Turn back the time ~Dutch~

-12-

P.O.V. Kieran

 'Mijn twee zussen en ik hadden er niet veel over te zeggen, want mijn moeder wou écht heel graag weg daar. Niet om pap te vergeten, maar omdat ze niet elke seconde aan herinnerd te worden. Ze wil hem niet vergeten, maar ze is een sterke vrouw. Ze wil haar leven weer oppakken. Ze kijkt nooit terug op het verleden. Ze kijkt alleen over haar schouder om te zien hoe ver ze is gekomen. Ze,' ik slik de brok in mijn keel weg en probeer verder te gaan. 'Ze wil hem niet vergeten, integendeel, ze hadden een goed huwelijk, maar ze wil ook leven. Ze is nog geen vijftig, en nu al weduwe. Mam heeft dit nooit verdiend. Ze is een geweldige, sterke vrouw, al zou ik dat nooit zo tegen haar zeggen. Ze verdient het om op haar tachtigste met mijn vader in het bejaardenhuis te zitten, in een lelijke bloemenjurk en onhandige poselijnen koppen thee, klagend over de verpleegkundigen en de temperatuur op de kamers. Of omdat ze niet kunnen bridgen, of de jeugd van tegenwoordig, of omdat ik dan geen vrouw heb, of dat ze verkeerde medicijnen heeft gekregen, of de verkeerd gebakken koekjes, weet ik veel.' Mijn mondhoeken trekken lichtjes omhoog bij het idee. Waarschijnlijk zou ze niet over alles klagen, maar wel over veel dingen die niet goed gaan. Ondanks het kleine lachje op mijn lippen, moet ik moeite doen om de tranen onder controle te houden voordat ik weer verder ga. 'We hebben pas een week geleden besloten te verhuizen en ik heb er niet aan gedacht om jou te berichten. Sorry, maar ik was het glad vergeten door al die andere shit. Een hoop shit.' Tegen de tijd dat ik de laatste zin zeg, probeer ik niet eens meer de tranen tegen te houden. Ik weet dat het een hopeloze opgave is. Mijn zicht vertroebeld door het traanvocht in mijn ogen en ik knijp ze dicht, laat de tranen stromen zonder dat ik me ervoor schaam. Langzaam doe ik mijn ogen open en knipper nog een paar keer, totdat ik weer scherp kan zien. Ik waag een met tranen gevulde blik naar links, waar Jasmijn zit. Ze huilt. Vol verbazing wrijf ik in mijn ogen, overtuigd dat mijn gedachten truckjes met me uithalen. Na nog een keer wrijven zit ze nog steeds te huilen. Langzaam dringt het besef tot me door, dat zij ook troost nodig heeft. Zonder dat ik er teveel over nadenkt trek ik haar half op mijn schoot, tegen me aan. Ik leg haar hoofd in mijn nek. Ik laat de tranen die ik had in kunnen houden stromen. Zachtjes schokken haar schouders, nauwelijks merkbaar. Ik leg mijn hand op haar rug, en wrijf cirkels met mijn duim.  Dit was precies wat ik nodig had. Huilen lucht op. De tijd verstrijkt langzaam, en zo zoeken we troost op elkaars schouders.

