Turn back the time ~Dutch~

Epiloog

TIEN JAAR LATER

Het maakt niet uit hoeveel modeshows ik heb gelopen, voor welk merk dan ook, toch voel ik elke keer weer de spanning als een vlindertje in mijn buik vliegen. Dit keer, lekker makkelijk, in Amsterdam. Mijn gedachten dwalen af naar mijn eerste modeshow. God, wat was ik toen zenuwachtig. Die show was mijn grote doorbraak. Kort daarna werd ik uitgenodigd bij RTL Late Night, toen mijn eerste interview dat op televisie werd uitgezonden. Wat waren Floris, Vivienne, Kieran en mam trots. Van pap heb ik na al die jaren nog steeds niets van gehoord. Het maakt me niet meer zoveel uit. Natuurlijk deed het toen pijn, misschien nog steeds een beetje, maar je leert ermee leven. Hij heeft zijn eigen weg gekozen. Ik kan het hem moeilijk kwalijk nemen. Ja, het was laf, maar hij heeft voor zijn eigen vrijheid gekozen.

Het is bijna grappig hoe erg mijn modellencarrière veranderd is nadat ik de Victoria's Secret show had gelopen. Ik werd eerst in Milaan bekender, dus toen heb ik een half jaar in Milaan gewoond. Daarna in Londen, Amsterdam, New York, Tokio, Barcelona...... Als laatste Parijs. In de modewereld de moeilijkste stad. Pas nu begint dat een beetje te lopen. Sinds kort vragen ze me ook voor filmklussen. Geen hele grote rollen, maar mijn droom is nog altijd de hoofdrol te hebben als een kick-ass vechterchick, je weet wel, zo'n rol die meestal voor bekende acteurs is weggelegd, zoals die van Shailene Woodley in Divergent.

Ik vlieg elke week van de ene kant van de wereld naar de andere kant. Vaak heb ik op trips niet eens tijd om de toerist uit te hangen, omdat ik alweer naar de volgende klus moet, of weer naar het vliegtuig moet. Vivienne regelt het nog steeds allemaal voor me. Ik mag wel meebeslissen, maar meestal kiest zij. Kieran is nog steeds mijn vriendje. Zo vaak als het kan proberen we samen te zijn, maar het is moeilijk aangezien hij ook zo veel weg is. Toch is onze relatie is sterker dan ooit. Floris is zo goed als gestopt met modellenwerk. Hij heeft een of andere hoge baan gevonden die bij hem past. Hij en Vivien zijn een jaar of twee geleden samen getrouwd. De bruiloft was echt prachtig. Groots, sprookjesachtig, lief, goed geregeld en ik mocht een bruidsmeisje zijn! Drie jaar voor dat ze trouwden, raakte Vivien zwanger. Het kindje hebben ze gehouden. Ze hebben nu een dochtertje, Kim. 'Jasmijn! Schiet op! Over vijf minuten begint de modeshow!' Een of andere assistent roept en wijst naar me. Door alle modeshows ben ik een meester geworden in omkleden. Binnen enkele seconden kan ik een shirt en broek of jurk uit hebben en de volgende set weer aan. Best handig, vooral in deze situaties. Snel trek ik de korte witte bruidsjurk die tot mijn knieën komt goed die ze me aan hebben gegeven. Ja, inderdaad. Ik ben weer het laatste stuk van de show. Snel ga ik in de stoel zitten zodat de stylisten snel hun werk kunnen doen.

