Turn back the time ~Dutch~

-11-

Oké, dat was eigenlijk best wel leuk. De leraar -en de klas- was pas weer in staat door te gaan toen de bel al gegaan was, dus we hebben eigenlijk geen last van hem gehad. Het volgende lesuur was iedereen stil. De lerares vroeg niets aan ons, blijkbaar had ze door dat we er niet met ons gedachten bij waren en dat er iets was gebeurd. Mevrouw Bells is de beroerdste niet, en gaf je alleen het woord als je oplette (wat ik dus niet deed...). Aan het einde van onze les zei ze wel dat het anders moest dan zo, maar ja, zij had toch geen uitbarstende Madelon gezien?

Toen we uit waren ging ik gelijk naar Madelon toe, die bij haar kluisje stond. 'Geweldige actie van je. Had je zijn gezicht gezien? Echt onbetaalbaar.' Madelons wangen werden rood van opwinding. 'Ik vond dat hij niet zo gemeen tegen je moest doet. Je hebt al genoeg te verduren gehad. Je weet, dat als er iets is, je altijd naar mij kunt komen hé?' 'Ja, dat weet ik en dat zal ik ook doet. Maar ik moet Kieran nog even spreken. Doei!' Ik zwaaide naar haar en liep weg.

Ik loop naar mijn kluisje en trof daar Kieran aan. Ik hoopte op het cliché dat hij het kluisje naast me zou hebben. Wacht. Stop. Even terug spoelen. Ik hoopte dat hij het kluisje naast me zou hebben? Wat dacht ik tegenwoordig allemaal? Nou ja, boeit me niet.

'Wat doe jij hier?' vraag ik hem. 'Ben je niet blij om me te zien dan?' 'Jawel, maar hoe? Wat? Waarom? Ik dacht dat jij in Utrecht woonde? En waarom had je me het niet verteld? Je wist toch dat ik hier woonde? Je hebt me ook niets verteld via Whatsapp. En ik dacht dat een model altijd foto's van zichzelf bij zou moeten hebben?' ratelde ik aan een stuk door. 'Ho. Ho Jasmijn. HO JASMIJN!' Ik stopte gelijk met mijn geratel en keek hem aan. Een snelle blik om me heen en zag dat iedereen naar ons keek. Dat kan me niets schelen, en keek Kieran weer aan. 'Wat?' 'Een voor een oké? Ik kan geen 20 vragen tegelijk beantwoorden. Weet je wat, kom anders met me mee naar huis, dan kunnen we rustig praten. Ik bel Floris op om ons op te komen halen.' Hij zat in 6 VWO, maar had vandaag vrij. En aangezien hij me vanochtend had gebracht, moest hij me ook ophalen.

Toen ik samen met Kieran achter in stapte (leek me wel zo sociaal voor hem) keek Floris fronsend naar Kieran. Toen pas had hij door dat het Kieran was. 'Kieran! Wat deed jij hier?' Kieran antwoordde met een grijns: 'Ook leuk om jou weer te zien man!' Ik moest lachen om zijn droge antwoordde en keek Floris aan. 'Hij is hier naar toe verhuist.' 'Leuk! Ga je nou de buurt hier onveilig maken?' 'Hoogstwaarschijnlijk' antwoordde hij Floris weer.

Wanneer we thuis met een glas cola op de bank in mijn kamer zitten dwing ik hem bijna om die uitleg te geven, dat hij waarschijnlijk denkt dat het een of ander kruisverhoor is. Ik ben gewoon nieuwsgierig waarom hij zo opeens hier opduikt, dat kun je me toch niet kwalijk nemen! Hij begint het verhaal met: 'Er was eens-' Verder kwam hij niet, want ik had hem in zijn ribben gepord. 'Je weet dat ik clichés haat!' Hij lacht en begint zijn verhaal echt. Zijn vader was overleden aan kanker en zijn moeder kon het niet aan om in een stad te wonen waar iedere straathoek een herinnering heeft. Vragen branden om mijn lippen, maar ik besluit ze later pas te vertellen. Hij heeft het er moeilijk mee en ik dacht, dat als ik hem onderbreek, hij dichtklapt en me niets meer verteld. Niet omdat hij het niet durft of me niet vertrouwd, maar omdat alles nog zo vers is.