Turn back the time ~Dutch~

-28-

We stappen uit voor een groot en modern gebouw. Hij zei toch dat ik het al weet voordat we uitstapten? Nou, niet dus. Ik heb geen idee waarvan ik het gebouw zou moeten herkennen. Dit ga ik dus absoluut niet laten blijken aan Kieran, zodat het tenminste nog lijkt alsof ik alle plekken waar je iets kan doet in de streek ken.

Zodra we binnen staan lopen we naar een balie, die midden voor de ingang staat. Ik laat Kieran heel het woord doet, en proberend de grijze massa in mijn hoofd te gebieden dat ze het gebouw herkennen. Zachtjes voel ik iemand aan mijn hand trekken, ten teken dat we moeten vertrokken. Als een braaf schoothondje volg ik Kieran de lift in naar een verdieping onder de begane grond. 

'Je hebt echt geen idee waar we zijn hé? 'Nee.' antwoordde ik hem naar eerlijkheid. 'We gaan paintballen in teams. Wij zijn samen een team, en we moeten tegen andere teams die we waarschijnlijk niet kennen. We moeten ons nu omkleden in witte kleren, zodat de verf goed te zien is. Daar is de vrouwenkleedkamer. De witte kleren hangen in een rek midden in de kleedkamer. Ik kleed me ook om en wacht hier op je, goed?'

Omgekleed in witte kleren en mijn haar in een staart met een elastiekje dat ik om mijn pols had zitten loop ik weer door de deur naar buiten. Tot mijn geruststelling staat Kieran er tegen de muur aangeleund. Met een glimlach rond mijn mondhoeken geef ik hem een kus en pakte zijn hand vast. 'Weet jij waar we heen moeten? Ik heb namelijk echt geen enkel idee. Ik heb niet opgelet toen die vrouw achter de balie alles uitlegde. Hij lacht zachtjes. 'Ja, volg mij maar.'

We komen uit in een ruimte met een aantal mensen, ik gok een stuk of vijftien. Kieran loopt naar iemand, een instructeur geloof ik. Hij is de enige die geen witte kleren draagt, dus dat was best wel duidelijk. Zodra hij iets tegen hem heeft gezegd begint de man te spreken. 'Dames en heren, mag ik uw aandacht!' Hij legt het hele spel uit en geeft iedereen een helm. Daarna komen de teams een voor een naar voren om een kleur verf uit te kiezen. Uiteindelijk waren en acht teams, Kieran en ik vormden een team samen, natuurlijk.

Zodra wij aan de beurt zijn om een kleur verf te kiezen, valt mijn oog op turquoise. Met puppy oogjes keek ik Kieran aan en wees ik naar de bak met turquoise balletjes. 'Het is beter dan roze.' verzucht hij en wijst ook naar de bak met turquoise balletjes verf. De man vult twee pistolen met de verfballetjes en zei tegen ons dat we pas mochten beginnen met schieten als iedereen in de ruimte was waar we moesten spelen en de bel was gegaan. Hij waarschuwde ons ook nog dat je afstand moest houden van elkaar als je wil schieten, anders komen ze hard aan. Hij voegde er grinnikend aan toe dat het niet slim was om op je eigen team te schieten, want dat waren minpunten.

Nadat iedereen dat verhaal had gehoord en een gevuld pistool met de gekozen kleur hadden gekregen liepen we door een gang heen naar de "arena" zoals ze het daar noemden. Je had twintig seconden om te verstoppen, na die twintig seconden ging er een bel die aangaf dat je mocht schieten als je wilde.

We hadden een meesterlijke verstop plek gevonden. Hij omhulde ons van vier kanten, alsof het een doos was. We waren erin gaan zitten en hadden het half verborgen deurtje gesloten. Er zaten schietgaten in, dus als we een beetje voorzichtig waren konden we vanaf hier iedereen die in ons vizier kwam raken.

Voorzichtig draai ik mijn hoofd, op zoek naar tekenen van iemand die langskwam of dichterbij naderde. In mijn linkerooghoek zag ik wat wits bewegen en draaide ik mijn pistool die kant op. Ik zag een meisje van een jaar of vijftien die heel zachtjes van pilaar naar pilaar probeerde te lopen. Niet zacht genoeg voor mij. Ik richtte en raakte haar schouderblad. Als door een wesp gestoken draait ze zichzelf om, om te kijken of er iemand achter haar loopt. Domme zet. Ze wordt weer geraakt door een rood verfballetje deze keer. Dan haast ze zich weg om de beschutting op ze zochten.

