik toch  mijn honger in bedwang te houden en roep Floris, die boven iets aan het doet was. Ook hij heeft honger blijkbaar, want al voordat ik terug aan de tafel zat hoor ik hem de trap af stommelen. Ik schep eten op voor hem en mij, en tegen de tijd dat ik beide borden heb vol geschept, zat hij al te eten. Ik val zelf ook aan. We eten in stilte, voor zover je het gesmak stilte kon noemen, maar geen ongemakkelijke stilte. Het was een prettige stilte, met een vleugje ongedwongenheid. Tegen het einde van het eten werd de stilte verstoord door Floris. 'Ik moet je wat vertellen Jasmijn, en ik weet niet zeker of je het leuk gaat vinden.'