Turn back the time ~Dutch~

-36-

Gedachtes. Sommige blijven door je hoofd spoken, andere gaan al ten gronde binnen enkele seconden. Gedachtes zijn rare wezens. Ze laten je dingen voelen, dingen realiseren, overdenken, stressen, onthouden maar ook beslissen. Zelfs onbewust doe je die dingen. Vaak met, soms ook zonder reden. Als je alleen bent zonder iets te doen denkt je na. Dat is vrij logisch, wat kun je immers anders doet? Je moet je dan zien te amuseren met je gedachtes. Soms leuk, soms niet.

Nadat Kieran weg was gegaan om een uur of drie, en Vivienne hem gevolgd was een kwartier later bleven Floris en ik alleen over. Omdat ik geen zin had om op de bank te hangen, ben ik maar naar mijn kamer gegaan en op mijn bed gaan zitten met mijn rug tegen de muur. Als ik mijn blik naar de linkerkant laat glijden dacht ik aan vannacht, gisterennacht en vanochtend. Toen was Kieran hier. Maar nu ben ik helemaal alleen met mijn gedachtes.

Alsof er een startsein gegeven was kwamen ze zonder waarschuwing mijn hoofd binnen. Grotendeels waren ze op te delen in een paar categorieën: Alex, papa, Kieran, mijn leven en ik. Dat zelfde lijstje speelde al weken in mijn hoofd. Om niet al te erge hoofdpijn te krijgen, ging ik de onderwerpen een voor een af. De nachtmerries met Alex, de fijne momenten met Alex en elke keer het moment dat ik het uitmaak speelt in mijn hoofd. Was het wel de goeie keuze om het uit te maken? Ja natuurlijk! Hij heeft je bedrogen! Voor je freaking ogen! Dan had ik Kieran nu ook niet gehad.... Zonder dat ik ook maar iets kon doet om ze tegen te houden, gaan de sluizen achter mijn ogen open. Dikke tranen bleven maar over mijn wangen lopen. Vergeten was ik hem niet, dat was zeker.

Zonder iets te zeggen vandoor. Papa. 50% van mijn DNA. De man die me mijn hele leven heeft zien opgroeien. Me mooie momenten heeft gegeven. Herinneringen heeft gegeven. Wijze raad heeft gegeven. Weet je, ooit zei hij dit tegen me: H.O.P.E. Ik, als dertienjarige toen snapte dat niet. Toen hij zei dat het een afkorting was, bleef ik hem vragend aankijken. Daarna pas zei hij de betekenis; Hold On, Pain Ends. Destijds had ik een periode die niet zo leuk was, met voornamelijk gepest. Toen was het mijn motto. Moet je me nu eens zien. Ik heb de mensen die me gepest hebben flink uitgelachen. Mijn is bekender dan zij ooit zullen worden. Ik zal mooier zijn dan zij allemaal bij elkaar zullen worden. Dus, nu vraag ik je, waarom blijft het leven me dan uitlachen? Mijn vader te laten besluiten weg te gaan? Mijn vriendje in iemand anders geïnteresseerd te laten zijn? Papa heeft ons uiteindelijk verlaten, alsof hij een stuk speelgoed aan iemand anders gaf. Misschien is hij nu vader van iemand anders, of leeft in de goot omdat hij dacht dat dat leven beter was.

Kieran, een ongelofelijk lieve jongen. Misschien wel te lief voor mij. Hij verdient een schat van een vrouw, zonder problemen. Het tegenovergestelde van mij. Meer zoals Vivi. Zo iemand die altijd vrolijk is, altijd haar mening heeft, flink brutaal kan zijn en brutaal is als het moet. Maar dat ben ik niet, heb ik niet. Een mening, dat gaat zolang ik beide kanten van het verhaal heb gehoord. Maar of ie geaccepteerd word? Ben ik te veel volgens de rest? Ben ik er gewoon een uit de grijze massa, die net iets mooier is dan de rest?

Je hoort al die quotes die mensen roepen: YOLO, love the life you live, je bent maar een keer jong, ga zo maar door. Maar weet je, niemand doet dat. Uiteindelijk passeren we allemaal de dertig, veertig, vijftig. Roepen we dan nog net zo hard YOLO? Dan zitten de meesten naast hun man of vrouw, in hun eigen huisje, vaak met kinderen. Wat maakt het dan uit? We komen allemaal op hetzelfde punt uit, of je nu een badboy/girl bent die je niet aan de regels houd of dat brave en stille meisje bent die altijd goede cijfers haalt en braaf haar huiswerk gemaakt heeft. Die hun leven al helemaal uitgestippeld hebben. Die persoon die ik overduidelijk niet ben.

