(Düzenlendi.)
(Final.)
Dram yok, üzülmek yok! Biz burada sadece gülüyoruz.
Çıtır çerez, belki bir tutam da klişe bir aşk hikayesi arayanları içeride cümbüş bekliyor!
Merhabaa! Biz geldik! Özlediniz mi? Biraz geç oldu ama yemin ederim düzenlerken sinir krizi geçiriyorum dnxjjdkdsj Gerçekten, kimse bana senin kalemin kötü falan dememeli bence* hele ki şu anlatımımı ve yazdığım olayları gördükten sonra.
Yine düzenlemesi uzun süren ve sinir krizi geçirten bir bölümdü. Saçımı başımı yollama ramak kalmıştı. :)
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın! Hadi bölüme geçelim.
🎶Meyra&Cemil/Ağladın ya🎶
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İyi okumalar...
5. Bölüm, 'Yaşanması Gereken Aşk'
'Bilinmeyen bir his denizinde boğuluyordum.'
≈Burak'tan≈
Ateş abinin yumruğu ile resmen nevrim dönmüştü ama değerdi. Onun için değerdi. Onu bir buçuk yıldır gerçek anlamda sevsem de, benim ki çocukluğa dayanıyordu. Ona karşı hep bir çekim vardı zaten. Anlam verememiştim bu duygulara ama bir buçuk yıldır farkındaydım duygularımın, seviyordum onu. Onun da beni sevdiğini biliyordum, düşününce neden beklediğimi ve neyin beni bu kadar korkuttuğunu da anlamamıştım. Eylem'i hep böyle başkalarıyla görmek canımı yakıyordu. Elim yanağıma gitti ve yanağını tutarak doğruldum.
Sinirli mi yoksa sakin mi anlamadığım adamın gözlerine baktım.
"Duydun abi, Eylem'i gerçekten çok seviyorum ben." Göz ucuyla Eylem'e baktığımda şaşkınlıkla beni izlediğini gördüm.
"Kardeşimi üzersen, ümüğünü sıkarım, bilmiş ol. Seni severim Burak, tanırım da. Güvenimi boşa çıkarma. Eylem, ailemizin biriciği." Yanağımı sıvazlar gibi hafifçe birkaç kez vurduğunda, Ateş abinin söyledikleri ile tekrar korku ile aklımdakileri söyledim. Kafam basmıyordu. Ya da Ateş abi fazla hızlı vurmuştu ve beynime darbe almıştım.
"Hayır diyeceğini biliyordum abi, yinede ben kardeşini seviyorum. Onu üzmem de, bırakma- Dur ne?" Beynim o kadar uyuşmuş ve olmayacağına inandırmıştı ki, Ateş abinin dediğini bile tersinden algılamıştım. Yüzümde engel olamadığım bir gülümseme oluşurken, yutkundum ve Eylem'e baktım. Hâlâ şaşkınca bizi izliyordu. Tekrar Ateş abiye döndüm.
"Kıskanan, aşırı sahiplenen, korumacı bir abi olsam da aşkın önünde durulmayacağının da farkındayım vesselam. Siz de uzun zamandır seviyorsunuz, fakındayım. Eğer kız kardeşim de seni seviyor olmasaydı, bu konuşma farklı olurdu. Dediğim gibi onu üzersen, ben de seni üzerim, hiç bakmam gözüne." Ateş abiye şaşkınlıkla bakıyordum. Rızası var mıydı? O heyecanla ne yaptığımı bilmiyordum ve Eylem'e sarıldım. İstemsiz bir kahkaha firar etti dudaklarımdan. "Yaşa be!" Artık onun yanındaydım, elini tutacaktım, sarılacaktım, bakmaya doyamadığım gözlerine rahatça bakacaktım. Derin bir nefes aldığımda, Ateş abinin sinirli sesi doldu kulaklarıma.
