Artık Seninim

21.bölüm İtiraf günü

🌙🌙🌙🌙
Efsun sabah sabah gözlerini  açmak istemedi, dün gece Uraz gelmemişti işte, yoktu. Üzerine  saçma sapan bir şey giyip çıktı, artık soğuklar yavaş yavaş bu şehri  terketmeye başlamıştı. Sonbahar hep hüznü anımsatırdı, annesini sonbaharda götürmüştü  o bakım evine.. Yine sızlayan yürek acısı dudaklarını  sıkı sıkı yummasına  sebep oldu. Efsunu  sakinleştirebilcek  tek yer orasıydı.

Efsun gördüğü görüntüyü öyle izlemeye başladı, yine camın önünde, ağaçların yapraklarını düşüşünü izliyordu. İzlediği yerden ayrıldı ve içeri girdi. Eliyle omzuna dokundu.

"Ben geldim anne. "

Annesi yüzüne baktı, yine konuşmayacaktı. Olsun Efsun yine ona sığınacaktı. Dizlerinin önüne oturdu. Uzun uzun yüzüne baktı , annesi ona  bakmasa da Efsun inatla ona baktı. Dizlerinin üzerindeki ellerini alıp, başının  üzerine koydu. Ellerini dudaklarının  yanında tuttu, şimdi Efsun  küçük bir kız çocuğuydu.

"Ben ilk defa âşık oldum anne."

"Ama o beni bırakıp gitti, senin gibi..."

Derince bir soluk aldı, göz yaşları yine süzülüyordu yanaklarından.

"Sen beni bıraktığında da çaresizdim, benim için geri gelmek istemedin."

"Ve ben anne, bunla nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum."

Efsun başını  kaldırıp annesine  baktı, o da Efsuna bakıyordu, onun da gözleri dolmuştu. Uzanıp yanaklarındaki yaşı sildi ve yıllar sonra ilk defa konuştu.

"Ağlama..."

Annesi, Efsuna ağlama dedi, Efsuna  gelmişti işte..

"Annem, bir daha söyle çok ihtiyacım var sana."

Sustu, yutkundu kadın. "Ağlama." dedi yine. Onun da bu defa gözünden yaş akıyordu. Efsun ayağa kalkıp sarılıp omzunda ağladı. Bu kez annesi için  ağladı. Annesinin ona  gelişine. Uraz, Efsundan  gitmişti ama annesi  gelmişti bu kez. Sakinlediğinde  gidip doktorla konuştu.

"Artık konuşabilir isterse başarır bundan sonrası Sahra hanımın elinde." dedi doktor.

İlk defa mutlu olmuştu Efsun, terapileri daha fazla sıklaştırdılar  doktorla, Efsunda daha sık gidecekti yanına haftada 3 kez. Bu kez başaracaktı. Efsun mutlulukla çıkıp sahile gitti. Banklardan birine oturdu. Denizin soğuğu hafif yüze vuruyordu. Yanına  biri oturduğu, adam elindeki  kestane poşetini Efsuna  doğru uzattı. Efsun hiç yan tarafa bakmadan başını  hayır anlamında  salladı.

"Bir tane alsaydın sen seversin?"

Efsun isteksizce dönüp yanındaki adama baktı, ama bu adamı nereden tanıyordu. Bakışları, Efsunun  hafızasını  zorluyordu.

"Tanımadın mı beni Efsun?"

"Özür dilerim, hatırlayamadım ben?"

"Kaan ben liseden. "

Kaan... Efsunun  lisedeki en iyi dostuydu, babası yurt dışına gidince onlar da gitmek zorunda kalmıştı. Tam tamına 16 sene geçmişti üstünden.

"Kaan!"

Uzanıp sarıldılar, yıllar geçse de sevgi hiç tükenmiyormuş.

"Değişmişsin." dedi Efsun  sarıldığı adamın bedeninden uzaklaşırken.

"Sen yine aynısın." dedi Kaan göz kırpıp. Efsun gülümsedi. İlk tanıştığı  gün geldi aklına.

Okulun bahçesinde otururken, Kaan uzaktan Efsuna bakıyordu. Sinirlerini  bozmuştu onun Efsuna  bakışları. Efsun hiç sevmezdi öyle sevgili ayaklarını, 1 hafta boyunca bakmaya devam etmişti Kaan. Efsun, 1 haftanın sonunda Kaan'ın karşısına geçti.