Artık Seninim

2.bölüm Gizli kalmış gerçekler🖤

Efsun öfkeyle koltuğun üzerine oturdu. Bu adam kimdi, ne istiyordu Efsunun babasından, Efsundan... En iyisi yarın her şeyi öğrenmekti.
Çaldığı kapının ardında Efsun' u nelerin beklediğini bilmeden kapıyı yavaşça çaldı ve içeri girdi.

"Kolay gelsin babacım."

"Oo prensesim hoş geldin."

"Hadi seni yemeğe götürmeye geldim." Efsun karşısındaki sandalyeye otururken gelme sebebini de açıklamıştı.

Babasının bir anda yüzü sersemlemiş gibiydi. Ağzının içinde gevelediği sözcükleri dışarı vurdu.

"Ama bebeğim benim çok önemli bir toplantım var."

"Beklerim ondan sonra gideriz." Efsun kendinden emin bir tavırla oturduğu koltukta bacak bacak üstüne atarken tüm bedenini babasına döndürdü.

"Yok sen şimdi git akşama gideriz." panikle ayağa kalktı babası. Efsun'u şüphelendirmişti. Anladığını fark ettirmeden sakince kalktı oturduğu yerden.

"Peki sen nasıl istersen ben çıkıyorum o zaman."

Yanaklarından öpüp kapıyı arkasından kapattı. Kullanılmayan bir ofis vardı babasının odasına giden düz koridorda kimse Efsun' u görmeden oraya girdi. Kapı açıktı içeri girip sessizce kapıyı kapattı. Hemen hemen 1 saat sonra bir hareketlenme oldu dışarıdan çalışanların hepsi ayrılmıştı iş yerinden. İyi de neden saat daha 3'tü. Efsun Sabırsızlıkla kapının arkasına çöktü . Hoşuna gitmeyen şeyler vardı burada. Babasının sesini duydu .

"Hoş geldiniz toplantı odasına geçelim."

Efsun kapıyı hafifçe açtı. Kimsenin onu göremeyeceği şekilde duruyordu kapının arkasında. Siyah mantolu 4 adam odaya girdi. Sonda gelen kişi gözüne tanıdıktı. Bu adam dün evine giren adamdı. Demek ki gerçekten babasını tanıyordu. En son kapıyı kapatan kişinin Cem olduğunu fark etti. Nasıl bir şeyler dönüyordu burada. Bağırış sesleri gelmeye başladı. Efsun, Uraz 'ın sesini hemen tanımıştı. Kendine has tok erkeksi sesi dikkat çekiyordu.

"Bu kararı alırken ne vardı aklınızda?"

İçlerinden biri konuşmaya başladı. "Uraz sakin ol, bu karar hep birlikte alındı."

"Benim onayım yoktu bu karar alınırken!"

Sesi hiddetle çıkıyordu. Kuruyan dudaklarını ıslattı diliyle alt dudağını ısırıp masaya hızla vurdu.

"Bir çocuğa zarar vermeyecektiniz! Kimin çocuğu olursa olsun sırf babası pisliğin teki diye ailesinden kimse bedel ödemek zorunda değildi!!!"

Uraz'ın en çok yarası bunaydı. Kendisi de babasını böyle kaybetmişti gözlerinin önünde . İşte o gece yemin etti hiçbir çocuğa zarar vermeyecekti ve babasız bırakmayacaktı hiçbir çocuğu.

"Uraz biz kimsenin ailesini düşünemeyiz."
Bu ses Efsun'un babasına aitti sesler yükselmeye başladığında Efsun kulağını biraz daha yakınlaştırdı kapıya doğru.

"Faruk Kaya siz aldınız bu kararı biliyorum. Bundan böyle ben yokum sadece o adamın gözünü korkutacağız. Ailesine çocuklarına dokunmayacağız dedik!! "

"Alınan karar değişmedi, Biz o kıza dokunmadık."

Uraz Alaylı sesiyle Faruk Beyi susturdu. " Evet dokunmadınız ama onu kurtarmak için hiçbir şey yapmadınız. Sizden yardım dilerken onu o gece yalnız bıraktınız sonuç ne! Kendi sonunu kendi yazdı ve intihar etti."