(Düzenlendi.)
(Final.)
Dram yok, üzülmek yok! Biz burada sadece gülüyoruz.
Çıtır çerez, belki bir tutam da klişe bir aşk hikayesi arayanları içeride cümbüş bekliyor!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar...
20. Bölüm; 'Acı'
Anneme ilk defa çemkirmeden uyandım ve banyoya gidip işlerimi halletim. Aynaya bakmayı unutmadım tabi, dünden beri yüzümden hiç eksilmeyen gülümsemem hala yüzümde yerli yerinde duruyordu. Dolabımdan, bebek mavisi t-shirtimi ve beyaz bol pantolonumu çıkartıp giydim. Nadiren renkli giyinirdim, siyaha aşırı bir zaafım vardı. Siyahı mutsuz olduğum için değil, gerçekten sevdiğim için giyiniyordum ama bugün farklıydı. İçimdeki cıvıltıları sonuna kadar yansıtmak, haykırmak istiyorum. Saçlarımı da güzelce tarayıp, salık bıraktım. Bugün mutlu olduğumu dünya alem görsün, duysun istiyordum. Ya aşkıma karşılık bulamazsam, ya başka birini seviyorsa tiplerine girip, depresyonlara sokmayacaktım kendimi. Seviyor muyum? Evet. Ya karşılık bulursam? Neden olmasın? Soyadımda özgüven.
Güzel bir şeymiş ya bu sevme şeyisi.
Annemin birden odaya terlik olan eli havada, bir eli de belinde dalınca, bakışlarım oraya döndü. Göz devirdim.
"Kız ben kim- Ay kalktın mı sen?" Anneme gülümseyip, son kez aynada kendime baktım. İyi görünüyordum.
"Yok annem, kalkmadım daha."
"Bak bir de dalga geçiyor." Yanına gidip,yanaklarından öptüm.
"Haşa hünkarım, ne haddimize?"
"Kime diyorum kız ben, dalga geçme. Oyalanma da in aşağı hadi."
"Tamam anne sen in geliyorum ben." Annem odadan çıkınca, aynaya döndüm ve kendimi biraz inceledim. Bir giderim vardı. Refleks olarak etrafıma baktım, kimsenin olmadığına kanaat getirince, aynaya döndüm ve tek bir şeyi söylemeye başladım. Bir nevi idman canım. Ne olacak?
"A-ras. Aras. Aras. Aras abi değil, Aras!" Onun ismini böyle söylemek çok güzel bir duyguydu. O beni kardeşi olarak görüyor ama tiplerinede girmeyecektim, o benim abim mi? Hayır değil. Konu kapanmıştır. Allahım en yakın zamanda rahat rahat yüzüne söylemeyi nasip et! Amin. Herhalde içimde varmışta hazırda bekliyormuş bu duygu, yoksa bu kadar çabuk kabullenip adapte olmanın açıklaması yok.
Annemi daha fazla sinirlendirip, işkillendirmemek adına, seri adımlarla mutfağa indim. Bir sandalye çekip oturdum. Abim, bir şirkete kabul edilmişti ve bugün de ilk iş günüydü, bu yüzden erkenden çıkmıştı. Burak ise bana gözlerini kısmış bir şekilde bakıyordu. Yüzümde bir şey mi var acaba? Elimi yüzümde dolaştırdıktan sonra, telefonu kaldırıp yansımama baktım. Bir şey yoktu. Kaşlarımı kaldırarak Burak'a baktım.
"Hayırdır?" Dedi gözlerini kısarak.
"Ne oldu ki?"
"Anormal derecede pek bir mutlusun, sabah şikayet de etmedin, bana da sataşmadın." Ses tonu şüpheciydi ve kısık gözleri yüzümde bir şey arar gibi dolanıp duruyordu. Omuz silktim umursamazca.