Weer luister ik op zocht naar geluid. Mijn oren zijn mijn beste wapen, vooral als het donker is. Laat het enige licht hier nou van de glow-in-the-dark verf afkomen, dus het is hier ook aardig donker. Zachtjes voel ik Kieran naast me bewegen en zijn pistool richten. Snel volg ik zijn blik en ontdek dat twee teams recht tegenover elkaar staan, met een blok ertussen waar ze zich beiden achter verschuilen. Kieran richt zijn pistool op het rechter team, ik op het linkerteam. Tegelijkertijd halen we de trekker over en schieten beiden raak. We proberen de teamleden van de twee teams die nog niet geraakt waren nog te raken, wat Kieran wel lukt, maar ik op een haar na niet. Boos richt ik mijn geweer nog een keer en probeer het op nieuw. Vol op de borstkas. Met een enorme grijns concentreerde ik me weer op het geluid.

Heel dichtbij hoorde ik zacht gefluister. Ik tik Kieran aan en wijs hem geluidloos in de richting van het geluid. Het hoorde niets -ik had uitzonderlijk goede oren- en ik hield een vinger omhoog ten teken dat hij moest blijven kijken in de richting. Ik wist 100% zeker dat hij ze zo zou zien. Ik kreeg nog gelijk ook. Nog geen vijf tellen daarna zagen we twee witte schimmen om het hoekje komen. Triomfantelijk tikte ik Kieran weer aan en beschoot het andere team.

Na de eerste ronde, toen we allemaal weer bij de uitgang moesten verzamelen waren wij het enige team zonder verfvlekken op onze kleren. Onze pistolen hadden een zichtbare turquoise kleur, dus iedereen wist dat wij turquoise verfballetjes hadden geschoten. Vol verbazing en verwondering werd er gefluisterd en gesmoesd toen we langsliepen.

In een soort kantine kregen we wat drinken en een gevulde koek. Bijna iedereen zat al, maar er waren te weinig stoelen. Kieran had een stoel opgeëist, dus ik plofte bij hem op schoot. Tevreden van onze skills zat ik op de koek te kauwen.  Bijna had ik niet door dat Kieran zijn koek al op had en nu stukjes van mijn koek aan het jatten was. 'He!' riep ik toen ik het opmerkte. Hij trok een pruillip, die zo über schattig was dat ik er een foto van wilde maken. Ik bedwong mijn de impuls en in plaats daarvan stopte ik lachend de laatste hap van de koek in mijn mond en hij bleef een pruillip trokken. Ik boog me voorover om hem een kus te geven, maar vlak voordat mijn lippen de zijne raken komt er iemand binnen. Hij loopt naar het midden van de zaal en vraagt om ieders aandacht. De meeste mensen draaiden zijn of haar hoofd naar en hij begon te spreken. 'Zo meteen is ronde twee, voor de degenen die een revanche willen. Iedereen heeft het goed gedaan, met uitzondering van een team. Nu vraagt iedereen zich natuurlijk af wie dat team is dat het slecht heeft gedaan, maar die is er niet. Het ene team heeft het uitzonderlijk goed gedaan voor beginners. Namelijk: Team nummer 3; Kieran en Jasmijn!' De mensen begonnen te klappen en keken om zich heen naar ons. De man kwam inmiddels onze kant opgelopen om ons te feliciteren.

Met ronde twee moest iedereen die beschoten was andere witte kleren aantrokken, zodat het verschil duidelijk zichtbaar was tussen welke verfplekken nog van ronde een waren en welke van ronde twee, om ruzie en onenigheid te voorkomen.

Dit keer liepen we helemaal achteraan in de rij naar de "arena". We besloten een ander verstop plekje te kiezen, zodat ze weer geen idee hadden waar we zaten. We gingen via een bijna onzichtbare trap naar boven. Ik wist zeker dat niemand van die trap af wist, hij lag zo verscholen. We kwamen uit op een soort vliering met een plastic reling met chromen buizen. In de plastic reling zaten een soort speciale hulpmiddelen waarin je het pistool in kon klikken. Bovenop die dingen zat een vizier, zodat we heel precies konden schieten. Als je achter het ding ging liggen, was je helemaal beschermd, tenzij er mensen de trap opkwamen. We verschoven een paar blokken en matten zodat je ons niet gelijk zag als je de trap op kwam en we dus goed beschut lagen. Precies op tijd klaar. Zodra Kieran neerzakte om achter zijn pistool te gaan liggen, ging de bel.

Toen de bel weer klonk, kwamen er onder ons vanuit alle richtingen gevloek. Ik grijnsde naar Kieran en pakte mijn pistool uit het rare ding wat ik "hulpmiddel" ben gaan noemen. Ik weet het, ik ben geweldig in bijnamen. We schoven de blokken opzij zodat we erdoor konden en liepen richting de trap. We zagen nog iemand opstaan, zijn pistool los klikken en de richting de trap lopen. 'O My God! Heeft hij op niet meer dan tien meter afstand van ons gelegen zonder dat we het hadden gemerkt?' Hij had mijn opmerking gehoord en draaide zich om. Nu werd het nog gekker. Dit is op zo veel manieren onmogelijk. 'Floris?'