Tien seconden voordat ik op moet sta ik klaar achter de schermen. Er word nog een klein boeketje in mijn handen gedrukt, het model voor me komt terug en het is showtime. Ik zet een lieve glimlach op en loop stap voor stap de catwalk op, alsof het een altaar is. Dromerig staar ik voor me uit. Door alle oefening weet ik dat ik niet zal vallen als ik even niet oplet. Het is me wel eens overkomen, in een zaal vol mensen. God, wat was dat vreselijk. Aangekomen bij het einde van de catwalk doe ik wat me is opgedragen. Ik wacht. Beweeg niet. Kijk in de verte, wachtend op mijn onzichtbare man. Mij is verteld dat de lichten zo meteen langzaam doven, dus ik hoef me geen zorgen te maken over hoelang ik moet hier stil moet staan. Het geroezemoes in het publiek wordt heviger. Na een halve minuut voel ik iets op mijn been tikken. Ik negeer het. Weer voel ik iets op mijn been tikken, maar dit keer blijft het liggen. Een handje. Langzaam draai ik me om en zie daar Kim staan. Ze heeft onderweg bloemblaadjes op de catwalk gestrooid. Het mandje heeft ze naast zich neergezet. Ze is in een jurkje gehesen die te schattig voor woorden is, met een strikje in haar bruine haren. 'Wat is er lieverd? Waar is mama?' fluister ik zachtjes in haar oor. 'Mama komt zo.' fluistert ze terug. Ik snap er niets van. Hoezo komt Vivien zo? Doordat ik zo geconcentreerd bezig was met Kim, had ik niet door dat er nog iemand de catwalk opgelopen is. Het geroezemoes in het publiek stijgt nog meer, waardoor ik weet dat er iets is. Zodra ik mijn hoofd heb opgetild bevries ik. Dit kan geen toeval meer zijn. Hier is me niets over verteld. Of ik heb niet zitten luisteren, of dit is met opzet gedaan. Langzaam ga ik recht staan. Professioneel komt Kieran op me af gelopen. Door zijn serieuze masker breekt een van zijn goddelijke grijzen door. Het publiek slaakt een collectieve zucht. Ik ga weer rechtop staan om hem in de armen te vliegen. Hé, ik heb hem anderhalve week niet gezien, dus ik mag de situatie best wel even laten rusten en zo meteen als de bliksem uit gaan zoeken wat er aan de hand is. Zo snel als mijn hakken me kunnen dragen loop ik naar hem toe. Hij vangt me met gemak op en tilt me los van de grond, zodat mijn benen en de rok van de jurk in de lucht zwieren. Door hem voel ik me klein, lief en meisjesachtig. Zodra hij me weer neerzet fluister ik in zijn oor: 'Wil je nu in godsnaam vertellen wat er aan de hand is?' Na mijn woorden legt hij zijn wijsvinger op mijn lippen. 'Shhh. Zo meteen word alles duidelijk.' Hij wacht een paar tellen totdat hij zeker weet dat ik niets zal zeggen en dan haalt hij zijn vinger van mijn lippen. Ik zie aan zijn ogen dat hij ergens op aan het wachten is. Langzaam veranderd de muziek en doven de lichten een beetje totdat alleen de lampen boven de catwalk aanstaan. De spots zijn op ons drieën gericht. Het geroezemoes in het publiek word nog sterker. Kieran gaat met zijn handen zijn zakken af totdat hij gevonden heeft wat hij zocht. Een lichtblauw, vierkant doosje. Met het merk Tiffany's erop. Het geroezemoes in het publiek is niet zachtjes meer, maar op normaal gespreksvolume. Hoewel ik normaal heel erg op mijn omgeving let, sloot ik me er nu helemaal voor af. Ik kon alleen nog maar naar Kieran's ogen en het lichtblauwe doosje kijken. Langzaam zakte hij op een knie. Heel het publiek hield zijn adem in en je kon een speld horen vallen in de zaal. 'Jasmijn, al vanaf de eerste keer dat ik je zag vond ik je bijzonder.' Kieran praat zachtjes, maar door de plotseling doodstille zaal werd zijn stemgeluid weerkaatst zodat het harder leek dan het was. 'God, wat was je bijzonder. Hoewel jij je niet bewust was van mijn gevoelens in het begin, had Floris me haarscherp door, wat hij ook behoorlijk duidelijk heeft gemaakt.' Iemand aan de andere kant van de catwalk barst in lachen uit. Zonder op te kijken herken ik het gelach van Floris. Ik kijk niet op, maar blijf Kieran aankijken. 'Maar toch kon ik niet van je wegblijven. Dat ik verhuisde naar dezelfde stad was een bijkomend voordeel. Mijn gevoelens werden alleen maar erger. Het moment dat jij dat doorhad, voelde geweldig. Alle vakanties, klussen en shows samen, waren stuk voor stuk met geen woorden te beschrijven, zo leuk en geweldig waren die. Niet om de kleren. Niet om de foto's. Niet om de mensen die ik ontmoet heb. Om jou. Jij maakt elke keer mijn dag, mijn ochtend, mijn avond, mijn middag, mijn humeur, mijn alles. Dus, Jasmijn Smit, zou jij me het plezier willen doen om met me willen trouwen en me de gelukkigste man op aarde te maken?' Langzaam haalde hij de witte strik van het lichtblauwe doosje en haalde de deksel ervan af. Er kwam een prachtige ring tevoorschijn met een grote, lichtpaars kleurige steen. Tranen rolden over mijn wangen. Niet om de geweldige ring. Niet om het feit dat mijn vrienden hier waren. Om Kieran. Zonder er een tweede keer er bij te hoeven nadenken beantwoord ik zijn vraag.

