Artık Seninim

39.bölüm🍂 Gidelim..

Fırat'la Asya İstanbul'a dönmüşlerdi. Kaan'la Hatice abla , Efsuna bütün desteklerini veriyorlardı . Rüzgar gün geçtikçe büyürken Efsun anneliği onda öğreniyordu . Tüm tecrübesizlikleri onda son bulurken , ondan vazgeçmediği için Allah'ına teşekkür ediyordu her doğan güneşte. Bazı acılar yaşansa da yerine gelen mutluluklar onu silmese de silikleştiriyordu. Efsunun da öyle olmuştu. Rüzgar ona Uraz'ın ihanetini unuttururken , bir yandan da ona benzemesi hiç adil değildi. Ama Efsun her şeye herkese inat oğlunu yüreğindeki en güzel yere koymuştu bile.

Kaan , Efsuna karşı ne uzaktı ne de çok yakın irdelemiyordu onu. Biliyordu ki kalbindeki sevgi Efsuna aitti ama Efsun yapamazdı. Uraz , Efsuna ihanet etse de , Efsun ona edemezdi. Kaan , Rüzgarın ilklerinde hep yanındaydı.İlk gülüşü, ilk tepki verişi , ilk hastalığı ne kadar zor bir geceydi. O gece sadece Kaan'ın kucağında sakinleşmişti. Ateşi indiğinde nasıl sevinçle tepki verdiklerini anımsıyordu Efsun yüzünde belirsiz bir gülümsemeye sebep oluyordu. Rüzgar emeklemeye başladığında Kaan'la çığlık çığlığaydılar, Efsun ne kadar seviniyorsa Kaan da onunla o kadar seviniyordu.

Rüzgar gitgide Uraz'a benzemeye başlamıştı. Kara gözleri onun Efsuna baktığı gibi bakıyordu. Bazen hırçın bazen aşkla... Eğer Efsun mutluluğun resmini çizseydi şimdi Uraz'ın kalbi yerine oğlunu sayfalarca çizebilirdi.

Zaman hızla geçerken üçü iyiydi, Efsunun bazen yüreğine gelen sızı zorlasa da , ayakta kalmak için çok güçlü bir sebebi vardı. Rüzgar artık 10 aylıktı. Her gece birlikte yatarken burnunu boynuna gömüp uyumayı severdi . Efsun hiç kıpırdamazdı o uyanmasın diye .

Yine o gecelerden biriydi. Efsun yavaşça Rüzgarın yanından kalkıp pencereye yürüdü. Ay ışığı yine ona dost olmuştu. Uraz'ı buram buram özlediği bir geceydi. Gözlerini kapatıp onu düşündü, yavaş yavaş hafızasından giden kokusunu almaya çalıştı. Derince bir iç çekti, kara gözleri yine ona sıcacıktı. Gözünden akan yaşa dokunmadı, akıp gitsin ve yenileri gelmesin istedi.

"Yine onun için mi bu gözyaşın?"

"Kaan lütfen"

Karanlığın içinden Kaan Efsuna doğru geldi. "Neredeyse 19 ay oldu Efsun "

"Kaan sus"

"Susmam , Uraz isteseydi sana ulaşırdı, istese de bulurdu"

"Sus Kaan sus"

"Neden susacağım heee, değmeyen biri için mi şu haline bak , kendine gel , gözünü aç artık Uraz seninle oynadı"

Efsun dizlerinin üzerine çöküp daha hızlı ağlamaya başladı. "Sus dedim sana , sus! Hepsi canımı yakıyor , gerçekler benim canımı acıtıyor"

Kaan yavaşça yanına gelip kollarının arasına aldı, Efsun sertçe ittirdi kollarını , Kaan yüzüne bakarken , bağırdı.

"Her seferinde canımı yakmaktan mutlu mu oluyorsun?"

Yüzünü avuçlarının arasına aldı." Artık gör istiyorum "

"Ben onu çok sevdim , lanet olsun her soluğum her nefes alışım ona ait .. onsuz yaşayamam derken ben buradayım bak . "Elleriyle kendini gösterdi sanki onu ikna etmeye çabalar gibi.

"Ben özür dilerim"

"Dileme ! Kimse dilemesin"

Yerinden kalkıp odasına gitti. Kimse Efsuna acımasın . Acısını da yaşasın , mutluluğunu da ama varsın hepsi onla olsun.