Turn back the time ~Dutch~

-27-

Hoewel Kieran's moeder Nederlands is en zijn vader..... geen idee, maar in ieder geval niet Amerikaans, hebben ze een aantal jaar in Amerika gewoond. Vandaar dat hij op zijn zeventiende al een rijbewijs heeft. Opgelucht stap ik in Kieran's auto. Weer vraag ik mezelf af waar we heen gaan. Ik heb geen idee, dus de enige optie is iets bij hem proberen los te maken over de plek waar we heen gaan. 'Kieran?' Hij is zo gefocust op de weg dat hij me de eerste keer niet opmerkt. 'Kieran?' zeg ik nu wat harder. 'Hm?' antwoord hij slechts. 'Waar gaan we heen?' 'Dat krijg je zo te weten.' 'Ook geen kleine hint?' Ik pruilde naar hem. Met zijn scheve lachje waar ik zo van hield zag ik al dat hij echt niet ging antwoorden. Mokkend keek ik uit het raam.

Toen schoot me iets te binnen. Als ik genoeg zou zeuren, zou hij vanzelf een hint geven. 'Een hint dan?' vroeg ik hem. 'Nee, nu nog niet.' Dertig seconden later vroeg ik hetzelfde, en ik kreeg weer hetzelfde antwoordde. Na vijf keer vragen gaf hij eindelijk toe. 'Wat voor hint wil je dan?' Ik probeerde een glimlach te onderdrukken, wat niet heel goed lukte. Ik voelde mijn lippen opkrullen in een klein glimlachje en probeerde dat te verbloemen door uit het raam te kijken. 'Ik weet zeker dat je het toch nooit zou raden' voegt hij erbij met een opgekrulde mondhoeken. 'Is het lang rijden?' 'Dat valt best mee, nog een kwartiertje ongeveer.' Peinzend keek ik weer voor me uit. Iets wat vijfentwintig minuten rijden was -we waren al tien minuten onderweg-............. Gefrustreerd kreunde ik. Het enige wat hij deed, was me nog langer die goddelijke scheve lach laten zien.

Eindelijk voel ik dat de auto stopt. Als ik de deur wil openen, houd Kieran me tegen. 'We zijn er nog niet, we zijn er bijna. Ik wil je blinddoeken' zegt hij doodleuk tegen me. Verbaast staar ik hem aan. 'Blinddoeken? Waarom?' vraag ik hem. 'Om het spannender te maken voor je.' Dan wordt alles zwart voor mijn ogen door de blinddoeken die hij erover heen doet.

Als de motor voor de tweede keer die dag helemaal uit staat, wil ik de deur openen. Vloekend besef ik dat hij me moet leiden, omdat ik met die verrekte blinddoeken niets zie. God wat haat ik blinddoeken, vooral deze. Weet je hoe graag ik dat ding wil verbranden en met een heksenlach over de as dansen? Met 100% van mijn hart.

 Zuchtend wacht ik totdat Kieran de deur voor me opent en de auto uit leid. God, die jongen weet hoe hij het spannend moest maken. Ik was ondertussen bijna in staat de blinddoeken van mijn hoofd te trekken en te kijken waar we waren, want ik had echt geen idee. Ik was opgegroeid in deze streek, en ik dacht nog wel dat ik de omgeving goed kende. Niet dus. Zal wel mijn geweldige richtingsgevoel zijn die de schuldige is. Dat, of Kieran heeft rondjes gereden zodat ik zeker niet wist waar we uitkwamen.

Zodra hij me met lichte drang me neerzet op een bank, vraag ik hem of hij die verdomde blinddoeken van mijn hoofd af wil halen. Ik kan zijn grijns gewoon horen wanneer hij zegt dat dat oervervelende ding af mag. Voorzichtig om mijn make-up die ik had opgedaan niet te beschadigen -maar waarschijnlijk al lang uitgeveegd en uitgesmeerd is- doe ik hem af.

'De McDonald's?' roep ik uit zodra ik de blinddoek op tafel heb gesmeten en mijn ogen weer gewend zijn aan het felle licht. 'Dit had je niet verwacht hé?' Absoluut niet. Dit is weer wat anders dan zo'n cliché picknick in het park.

Als ik weer een beetje normaal aan het doen ben, gaat Kieran eten halen voor ons. Ik mocht niet mee, omdat hij er een soort McDonald's picknick van wilde maken, dus hij zou het eten halen. Ik vroeg me af of we na de picknick nog iets gingen doet. En wat we dan gingen doet. Zou hij me alsnog meenemen naar een of ander parkje of iets anders?

Ik schrok op uit mijn gemijmer toen iemand een dienblad op het tafeltje zette en in de stoel tegenover me plofte. Geschrokken keek ik op. Tegenover me zat een grijnzende Kieran. Opgelucht adem ik uit. 'Had je niet iets kunnen zeggen? Ik schrok me de pleuris!' 'Ik ben wel vaker een schok voor mensen, dat is heel gewoon voor me.' antwoordde hij. 'Niet zo arrogant! Je wil niet weten hoeveel liefdesverklaringen ik in ontvangst heb mogen nemen, Kieran.' Misschien overdreef ik een klein beetje, maar het was waar. Door mijn barbie-uiterlijk zijn er best een aantal mensen die me leuk vinden, maar die ik elke keer heb afgewezen. Stiekem was het ook wel leuk die onbereikbare mysterieuze meid te zijn boven aan de top. En van een beetje concurrentie zou niemand dood gaan. Hij zou alleen maar meer zijn best doen. 'Dan deed ik beter, er zijn meisjes flauwgevallen voor dit gezicht.' Ik gokte zo dat hij op mij doelde. 'Jij was een verdieping lager, en ik was gevallen! Ik ben nooit voor jou of door jou flauwgevallen!' 'Dat is wat ze de buitenwereld wijsmaakt' zegt Kieran alsof hij de voice-over in een film is. 'Je zou willen dat ik flauwviel voor je!' Arrogant zwiepte ik mijn haar over mijn schouder. Toen keken we elkaar aan en barstten tegelijkertijd in lachen uit.

'Zo, dus veel liefdesverklaringen hé?' Was zijn eerste vraag nadat we het eten ophadden en een McFlurry gehaald hadden. 'Ja. Mensen vonden mij altijd slim, mooi en arrogant genoeg om een stoet domme volgers te hebben zonder mening en ruggengraat. Ik vind het wel grappig. Meer ook niet. Ze zouden me alleen maar willen om mijn status en uiterlijk, ze kunnen dan de grond onder mijn voeten kussen, maar dan ga ik nog niet overstag. Gek ben ik niet. Hij grijnst half naar me. 'Zo,' hij gebaart met zijn lepel naar me 'klink je echt enorm hot.' Ik weet gewoon dat mijn wangen lichtjes roze worden. Ik giechel en eet verder van mijn McFlurry.

We liepen hand in hand naar buiten. 'Waar gaan we nu heen? Waag het niet verassing te zeggen of me die blinddoek weer op te laten doet, want dan ga ik flippen!' 'Rustig maar Jasmijn! Het is nutteloos om je de blinddoek te laten dragen, want het is vijf minuten rijden vanaf hier. Waarschijnlijk weet je al wat we gaan doet voordat ik de auto geparkeerd heb.'.