'Ja. Ja, ik zou je dat plezier graag doen. Heel graag zelfs.' Meer woorden had hij niet nodig. Hij schuift de ring om mijn vinger en drukt zijn lippen tegen de mijne en legt zijn handen om mijn middel. Mijn hand met de prachtige ring met de paarse steen blijft hangen rond zijn borst en de andere verstrengeld zich met zijn zachte haar. Ik verpest heel zijn uiterlijk, maar daar geef ik op dit moment niets om. Niets kan mijn blijdschap nog remmen, zelfs geen boze stylisten. Voorzichtig als altijd likt Kieran's tong mijn lip. Niets gevend om het feit dat we midden op de catwalk staan, gefotografeerd worden, en toegejuicht worden, geef ik hem toegang. Pas na een minuut maak ik mijn lippen langzaam los. Mijn voorhoofd rust tegen de zijne. 'Goede verrassing?' fluistert hij me toe. 'De beste ooit.' Weer druk ik mijn lippen op de zijne, voor een klein vluchtig kusje.

Na een paar minuten voel ik een hand op mijn schouder. Langzaam en met tegenzin draai ik me om. Oeps, vergeten. We hadden publiek. En niet zo'n beetje ook. Dit gaat morgen in elke tijdschrift op de voorpagina staan. Floris staat achter me. 'Gefeliciteerd zusje.' Hij trekt me in een omhelzing. Lachend en met brandweerrode wangen beantwoord ik zijn knuffel. Nadat hij me los heeft gelaten staat Vivien alweer voor mijn neus. Ze feliciteert me ook en trekt me in een mama-beren omhelzing. 'Ik weet dat je blij bent, en ja, je mag helpen met onze bruiloft organiseren, maar als je me nu laat stikken komt er geen bruiloft.' Gelijk word haar greep losser. Ze heeft een enorm grote grijns op haar gezicht. Ik ook. We keren onze gezichten naar Floris en Kieran, die naast ons staan. Ik vang een zin op uit hun gesprek. 'Dat heeft lang geduurd voordat je haar ten huwelijk vroeg.' Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Ik moest het perfecte moment plannen. Dat heeft tijd nodig.' Ik glimlach bij zijn antwoord. Vivien buigt haar hoofd naar me toe. 'Ik wil het moment niet verpesten, maar weet je al wie je naar het altaar gaat brengen?' Ik denk een paar seconden na. 'Floris, zou jij me naar het altaar willen brengen?' Verrast kijkt hij me aan. Langzaam begint hij ook te grijnzen. 'Ik zou niets liever willen.'