Turn back the time ~Dutch~

-45-

Langzaam wordt ik wakker. Verdomme, wat is het warm hier. Voorzichtig draai ik me om naar Kieran, om te kijken of hij nog slaapt. Hij leunt met zijn bovenrug op de achterkant van het bed en op zijn schoot ligt een boek. 'Goedemorgen.' Zonder op te kijken van het boek had hij al door dat ik wakker was. Dat kunstje moet hij me ook eens leren. 'Heb je zin om vandaag langs te gaan bij mijn familie?' Nu kijkt hij wel op van het boek, om me recht in de ogen te kijken. 'Natuurlijk, hoe laat gaan we?' Dankbaar kijk hij me aan. 'Als we ontbeten hebben, we kunnen rustig aan doet. Ik heb niet gezegd hoe laat we precies komen.' 'Oké, dan ga ik douchen.' Maar in plaats van uit bed te stappen en naar de badkamer te gaan, ga ik rechter zitten totdat ik tegen Kieran's borst aan lig. 'Welk boek was je aan het lezen? Interessant boek?' Hij knikt halfslachtig, dus pak ik het boek uit zijn handen om naar de kaft te kijken. In koeienletters staat er Divergent van Veronica Rossi op de voorkant. Zonder twijfel, geweldig boek. 'Ik dacht dat dit een meidenboek was?' 'Nee, ook gewoon voor jongens. Er zit behoorlijk veel actie in. Buiten dat, het is een leuk boek. Dus waarom niet? Heb jij de serie al gelezen?' Een glimlach speelt om mijn lippen. De boekenworm in me komt naar boven. 'Natuurlijk! Wie niet! En ik heb de film gezien. Binnenkort komt de tweede uit. Die wil ik heel graag zien. Echt heel graag.' Lachend kijkt hij me aan. 'Dan neem ik je mee naar die film.' Ik schenk hem een glimlach en geef hem zijn boek weer terug en ga op zoek naar kleren.

Met de felroze bh die Kieran gisterenavond omhoog hield en bijpassende slip aan loop ik de badkamer uit. Mijn haren heb ik net droog geföhnd, om pluizen te voorkomen. Kieran zit nog steeds verdiept in zijn boek. Geen wonder, hij is bijna bij het einde. De ben ik ook niet meer te houden. Lachend schud ik mijn hoofd. Ergens in de kast zou ik een strapless jurkje moeten hebben die wit is tot onder mijn borsten, daaronder een zwarte band en een blauwe rok. Tuurlijk. Het zal weer eens niet. Hij hangt helemaal aan de andere kant dan de kant waar je begint te zochten. Als ik hem aantrek zit hij als gegoten, nog net zo lekker als vorig jaar. Ergens had ik ook nog bijpassende schoenen, geloof ik. Ik had ze meegenomen, dat weet ik zeker. In het hoekje waar de schoenen staan liggen ze niet. Had ik ze dan toch niet meegenomen? Ik haal mijn koffer uit het daar voor bestemde vak en maak hem open. Gelukkig! Ik heb ze wel meegenomen. Wanneer de open sleehakken van kurk, met enorm veel blauwe bandjes die je moet vastzetten, aan mijn voeten zitten ga ik weer richting de badkamer, om mijn make-up te doet. Ik besluit het simpel te houden en zet een klein lijntje eyeliner, doe water proeve mascara op mijn wimpers en doe wat matte lipstick op die in een kleur die goed bij het jurkje past, maar toch niet te erg opvalt. Uit de kast haal ik een kleine handtas tevoorschijn, ook een blauwe. Geroutineerd doe ik er een kleine tube zonnebrand, mobiel, portemonnee, de lipstick in de kleur die ik net opgedaan heb, mascara, eyeliner en babydoekjes in. Je weet maar nooit wanneer je die nodig hebt. Dan concentreer ik me weer op Kieran. 'Je kunt in de badkamer! Ik ben klaar.' Hij reageert niet eens. Oké, ik weet dat het boek spannend is, maar daarom hoeft hij mij toch nog niet te negeren? Stil loop ik naar het bed, pakte het boek uit zijn handen en trek de dekens van zijn benen af. 'Jij wilde toch naar je familie?' nog voordat hij kan knikken ga ik al verder. 'Dus dan ga je nu douchen en je klaarmaken zodat we kunnen ontbijten en daarna kunnen gaan.' Een beetje verdwaast knikt hij en loopt naar de badkamer.

Kieran had al geregeld dat we vandaag een auto hadden, omdat het een half uur rijden is. Gebiologeerd staar ik uit het raampje. Italië is echt zo mooi! En lekker warm. Zodra Kieran de auto heeft geparkeerd kijkt hij me aan. 'Weet je zeker dat je mee wilt?' 'Natuurlijk, waarom niet? Ja, ik ben zenuwachtig. Net zoals jij. Maar dat is geen reden om me plotseling terug te trekken. Ik heb beloofd mee te gaan.' Het is niet niks dat hij me aan zijn familie wil voorstellen. Vooral niet als ze in Italië wonen, het is niet bepaald om de hoek. Een scheve grijns breekt door op zijn gezicht. 'Oké, eigen risico.' Lachend stap ik uit de auto en pakte Kieran's hand vast als hij naast me loopt. Hij loopt om het huis heen gelijk richting de tuin, alsof hij dit dagelijks doet. Zodra we om de hoek van het huis zijn komt er een oude vrouw op ons af gestormd. Je kan zien dat het vroeger een mooie vrouw is geweest. Ze heeft nog steeds dezelfde schoonheid, ondanks de rimpels op haar gezicht. Kieran heeft zijn schoonheid niet van een vreemde.