Mess of messy? Twee woorden met maar een letter verschil, maar totaal andere betekenissen. Rommel of rommelig? Is je leven tijdelijk rommelig of gewoon een grote puinhoop, zo een waarbij je nooit meer in staat bent om hem op te ruimen? Zonder toekomst? Met toekomst? Veel te veel vragen en geen antwoorden? Mess of messy?

De enige gedachtes die nog door mijn hoofd spoken gaan over mij. Mijn toekomst. Mijn opleiding. Papa vertelde me ooit: Denk niet aan wat je wilt doet, maar welke diploma je in je handen wilt hebben. 5 TTO en nog geen idee wat ik wil gaan doet. De laatste week met examens en dan over naar 6 TTO. Sommige mensen roepen dat ik slim genoeg ben om arts te worden. Anderen roepen dat ik forensisch onderzoeker moet worden, door mijn onopvallende oplettende ogen. Suggesties van iedereen, maar geen enkele die me aanspreekt. 

In dat hele halfuur die mijn gedachten me hebben gekost ben ik nog steeds niet opgehouden met huilen. De tranen hebben inmiddels grote natte vlekken op mijn kleding achtergelaten. Al die gedachtes en herinneringen in een keer waren er toch een paar te veel. Gek genoeg voel ik me nu veel meer opgelucht. Alsof er eerst een paar bakstenen op mijn borst drukten, maar nu de helft ervan weggenomen is.

De deur klapt open en Floris staat in de deuropening. 'We gaan e- wat is er met jou gebeurd? Fuck, je ziet er niet uit! Je gaat me toch niet vertellen dat Kieran dit op zijn geweten heeft hé? Dan doe ik hem wat! Ik heb hem duidelijk gewaarschuwd!' Hij gaat maar door en door. Mijn gruwelijke koppijn word er niet beter op. Zachtjes fluister ik met een raspende stem: 'Stop.' Het klinkt niet harder dan een fluistering, maar toch heeft hij het gehoord. 'Hij was het niet, ik was aan het denken en het werd me gewoon te veel oké?' Langzaam knikt hij en laat zich naast me op bed zakken. Hij komt naast me zitten, ook met zijn rug tegen de muur en zijn benen op het bed. Ik hoef verder niet uit te leggen waarom ik huil. Hij begrijpt me, snapt me. Zonder nog iets te zeggen slaat hij een arm om me heen en laat me uithuilen.

Als ik slechts nog een beetje na hik leunt hij een beetje achterover om me in mijn ogen te kijken. 'Jij kunt dit, je bent sterker dan dit. Je hebt je toen goed gehoud- nee zo moet ik het niet zeggen. Je hebt je toen sterk gehouden. Je mag best soms een steek laten vallen, maar we komen hier samen doorheen. Huilen lucht op. Ik zie aan zijn ogen dat hij dat heeft uit ervaring. Ik ben enorm nieuwsgierig, maar hij vroeg bij mij ook niet door. Ik besluit hem in zijn waarde te laten en niet door te vragen.'

De heerlijke geur die ik ruik komt van beneden. Lasagne, mijn lievelingsgerecht. Mijn maag gromt alsof er een wolf bij volle maan in zat. De buik van Floris begint ook aardig te grommen. Met een waterig glimlachje kijk ik hem aan. 'Ga maar vast naar beneden, ik kom zo.' Met een knikje staat hij op en dendert de trap af. Als ik in de spiegel kijk, was het nog erger dat ik verwacht had. Mascara strepen en vegen over mijn wangen en shirt en zelfs op mijn broek, geen idee hoe die daar terecht is gekomen. Knalrode wangen en rode en een klein beetje dikke ogen. Zuchtend pakte ik mijn make-up doekjes en probeer mijn gezicht zo snel mogelijk schoon te maken.

Zodra al de mascara strepen grotendeels tot helemaal weg zijn heb ik geen zin meer om langer te wachten met eten en storm de trap af, op zocht naar de bron van de heerlijke geur. Zodra ik zie dat de schaal op tafel staat ren ik er bijna naar toe en step een flink stuk op. Voordat ik ook maar op mijn stoel ben neergeploft zitten de eerste twee  happen al in mijn mond. 'DIT IS HEET VERDOMME!' Snel giet ik er een slok water achter aan. 'Honger zusje?' Ik kijk net lang genoeg op van mijn eten om hem een wat-had-je-anders-verwacht blik toe te werpen en te zeggen: 'Nee hoor, mijn maag zat al vol omdat ie zichzelf heeft opgegeten!'