Tomurcuk Mahallesi| Tamamlandı.

64.Bölüm: 'Acemi Aşık Afife'

"Anaa! Feridün Düzağaç İstanbul'a geliyormuş ya konser için! Gidelim mi yaa?" Asuman abla okuduğu dergiden, başını kaldırdı ve merakla Irmak'a döndü.

"Ne zaman?"

"1 hafta sonra. Şansımız varsa bilet buluruz, ki şansımızı bir deneyelim buluruz bence. Abimleri de ikna ederiz."

"Çok iyi olur aslında ya."

"Bence de, çok iyi olur. Umarım bilet bulabiliriz ya."

Yiğit ile Feridun Düzağaç'ın konserine gitme fikir fazlasıyla cazip geliyordu.

"Ben gelmesem?" Seher, gözlerini sürdüğü ojesinden kaldırıp, sinirle Eylem'e döndü.

"Saçmalama! Geleceksin tabiki de."

"Hiç keyfim yok Seher."

"Geleceksin dedim Eylem. Feridun Düzağaç bu gerizekalı! Bir daha fırsatımız olmayabilir. Hem, sende seviyorsun bu şarkıcıyı." Eylem bıkkınca bir nefes aldı.

"Off! Peki."
Herkes kendi işine dönerken, bende telefonumu kurcalamaya başladım.

Yiğit'in aradığını gördüğümde, bekletmeden aramatı cevaplayıp, telefonu kulağıma götürdüm.

"Efendim?"

"Afife, aşadığayım ben."

"Tamam, hemen geliyorum." Telefonu kapatıp, hızla ayağa kalktım.

"Ben çıkıyorum, siz oturun isterseniz. Ben gelirim."

"Kalkmaya eriniyorum zaten. Spatulayla kazımanız gerekecek sanırım." Irmak'ın üşengeçliğine göz devirip, telefonu cebime attım ve odadan çıktım.

≈Yiğit'den≈

"Dışarıdayım."

"Birkaç dakikaya geliyorum abi."

Telefonu kapatıp tam cebime koyacakken, tekrar çalması ile gözlerimi ekrana çevirdim. Afife'nin araması ile, aramayı bekletmeden cebaplayıp, telefonu kulağıma dayadım.

"Efendim güzelim?"

"Öldün mü? Dur, açtığına göre yaşıyorsun. Yaşadığına göre daha abim ile konuşmadın."

"Şimdi konuşmaya gidiyorum, konuşacağım ve bu mesela kapanacak. Abinin rızasını da alacağım."

"İnşallah çok kızmaz ya da dövmez."

"Endişelenmene gerek yok. Bir iki pataklar, eh olacak o kadar. Hem, o kadar kızacağını sanmıyorum."

"Bence de öyle ama, ne bileyim işte... Neyse, ben tutmayayım seni. Görüşürüz."

"Görüşürüz güzelim." Telefonu kapatıp, cebime koydum ve ceketimi alıp, odadan çıktım.

Annemle karşılaşmak istemiyordum.

Tuhaf bakışlarıyla karşılaşmak istemiyordum aslında.

Afife ve beni öğrendiğinde neredeyse şaşkınlıktan bayılıyordu kadın. Aslında, içten içe mutluluktan havalara uçuyordu eminim ama şaşkınlığı ve Afife ile olan tuhaf geçmişimiz, bu mutluluğun önüne geçiyordu.

Ayakkabılarımı elime alıp, evden çıktım ve kapıyı sessizce kapattım. Annemin hafif bir uykusu vardı ve malumunuz, yakaladı mı bırakmazdı yakamı.

Ayakkabılarımı ve ceketimi giyip, Emirhan abinin arabasına doğru ilerledim. Beni araba da bekliyordu.

Ön koltuğun kapısını açıp, oturdum.