P.O.V. Jasmijn

Ik kijk in de ogen van Kieran, die door het huilen roodomrand zijn. Ik zie er waarschijnlijk veel slechter uit, met uitgelopen mascara op mijn wangen. Ik keek naar de natte plek die ik had achter gelaten op zijn shirt. 'Sorry voor je shirt, maar er zit een beetje mascara op.' opende ik het gesprek. Hij keek naar zijn schouder. 'Das niet erg, mijn moeder heeft wel ergere vlekken te voorduren gekregen toen ik klein was. Ik was heel bedreven in mijn kleren vies maken.' Hij zuchtte zo diep, denkend aan de vlekken die hij waarschijnlijk heeft gemaakt toen hij klein was, dat het leek alsof hij maanden niet had kunnen ademen. Alsof hij had moeten leven met een gewicht op zijn schouders die bijna niet te dragen was, en al dat gewicht nu in een keer had afgeschud. Bij die fotoshoot kwam hij zo zorgeloos op me over, alsof hij in het nu leefde. Misschien was dat ook wel. Ik kijk hem weer terug aan. 'Dat lucht op hé?' 'Ja, nogal.' antwoordde hij naar waarheid. 'Mag ik vragen waarom jij huilde Jasmijn? Ik weet dat het niet bepaald een leuk verhaaltje is voor het slapen gaan, maar huilen.... Daar zit meer achter.' Ik slik een paar keer en twijfel of ik hem wel of niet in vertrouwen moet nemen. Uiteindelijk besluit ik dat wel te doen, want hij heeft zijn verhaal ook tegen mij verteld, hoe moeilijk dat ook was voor hem.'Ja hoor, ik herkende mijn ouders een beetje in het verhaal. Mijn vader is waarschijnlijk vreemdgegaan en dat liet hij weten door een briefje achter te laten. Mijn moeder zou dit ook niet moeten verdienen.' Die heldere blauwe ogen van hem, waren net twee emmers water. Diep en mooi, maar er woed een storm van binnen. Zijn ogen die zo oprecht en eerlijk staan kijken me aan met een blik van herkenning. 'Weet je, soms heb ik het idee dat het leven net als een hand vol zand is. Zijn die handen vol, heb je veel geluk en het leven lacht je toe. Toch kun je nooit al dat zand blijven vast houden. Langzaam glipt al het zand eruit. Hoe meer zand eruit komt, hoe meer pech en pijn je hebt. Totdat die handen weer een nieuwe schep pakken, en het cirkeltje weer opnieuw begint.' 'Zo heb ik het nog nooit bekeken. Het is een raar metafoor, maar de waarheid is ook lang niet altijd gewoon. Je moet gewoon de ballen hebben om de waarheid te zeggen. Papa heeft wel die moed gehad, alleen heeft het op een buitengewoon laffe manier naar buiten gebracht.'

Iemand kwam mijn kamer binnen gelopen. Ik wist gelijk dat het Floris was, want mama en papa zouden kloppen. O, wacht papa zou niet kloppen, want hij is er niet. Ik keek hem geïrriteerd aan. 'Wat is er?' vroeg hij zodra hij mijn roodomrande ogen en mascara sporen op mijn wangen zag. Hij wil al boos worden en Kieran flink uitschelden, maar toen zag hij ook zijn gezicht. Ook met roodomrande ogen en een eenzame traan rolt langzaam over zijn wang. 'Wat is hier aan de hand?' Met een verwarde uitdrukking kijkt hij ons om de beurt aan. Geen van ons beiden geeft antwoord, totdat ik mijn mond opendoe. 'Helemaal niets, hij heeft uitgelegd waarom hij hier komt wonen. En ik heb het van pap verteld. Dus houd je bek, ik weet zelf ook wel dat ik er niet uit zie.' Ik loop naar de spiegel en schrik. Zo erg had ik het niet verwacht! Snel pakte ik de make-up remover en begin mijn wangen schoon te maken. 'Maar wat kwam je doen?' vraag ik. 'Ik weet niet of je het door hebt, maar het is kwart over zes. Misschien moeten we eten?' 'Is het al zo laat?' Ik pakte mijn mobiel van het bureau en jawel, daar staat in koeienletters 18:14 op. 'Kieran, eet je mee of moet ik je thuis brengen?' 'Ik bel mijn moeder wel even op, ze zal waarschijnlijk blij zijn dat ik zo snel vrienden heb gevonden.'

We eten met zijn drieën. Kieran weet dat het niet goed gaat met mam, dus hij vroeg er niet naar haar. We aten niet in stilte, integendeel. Ik zat zo hard te lachen dat mijn buik pijn deed, die grappen zo droog dat ze binnen een seconde vlam zouden vatten als ze aangestoken werden. Toch voelt het goed om zo te lachen, een beetje.... verlichtend. Alsof dat gewicht dat Kieran en ik van ons af hadden geschud nu pas echt aan het verdwijnen is. Alsof Kieran en ik niet net hebben zitten huilen als kleine kinderen, alsof we geen vreemdgaande of gestorven ouders hebben, of heel de wereld er niet was, of al het leed in de wereld, gewoon wij, drie knappe tieners die wat lol aan het trappen zijn.